Machteloosheid

Hoe machteloos kun je je voelen zeg?

Vorig jaar maart 2012 toen begon de ellende hevige pijn op de borst en de linkerarm deed zeer.

Dus de dokter gebeld oke kom maar even langs vanmiddag.

Zo gezegd zo gedaan.

De boel beluisterd en gevoeld maar moest van wegen de drukte maar rond 4 uur even terug komen voor een hartfilmpje.

De huisarts zei erbij maar ik denk niet dat het je hart is hoor.

Dood moe en versleten kwam ik thuis en zeg tegen mijn jongste dochter jeetje wat ben ik moe nu moet ik straks weer heen en weer voor een hartfilmpje.

Ze zei mam geen probleem ik kan je zo toch even rijden met de auto. (de schat)

Dus hup weer langs de huisarts voor een filmpje.

Ojee nu bleek hij ineens zuurstof te kort te hebben gezien het hartfilmpje was volgens hem niet goed dus hup 112 en de ambulance werd gebeld.

De wereld sloeg even op tilt bij me.

Dus hup toeters en bellen en afgevoerd naar het ziekenhuis.

Ik moest 1 nacht blijven maar konden niks vinden.

2 weken later hup weer 112 voor mij en weer was het feest.

De ambulance broeder vertelde mij dat ik aan het hyperventileren was.

Ik dacht die is echt gek en vertelde over de pijn op mijn borst en linkerarm en dat het me 2 weken daarvoor ook al was gebeurt en dat ze het in het ziekenhuis wisten.

En dat ze in het ziekenhuis al op me zaten te wachten na een telefoon van de huisarts.

Weer 4 dagen in het ziekenhuis gelegen gekatheteriseerd en de boel zat voor 30 % dicht dus daar doen ze niks aan.

Ik bleek nu een ontstoken hartzakje te hebben en een hartspier die op 2 plekken niet goed werkte en een ontsteking tussen de longbladen.

Ik kreeg medicijnen.

Ik kon weer naar huis.

1 week later weer hetzelfde verhaal en de volgende dag weer thuis.

Nee mevrouw er is niks met uw hart aan de hand hoor.

Dus je geloofd het.

Verschillende keren keerde de ellende terug maar ja ik had geen zin om steeds te bellen en afgevoerd te worden dus ja.

Je gaat de boel negeren dan he.

Tenslotte had ik er ook Fibromyalgie bij dus je denkt dan zal het daar wel aan liggen toch.

Er werd in de tussen tijd een darm poliep verwijderd van 5 cm en kreeg te horen dat ik ook nog een galblaas ontsteking bleek te hebben en vol met galstenen zat.

Dus dat moest er ook nog uit gehaald worden.

Uiteindelijk is de galblaas afgelopen Januari verwijdert met alle ellende van dien en vreselijke pijn na de operatie omdat er gal gelekt had moest ik nog 4 dagen na behandeld worden met pijn medicatie.

Dan denk je het lek boven te hebben van alle ellende.

Helaas dit ging niet op vele malen weer die pijn op de borst en die linkerarm en mijn schouderblad.

Nee het is uw hart niet mevrouw ja je geloof die artsen toch of niet dan.

4 weken geleden weer bal de huisarts stuurde me naar huis met een tramadol en zei ga maar lekker op bed liggen en bel me na 2 uur even hoe het is.

Zo gezegd zo gedaan.

Na 2 uur was de ellende niet over dus hup gebeld en ik kon weer naar het ziekenhuis.

Ik was deze ellende zo zat he ongelooflijk.

Hoeveel keer ze mijn bloed niet kwijt waren al die keren en hoe vaak je terug gestuurd werd met het is je hart niet gek werd ik er van die ellende.

Ik was het ziekenhuis inmiddels echt spuug zat.

Je werd steeds van het kastje naar de muur gestuurd.

Dan weer naar de reumataloog die moesten maar verder zoeken ja makkelijk he.

Inmiddels al vele poliklinieken bezocht omdat ze het niet wisten.

Meerdere klachten waar ik nog voor behandeld dien te worden moeten nog gedaan worden.

Eindelijk dacht ik even rust te hebben en even met vakantie te gaan.

Dus een huisje geboekt in Valkenburg voor 1 week boven op de cauberg.

En dan begint het.

We komen er op vrijdag eind van de middag aan.

Zaterdags niks aan de hand.

Zondag ochtend vroeg wakker weer die linkerarm en die druk op de borst en dat schouderblad pfffffffffffffff

Ik zeg tegen mijn man ga maar kijken of ze ergens een mitella hebben dan doe ik die arm wel in een draagdoek dan heeft die rust.

Dus heel de zondag zo gelopen de pijn kwam en ging werd er dood moe van.

En ja hoor Maandag ochtend voelde me nog steeds niet goed en had nog steeds die pijn.

Ik zeg tegen mijn man bel maar naar de receptie er moet nu een ambulance komen.

Dit gebeurde 5 Augustus j.l.

En ja hoor ik kreeg een hartinfarct.

Hup met toeters en bellen werd ik weggebracht.

De boel zat voor 70 tot 90 % dicht dus gedotterd en een stent geplaatst in Maastricht.

Jeetje wat voel je je machteloos zeg in een vreemde omgeving vreemd ziekenhuis.

Maar het meest machteloos voel ik me nu.

Toen ik die stent nog niet had voelde ik me veel beter tussen de aanvallen door als ik die pijn niet had.

Ik liep zelfs 25 kilometer samen met mijn vriendin een enkele week voor mijn infarct.

We waren druk aan het trainen voor de Nijmeegse vierdaagse voor volgend jaar.

En nu kan ik niet eens een paar honderd meter lopen of ik ben kapot. Ik kan een gat in de dag slapen nu.

Ik kan mijn huishouden niet eens echt doen of ben versleten.

Ik ben nu niet eens mezelf meer.

Ik had gedacht dat ik de wereld aan zou kunnen nu maar helaas dit valt me zwaar en voel me vreselijk machteloos.

Ik ben na het hele gebeuren vreselijk emotioneel geworden en kan janken als iemand vraag hoe het is en hoe het gaat met me.

Ik wil niet eens meer de straat op bang dat iemand me aan spreekt.

Binnenkort start ik met het revalidatie programma maar zie er vreselijk tegen op.

Waar is mijn positieve instelling ineens gebleven ik ken mezelf niet meer terug