Maar dokter, het zat toch tussen mijn oren?

Daar zit je dan, met je voorgeschiedenis als hypochonder en met je angststoornis nog vers in je geheugen bij de cardioloog. Eindelijk, na drie jaar lang klachten, ben ik doorverwezen. Iets met de uitslag van recente onderzoeken over de effecten van pre-eclampsie op lange termijn. 

Drie jaar lang werd me verteld dat het waarschijnlijk stress was. Op de spoedeisende hulp werd recent nog de diagnose PTSS gesteld. Want ja, wat moet je nou toch met een jonge vrouw, die zo op het oog gewoon gezond lijkt en die denkt last te hebben van haar hart? In die drie jaar tijd heb ik er alles aan gedaan om berusting te vinden in deze woorden. Er waren meerdere ECG's gemaakt in die periode en die waren, op de duidelijk zichtbare extrasystolen (overslagen) -die overigens als onschuldig werden bestempeld- na, altijd goed. 

Het lukte me. Om weer op mijn eigen lichaam te vertrouwen. Om te relativeren, wanneer ik klachten had. Negen van de tien keer lukte het me zelfs om mezelf tot kalmte te manen als de angsten weer eens de kop op staken. Ik ging er weer op uit. Genieten met mijn zoontje van alles, ik durfde zelfs weer te fietsen. Uiteindelijk verdwenen alle angsten naar de achtergrond en deed ik alles weer wat ik voor mijn zwangerschap ook deed. Wat een overwinning!

Begin januari kwamen de klachten en daarbij de angsten, weer langzaam terug. Met lood in mijn schoenen maakte ik een afspraak bij de huisarts. Ik was zo trots op mezelf dat ik me al een bijna een jaar niet had laten zien daar na alle voorafgaande, bijna wekelijkse bezoekjes. Ik kreeg een compliment en een lichte schop onder mijn kont met de mededeling: 'Voortaan wel eerder aan de bel trekken en niet gaan lopen struisvogelen.' Ik moest zo lachen om die laatste opmerking. Het was voor mij een bevestiging dat ik het goed deed. Voordat ik last kreeg van mijn angsten stak ik namelijk ook altijd liever mijn kop in het zand als ik iets mankeerde. En dat maakte het leven voor mij een stuk meer zorgeloos. Ik maakte me er gewoon niet druk om. 

Nadat ik geveld was door de griep, wilden ze me even zien. Ik ben bekend met een hoge bloeddruk (witte jassen hypertensie) en uiteraard was deze tijdens de meting weer hoog. De woorden die daarna kwamen, daar was ik niet op voorbereid. Ik had ze niet aan zien komen en ze sloegen in als een bom.
'Ik ga je, gezien je voorgeschiedenis en aanhoudende klachten toch doorverwijzen naar de cardioloog.' Ik voelde de paniek in mijn keel opborrelen. De paniek die ik al zo lang niet had gevoeld en die ik zo goed onder controle leek te hebben. 'Gewoon even voor de zekerheid. En ik wil je ook even zien bij de praktijkondersteuner voor hart-en vaatziekten voor je bloeddruk.' Nu werd mijn keel helemaal dichtgeknepen. Mijn angsten werden ineens akelig reëel.

Ik zal dus niet hoeven vertellen hoe de afgelopen weken voor mij zijn geweest. Ik kon pas weken later (afgelopen maandag) bij de cardioloog terecht. Uiteindelijk heb ik me er de laatste week voor de afspraak aardig overheen weten te zetten en ging met een optimistisch gevoel richting het ziekenhuis. Ik zou gerust gesteld gaan worden door een specialist en daarmee het hoofdstuk echt voorgoed af kunnen sluiten. Beetje naïef van me, toch wel. 

De cardioloog was een pittige dame. Voor de Grey kijkers onder ons: totaal geen dr. Burke. Nee, dit was echt een dr. Dixon (no offence). Eentje met de hersenen, maar met zero empatisch vermogen. Ik besloot dus al gauw dat ik mijn angsten in haar kamer niet bespreekbaar ging maken. Tussen neus en lippen door hoorde ik haar de woorden uitspreken. De woorden die drie jaar lang vechten teniet leken te doen. Woorden die de wereld onder mijn voeten vandaan trok. 
'U heeft een afwijkend ECG. Ik wil verder onderzoek doen.'
Bam, in my face. Het zit niet tussen mijn oren. Zat het maar tussen mijn oren. 'Die bloeddruk is ook niet goed bij zo'n jonge meid. We moeten het sowieso in de gaten gaan houden, want je hebt door jouw pre-eclampsie aanleg om opnieuw een hoge bloeddruk te ontwikkelen. Ik ga daar nu niets aan doen, maar ik wil even kijken wat er gebeurt tijdens de inspanningstesten.' Nog eentje in your face, dame. Wat nou witte jassen hypertensie?

Je wil niet weten hoe ik me nu voel. De enige geruststelling die ik heb is dat de onderzoeken pas eind april zijn. Als het echt ernstig was, dan hadden ze me niet laten wachten. De echo van mijn hart wordt wel eerder gemaakt. Tegelijkertijd is het killing voor mij en mijn angsten, die nu weer in volle glorie aanwezig zijn. Anderhalve maand wachten op zekerheid… Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. En dan heb ik het nog niet eens over de nachten gehad.

Soms voel ik me een aansteller. En baal ik van het feit dat ik me er niet overheen kan zetten. Angst, het enige wat het doet is je vandaag verlammen. Je schiet er niets mee op. Maar zeg dat maar tegen de innerlijke strijd die in mij woekert. Geloof me, daar is niet doorheen te prikken. Gisteren zei iemand tegen me: 
'Je bent geen aansteller. Het zijn jouw angsten, jouw demonen en die zijn echt want jij voelt ze.' 

Ik kruip even in mijn bubbel en ik weet niet wanneer ik er weer uit ga komen. Ik heb een goede drijfveer, daarom weet ik dat ik de kracht zal vinden om mezelf te herpakken. Alleen nu even niet. Nu wil ik even huilen en bang zijn, in mijn eigen wereld.