Maar ik leef nog steeds!!!

In de eerste plaats hulde aan de mensen die toch maar weer constant bezig zijn om mij (ons) in het leven te houden en op zijn minst te trachten dat ons leven dragelijk is. In mijn geval speciale dank aan de artsen cardiologen en de verpleging van een groot aantal ziekenhuizen waar ik heb mogen verblijven en mij naar beste weten en kunnen hebben behandeld en verpleegd, in de loop van mijn twaalf en half jarig bestaan als hartpatiënt.Let wel, zonder hen had ik waarschijnlijk al het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld.  Mijn hartfalen begon in  1996, na een leuk weekend in het mooie Maastricht, reden wij naar huis, onderweg kreeg ik een drukkend gevoel op de borst, in eerste instantie dacht ik aan te veel te hebben genoten van de heerlijke spijzen uit deze streek. Thuis gekomen ben ik eerst rustig gaan zitten en heb nog wat gedronken en ben vervolgens naar bed gegaan.De druk werd heviger en ik kreeg ook last van mijn hals en arm, ik kon dus de slaap niet vatten,bel toch maar even de dokter, mijn huisarts had geen dienst maar zijn plaatsvervanger was er binnen 5 minuten, binnen een half uur lag ik in het ziekenhuis, waar ik direct aan de monitor kwam te liggen, nitroglycerine en heparine, zorgde er voor dat de pijn afnam.  De volgende morgen stond een cardioloog aan mijn bed die vertelde dat ik een infarct had doorgemaakt, gelukkig niet zo groot, maar toch, die middag tijdens het bezoekuur kreeg ik weer hetzelfde drukkende gevoel en werd direct overgebracht naar een ander ziekenhuis waar een dotterprocedure volgde de, de aardige behandelaar Thaise cardioloog i.o, mompelde  in het Engels ; that is quite a mess, waarop ik hem vroeg sorry, maar hij gaf geen antwoord, niet echt geruststellend vond ik zelf maar oké, ik liet het hier even bij.  Later terug in het ziekenhuis vroeg ik de behandelend cardioloog, wat er precies was, Nou het valt wel mee hoor het zijn kleine spelden prikjes. Ik was hier toch niet echt gerust over maar, het is een dokter hij zal het wel weten, na een paar dagen mocht ik naar huis en zou wel nog moeten revalideren.  Na drie maanden eind 1996 volgde weer een infarct, welke in een ander ziekenhuis werd behandeld, weer volgde een dotterprocedure en na ontslag revalidatie.Begin 1997 tijdens één van de laatste bezoeken aan het revalidatiecentrum, ging het weer niet goed en werd opgenomen in het ziekenhuis waar ik de eerste infarct had ondergaan, weer dezelfde cardioloog, tja wel vervelend allemaal, maar het kan voorkomen, ik wil toch nog een keer een katheterisatie doen. Bij het eerst volgende bezoek aan deze cardioloog, vertelde hij dat het er allemaal best wel goed uit zag, waarop ik hem vroeg, mag ik de cd bekijken, dit vond hij niet goed, wel kreeg ik een foto te zien, waarop ik ( inmiddels geen echte leek meer, direct een aantal vernauwingen zag en twee donkere plekjes bij een ader, ik vroeg hem wat dit waren, nou kleine anurisma’s.Volgens mij is het dan toch beter om over te gaan tot een operatie, volgens hem was dat niet echt nodig, buiten dat duurt het lang voor u op de wachtlijst geplaatst kan worden.  Jeetje dacht ik het is mijn lijf en drong aan, Als u een ziekenhuis weet die u kan opereren hoor ik dit graag en zal ik de gegevens opsturen. Na twee dagen had ik via de hartstichting de mogelijkheid om geopereerd te worden in het OLVG in Amsterdam en binnen één maand oktober 1998 was de operatie gedaan vier omleidingen en het verwijderen van de inmiddels wel iets groter geworden anurisma’s. Werkelijk een geweldig ziekenhuis, daar kreeg ik nog meer respect voor de artsen en verpleegkundige. Terug in het eerste ziekenhuis gaf de cardioloog nog even aan : zo dat hebben we weer goed gedaan, waarop afscheid van hem heb genomen en ik me gelijk heb aangemeld bij een andere cardioloog die mij weldegelijk serieus heeft genomen.Ik moet wel even kwijt dat mijn hartfalen natuurlijk niet lag aan de behandeling van de eerste cardioloog, maar ik had zeker niet het gevoel dat ik serieus werd genomen.  