Mam, bedankt!! Gem

Mijn moeder liep met klachten bij de cardioloog en ik reed ze steeds met de auto daar naar toe. Zat bij hun gesprekken en dronk daarna met haar koffie in de kantine.

De cardioloog besloot dat ze een hartcatheterisatie moest ondergaan. Uitkomst hiervan was dat ze gedotterd zou moeten worden. Dit gebeurde en ze kreeg een stand.

Dit was best ingrijpend voor haar en bij het eerste controlegesprek bij de cardioloog zei ze hem: “” Mijn dochter heeft ook klachten.””

Ik vond dit best vervelend, want ik had een druk leven en horecazaken en mijn klachten waren gewoon het effect van hard werken. Had er niet zo bij stil gestaan. Ik kon ook niets mankeren, was pas 52 jaar! De cardioloog bepaalde anders en zei, omdat ik erfelijk belast kon zijn, het toch wenselijk was enkele onderzoeken te laten uitvoeren.

Dit gebeurde. Er kwam een longfoto, hartfilmpje, bloedafname en ik moest fietsen. Daarna kreeg ik een uitslag. Zag er niet helemaal goed uit. Mijn hart kreeg te weinig zuurstof. Weer een reden om verder te laten bekijken, nu in de vorm van een hartcathetherisatie.

Daar had ik eigenlijk geen tijd voor. Druk op de zaak, mijn oudste kleinzoon zou dat weekende bij ons zijn communie vieren en de vereniging had een grote rommelmarkt in ons Centrum van de stad. Nee, geen tijd en de klachten vallen wel mee.

Ik wilde de datum nog eerst verzetten naar later.

Ik moest 18 mei 2011 binnen zijn, werd voorbereid en naar de desbetreffende ruimte gebracht waar ik een snipje in mijn rechterlies kreeg. De vloeistof liep mijn been in en dit was vervelend. Er zat een hoeveelheid van lidtekenweefsel waar de arts niet doorkwam.

De lies werd afgekneld en de linkerlies was aan de beurt. Ik mocht op het scherm mee kijken en de arts waarschuwde me wanneer hij de contrastvloeistof inspoot.

Wat ik zag was zelfs als leek duidellijk, dat het niet goed was. Behoorlijke afgeknepen aders. Geen eens doorstoming meer Vier dichte aders.. De arts vroeg me hoelang ik klachten had en ik antwoorde eigenwijs:,”” niet zo lang.”” Waarop hij me antwoorde, dat mijn hart nieuwe adertjes had ontwikkeld om toch wat zuurstof te krijgen en ik hierdoor dus al lang klachten had moeten hebben.

“Mevrouw, u begrijpt dat u geopereerd moet worden?”” De gegevens werden naar Breda doorgemaild en na bespreking hiervan, zou ik verder bericht krijgen.

Mijn liezen werden afgedrukt en ik moest uren plat liggen en kreeg verschillende disiplines naast het bed.

Het drong niet tot me door. Ik moest thuis nog zoveel doen, die operatie deed ik nog wel eens. Wilde naar huis. Hoe moest dat nu en wie regelt alles thuis en met het feest? Ik voelde me goed. Ja, als ik er over na ging denken was ik wel vaak moe, de vingers tintelde regelmatig en trap op ging niet meer zo goed, zonder dat ik even moest rusten op het bed. . Waarna er verder ook niets meer uit mijn handen kwam. Zou mijn moeder dan toch gelijk hebben.Had ook wel pijn op mijn borst.

Daar ging mijn routineonderzoek. Ik moest mijn man bellen. Die zou zich wezenloos schrikken.

Ik werd naar de afdeling gereden en kwam aan een monitor. Dus niet naar huis! Daar ging ik moed verzamelen en bellen naar mijn man die meteen kwam en de ernst van de situatie inzag.

Op vrijdag werd ik van Tilburg naar Breda Amphia ziekenhuis vervoerd.

Ik ben daar erg goed opgevangen. Ik voelde me redelijk gezond op dat punt.

Ik begreep nog niet echt dat er een operatie nodig was. Ik lag al dagen op rust wat me wel erg goed deed.

Zondags werd ik voorbereid op de aankomende operatie welke maandag de 23ste zou paats vinden. Mijn man kwam me nog opzoeken en moeder en zuster. Ik kreeg telefoongesprekken met de kinderen en allemaal dachten we:”” Als alles maar goed gaat. Dit is misschien de laatste keer…? Maar niemand sprak dit uit.

De arts die me zou opereren kwam nog voor een gesprek. Waar ik bang voor was? Ieder pondje komt door het mondje! en roken is slecht en meer van deze termen moest een soort van wake-up call zijn alleen ze waren niet van toepassing op mij, vond ik.

Ik at zeer slecht tot bijna niets. Stofwisseling was helemaal zero en met roken was is trots al eventjes gestopt.

Ik bakte in becel en nam tabletten tegen de cholesterol. Ik had beweging door het vele werken en was twenty-four-seven bezig.

Nu is het mijn schuld dat ik hartpatient ben geworden? Ik heb er niet om gevraagd. Ik was erg boos en verontwaardigd geworden en werd erg emotioneel. Langzaam begon het tot me door te dringen dat ik een bofkont was. Wanneer mijn moeder niets had gezegd bij de cardioloog, was ik misschien wel overleden?

Mijn gedachten gingen alle kanten op.

Ik kreeg slaaptabletten en ben ’s avonds in slaap gevallen om niets bewust mee te hoeven maken.

