Mijn beleving.

 Mijn naam is Nel en ben 53 jaar  en heb een schat van een man.De kinderen zijn het huis uit en ik ben al twee keer oma.  Oké dit is mijn beleving.Van 3 op 4 dec. 2008 werd ik in de nacht wakker, met een vreselijke benauwdheid.Ben naar beneden gegaan, en heb op de bank gezeten, en maar proberen diep adem te halen.Na zo`n 2 uur bezig te zijn geweest ben ik toch op de bank in slaap gevallen.De nacht daarop van donderdag op vrijdag, had ik het weer, dus weer naar beneden toe en ik zat op de bank helemaal in elkaar gedoken, met mijn armen leunend op de knieën.Ben zo door gegaan de nachten  tot van zaterdag op zondag, 7dec 2008.Die nacht heb ik de hele nacht niet geslapen en kon haast geen adem meer halen.Mijn man, wilde als het niet meer ging, ik hem uit bed zou bellen, (omdat we boven slapen en huiskamer is beneden)Die ochtend ging het helemaal niet meer, dus even gebeld naar boven, hij kwam meteen en heeft de huisartsenpost gebeld, die arts wilde mij spreken en ik kon haast niet meer praten.Toen kreeg ik te horen dat hij niet kwam, maar meteen een ambulance zou sturen.Die was binnen 3 minuten ter plaatsten, ja echt ging razend snel.Ik bleek al op de grond te liggen, en de heren zijn meteen gestart met een ECG.Ze hebben mij naar buiten gedragen en moest daar op de brancard,  maar ik kwam bij en ben gaan vechten en doen, want leggen kon ik helemaal niet meer.Ben met gilde sirenes hier bij ons naar het ziekenhuis gebracht, Hier weet ik dus niets meer vanaf.Daar wilde ze mij helpen, maar zagen dat zij niets meer voor mij konden doen, mijn man vroeg maar of ik dood ging en de cardioloog hier zij Ja, en nog wel vandaag, laat de kinderen maar komen.Dit ziekenhuis had men nog enige lichte hoop, en hebben meteen contact op genomen, met het grote Academisch ziekenhuis.Ik ben onder narcose met zwaai lampen en gillende sirenes, met de zelfde ambulance  naar het AMC gebracht.Daar werd al snel duidelijk dat ik wel te redde was, en  dat hebben de heren ook gedaan. Met een hart cath, zagen ze al snel hoe erg ik er aan toe was.Belande op de IC en daar kwam ik na enige tijd weer wat bij, en zag mijn lieverd en mijn kinderen aan mijn bed, het gekke was toen, dat ik het goed vond, en heb mij te slapen gelegd, een slaap die ik nachten heb moeten missen.Naar ruim30 uur Ic, mocht ik naar een gewone afdeling en belande op de Interne geneeskunde.Ja echt wat moet ik daar? Oké ik had een dubbele longontsteking, een ontstoken hartzakje, vocht achter beide longen, en mijn hart klopte niet zoals het moest.Op deze afdeling heb ik 9 dagen gelegen, voor ik naar de cardiologie mocht.Op cardiologie heb ik ruim 4 dagen rond gelopen met een hartritme meet kastje hahaKan er niets aan doen zo noemde ze het daar,Op die afdeling heb ik een week gelegen, en na vele onderzoeken mocht ik naar huis, en  kregen we te horen wat ik had.Ze noemen het in de verzamel naam hartfalen, de volledige naam is “Dilaterende Cardiomyopathie” (DCM) Maar de dag voor Kerst was ik gelukkig thuis.Nu loop ik in de hartfalenpoli, bij een hartfalenverpleegkundige, die en grote schat is.Ook de Cardioloog is een geweldig persoon, kan alle vragen bij hun kwijt, en ze helpen mij echt goed op weg.Kan elke werk dag bellen tijdens het telefonisch spreekuur, maar ook buiten die tijd om is er altijd iemand aanwezig, om advies of hulp te bieden.Op 3 februari 2009 werd ik laat in de avond duizelig, zo erg dat ik nog alleen maar via een rond vlak je kon kijken.Zag de hele  wereld aan voor een doedelzak.De dag erna heb ik de hartfalenpoli gebeld, omdat er geen verschil zat, met de vorige avond.Deze schrokken en hebben weer meteen een ambulance gestuurd.Ja hoor in AMC onderzoeken, omdat het heel erg druk was, hadden ze geen plaats voor mij op de neurologie, ik werd toen met de ambulance  naar het ziekenhuis hier in de buurt gebracht daar was wel plaats.Ik kwam hier op een “STROKE Unit” 2 x 24 uur rust en constante  controle, geen TV en geen radio.Wow dit was echt wel moeilijk, na een MRI scan bleek ik dus een TIA te hebben gehad, en al veel eerder eens een beroerte.Met weer extra medicijnen mocht ik die vrijdag 6 februari 2009 weer naar huis terug.Zo nu loop ik in twee ziekenhuizen onder controle.Hoop binnenkort wel te horen wat ze verder gaan doen met mijn hart.Ik heb het nog heel vaak moeilijk mee, Hoe moet het verder met mij?Hoop hier op de site hoop ik op steun en begrip, maar wil dit ook graag geven Bedankt voor het lezen,Groeten, Nel