In 1999 kreeg ik weer een infarct, weer de gebruikelijk behandelingen en een dotterprocedure, gelukkig na deze cardioloog i.o mij wel serieus en vertelde mij u moet rustig gaan leven Carpe Diem zei hij letterlijk.  2000, nee niet weer dacht ik,dezelfde pijn als eerder, diverse malen gespoten met nitroglycerine maar het werd niet minder, de pijn bleef terug komen, weer opname in het VU in Amsterdam. Gelukkig geen infarct, waarschijnlijk een ontstoken hartzakje, ik moet zeggen dat ik het heb ervaren als een infarct zeker gezien de pijn op de borst.  Inmiddels was ik verhuist naar een ander deel van Nederland en had  wel een aantal onderzoeken gehad, maar gelukkig geen infarct. Natuurlijk is het dit niet altijd en voor iedereen hetzelfde, gelukkig maar zou ik zeggen. In mijn geval sloeg de min of meer jubel stemming over in stevige pijn. Zoals men over mij zegt ben ik best redelijk positief en eigenlijk niet een zwartkijker, tot heden had ik het immers allemaal overleefd en er zijn veel ergere dingen in het leven. In één van mijn bezoeken in het ziekenhuis lag ik op de hartbewaking naast een jongen van net 14 jaar, die ook een infarct onderging, na het verblijf op de hartbewaking, mocht ik even op de gang lopen en sprak hem aan, het was een Surinaamse jongen, die al aardig wat te verduren had gehad in zijn korte bestaan, zijn moeder vertelde dat hij begin dat jaar een zware longoperatie had gehad en ternauwernood aan de dood was ontstapt. Er was nog even een leuk gesprek, met het ventje die zich gelukkig al beter voelde. Zie je wel zei ik nog jij bent een winner, het gaat allemaal goed komen, geloof mij maar. Drie dagen later zag ik zijn moeder weer, ze huilde, ik vroeg haar wat is er kan ik u helpen, nee zei ze mijn zoon is zojuist overleden. Mijn God wat erg, het is allemaal niet eerlijk zo’n jong ventje. Nu jaren later denk ik daar nog dikwijls aan en krijg bij de herinnering tranen in mijn ogen, ik had hem immers gezegd : Zie je wel , jij bent een winner het gaat allemaal goed komen!  Mei 2002 Ja hoor, daar gaat hij weer, de bekende pijn op de borst, ambulance, ziekenhuis, nitroglycerine heparine, infarct, nou ja we zijn er nog, Tweede pinksterdag, mijn buurman een hele leuke vent klaagde altijd over het eten, nou ja klagen, hij zei steeds, als er eten werd gebracht; In de keuken doen ze maar wat, de chef kok maakt wat, vraagt aan zijn hulp proef eens waar smaakt dit naar, als hulp dan aan gaf spruitjes, zei de chefkok, oké,oke’dan noemen we het gewoon Spruitjes,.Ik moest daar altijd om lachen, toen ik pijn in mijn borst kreeg dacht ik even, dat komt door het lachen, maar nee, we waren weer even aan de beurt.  Gelukkig lag ik al in het ziekenhuis, dus heparine, etc etc.  2de Pinksterdag 2002, na de zoveelste infarct, lag ik weer eens op de Kat. Kamer, De aardige jonge cardioloog i.o., was inmiddels zonder dat we dat wisten meeverhuisd en cardioloog geworden, he hallo u hier weer te zien Carpe Diem had ik toch gezegd, jeetje man, daar gaan we weer een tweetal verstoppingen, de onderkant van uw hart rechts en links is bijna helemaal dicht, geen goede doorbloeding dus, en één verstopping zat in een haarspeldbocht.Tja, het ziekenhuis had niet de mogelijkheid om te dotteren.  Enige dagen later heb een dotterprocedure ondergaan in het mij bekend OLVG, been aanprikken links, we komen er niet doorheen er zit te veel littekenweefsel, aanprikken rechts uh ging ook niet. Mag ik vroeg de cardioloog het in de pols proberen, tja zei ik, ik kan toch niet weglopen. Oké dit lukte wel maar bij de haarspeldbocht aangekomen kwam hij er niet doorheen. Jammer zei de maar we moeten stoppen, het is te gevaarlijk om nu door te gaan.  