Weet ook niet dat ik op maandagmorgen ben weg gereden naar de operatiekamer.

Tijdens de operatie werd de familie op het thuisfront om het anderhalf uur gebeld en op de hoogte gehouden. Dit hebben ze als zeer prettig ervaren.

Mijn borstkas is geopend en als ik het goed begrepen heb is hier een ader uit genomen en uit mijn linker onderbeen , tot boven mijn knie, is ook een ader uitgehaald, die weer gebruikt is voor vier omleidingen voor mijn hart. Via de hart-longmachine is de bloedcirculatie tijdelijk overgenomen en de operatie is succesvol beeindigd. Wat de arts ook voorspeld had, omdat ze deze operatie ongeveer acht keer per dag uitvoeren en er een bepaalde routine is. Waarop ik weer hoopte dat het niet al te veel routine zou zijn omdat het dan op de automatische piloot uit gevoerd zou worden.

Ik kwam bij op de IC en in mijn belevingswereld kon ik alles goed bijhouden en voelde me picobello. Had erg veel dorst en er was behoorlijk veel bedrijvigheid.

Naast me lag een man die ook net geholpen was, maar een bloeding kreeg. Tegenover lagen ook patienten. Had de indruk dat ik helemaal niet kon slapen. Ik bewoog me niet en zat aan allerlei toeters en bellen.

Mijn familie kwam in een lange rij langs mijn bed lopen. Leek wel de harmonie. Achteraf klopt dit niet. Er mochten twee mensen even bij me. Dit moment ben ik waarschijnljk toch niet zo helder geweest.

Ze hadden wat foto’s gemaakt.

Na een dag op de IC werd ik naar de afdeling gereden en daar drong het tot me door wat er gebeurt was.

Ik kon het allemaal moeilijk omvatten.

De tranen bleven ook komen. Moet zeggen dat het op de afdeling zeer relaxt was. Zeer lieve verpleging, die het beste met de patienten voor hebben.

Al snel werden de drains verwijderd en de cathether. Ik was al van de beademing af en kreeg zuurstof bij.

Mijn linkerbeen kreeg een steunkous en ik mocht uit bed.

Via de revalidatie ging je al snel een stukje lopen. Later ook fietsen op de home bike.

Binnen een week was ik al weer zover dat ik dinsdags naar huis mocht.

Lichamelijk ging het langzaam vooruit, en emotioneel moest er nog veel gebeuren.

Thuisgekomen ervaar je alles weer anders. Veel bezoek. Familie die komt poetsen en opruimen. Zelf kun je nog niet veel. Je voelt je afhankelijk en machteloos. Je taken zijn overgenomen. Je zit maar te rusten.

Geen verpleging, niemand die je zegt wat te doen. Geen controle, pas over zes weken. Mijn been ging lichtelijk ontsteken.

Geen huisarts die langs komt zoals vroeger, want de chirurg heeft het been gedaan, zul je daar even moeten laten zien. Dan moet je naar Breda rijden en iemand vinden die tijd heeft om je te rijden. Je voelt je zo afhankelijk.

Ik was alleen aangewezen op anderen, dus je gaat snel weer proberen je dingen te doen. Dan ga je denken hoe blij je moet zijn dat je bent geholpen, dat je er nog bent. Je houdt rekening met wat je eet en neemt netjes de medicijnen in. Je bent erg bezig met leven en je lichaam. Ik ben in ieder geval nog steeds niet wie ik was. Na zes weken beginnen de controles weer en ga je naar gespreksgroepen. Dit deed ik samen met mijn “”gedotterde”” moeder.

Zij had van al deze nazorg niets meegekregen voor haarzelf en mocht van onze gezamelijke cardioloog alsnog dit traject doorlopen. We hebben dit ook als zeer positief ervaren. Ook gingen we samen revalideren. Verschillende cardio en oefeningen in groepsverband en een uurtje per week keer zwemmen. Je leert ´´voelen“ wat erg belangrijk is.

De gesprekken in groepsverband duren vier weken en er worden vragen beantwoord. Het hart wordt besproken, wat er nu eigenlijk allemaal gedaan is. De voeding wordt door een dieetiste besproken en een cardioloog komt uitleg geven.

Ontzettend leuk om met lotgenoten dit contact te hebben en te leren van elkaar.

Ik ga nu verder met PEP middagen. Dan krijg je gesprekken met psychologen, wat ikzelf erg nodig heb. Zit toch nog wel in de knoei met verschillende dingen door deze operatie.

Ben na mijn thuiskomst dertien kilo bijgekomen in twee maanden. Eet zeer gezond en word begeleid door een dieetiste. Ik schrijf op wat ik eet in een schrift en houd dit netjes bij. Dat overgewicht nu is een raar verhaal en via een echo kwamen ze er achter dat ik teveel vocht bij me heb.

Het gaat me nog niet zo lekker en op dit moment heb ik ook nog vocht achter mijn hart. Via plastabletten kijken we nu of dit minder wordt. Dadelijk krijg ik hiervoor weer een nieuwe echocardiogram.

Ik hoop dat het minder is geworden.

Voorlopig zijn we nog wel bezig met beter worden. Ben toch blij dat mijn moeder zo nodig tegen haar cardioloog moest vertellen, dat ik “”ook dezelfde klachten had als zij””

Mede daardoor ben ik er nog en ben reuze dankbaar voor iedereen die zich inzet voor hartpatienten.

Thanks!!