Terug in de ambulance, ’s avonds kwam hij naar me toen jeetje man ik heb mijn best gedaan maar het lukte niet echt niet, ik vind het heel vervelend voor je we zullen moeten overgaan tot andere medicatie, wat kon de man anders ?  Nu was ik wel elke keer als ik na afloop van een infarct thuis kwam een weer ouder mannetje geworden ( althans voor mijn gevoel) maar nu had ik ook echt een beetje de moet opgegeven het voelde echt of ik echt niets meer kon, als ik een kopje optilde was ik al moe en dit heeft een aantal maanden geduurd.  Je wilt dit natuurlijk niet laten zien aan de mensen die je lief hebt, laten we daar niet aan voorbij gaan, mijn vrouwen ( ja sorry ) en mijn kinderen, hebben denk ik heel wat doorstaan. Mijn jongste dochter net zes toen het begon, dacht steeds bij elke infarct dat ik dood ging, jeetje, dat kan natuurlijk niet, dus spraak ( spreek ik ) er zo weinig mogelijk over ook niet met mijn huidige lieve vriendin, voor haar is het denk ik best wel moeilijk  Vanaf dat moment heb ik diverse onderzoeken gehad en een aantal keren ter observatie in het ziekenhuis gelegen.  Drie jaar geleden kon ik werkelijk niet eens normaal wandelen, als ik 500 meter liep kreeg ik al druk op mijn borst, nu heb ik altijd zoals ik hem noem mijn bodygard bij me, denk nu niet het is een crimineel, nee hoor mijn flesje met nitroglycerine. Even spuiten rustig blijven en dan weer rustig terug naar huis.  In mijn beroep, ik verhuur, verkoop en beheer o.g,  is het noodzakelijk dat ik veel loop en veel trappen klim, dus dit ging op den duur niet meer, bezichtigingen kon ik bijna niet meer zelf doen.  2007 Inmiddels weer verhuisd, naar mijn huidige woonplaats, melde ik mij aan bij het Leyenburgziekenhuis in Den Haag en kreeg ik een andere Cardioloog, een werkelijk geweldige man Dr M.Bax. Bij mijn eerste bezoek aan hem vertelde ik over de situatie, waarop hij mij vrij kort hierna heeft onderzocht en een katherisatie heeft uitgevoerd.Hij gaf mij aan dat er een aantal vernauwingen te zien waren en wilde in ieder geval één vernauwing middels een dotter procedure verbeteren.  Eén maand later lag ik op de kat. Kamer ik was de dag van de behandeling jarig, 55 jaar, de procedure duurde voor mijn gevoel erg lang en was ook behoorlijk pijnlijk, toen Dr Bax klaar was, zei hij, ja sorry hoor , maar ik ben uw verjaardag niet vergeten. Ik vind dat u nu maar een tijdje geen last meer moet hebben, ik heb wel gedotterd maar ook vier stents geplaatst bij een aantal vernauwingen.  Het duurde nog wel een aantal maanden voor ik helemaal pijnloos was, maar ik kon weer stukken lopen en mijn werk gewoon uitvoeren  2008 begin februari weer opname, een dreigend infarct, gelukkig geen infarct, katheterisatie, diagnose de rechter en  de linker onderzijde van mijn hart totaal geen doorbloeding meer.  Ik had ( heb ) weer moeite om meer dan 500 meter te lopen, Dr M Bax stelt voor om over te gaan tot stamcellen behandeling een vrij nieuwe methode, waarbij beenmerg uit de heup worden gehaald, wordt gefilterd en middels katheterisatie in de hartwand wordt gespoten.  25 januari 2009, de vrijwel pijnloze behandeling heb ik achter de rug, de behandeling is gedaan in het LUMC, door Dr Atsma, wederom vol lof voor de perfecte behandeling van Cardiologen en Verpleging. Nu hoop ik dat het allemaal gaat aanslaan en het werk  niet voor niets is geweest .  Ondanks het feit dat het wel een lange, soms vervelende, angstige, soms verdrietige weg is geweest, heb ik altijd het vertrouwen gehad en gehouden, dat het een keer goed zou komen, al was het alleen maar voor mijn geliefde, mijn kinderen familie en vrienden. Samen met mijn lieve vriendin lachen wij heel veel en genieten, genieten genieten, van de kleinste dingen in het leven die, tenminste ik wel eens vergeten was.   Groet,Rob