Mijn harttransplantatie 12 januari 2011

Deze homepage is tot stand gekomen dankzij mijn lieve vrouw Karin, zij heeft al die weken dat ik in het ziekenhuis heb gelegen voor mij een dagboek bijgehouden,ik was er nu klaar voor, dus heb ik het op deze pagina goed van mij af kunnen schrijven, en dat is dan nu ook gebeurt.

Karin bedankt hiervoor.

Welkom op de homepage van Hans

Mijn Harttransplantatie op 12 januari 2011 in het UZA Antwerpen

Mijn naam is Hans, woon in het zuiden van het land (Brunssum) ben 55 jaar oud, en sinds 7 september 1993 al zwaar hartpatiënt, vanaf die tijd heb ik al heel wat ziekenhuisopnames mee moeten maken, het waren jaren met vallen en opstaan, vooral de laatste vijf jaar ben ik heel erg achteruitgegaan,heb aan de zuurstof en sondevoeding gelegen, kilo`s was ik afgevallen,ben vaak met een rolstoel naar het ziekenhuis moeten gaan, maar ondanks dat heb ik me nooit laten hangen vind ik zelf, mijn hart was op, mijn hart had het er op het laatst, veel moeite mee om te blijven kloppen, en ben toen naar heel veel onderzoeken eindelijk op de wachtlijst gekomen in het het UZA in Antwerpen, omdat ze in Nederland in het Erasmus ziekenhuis Rotterdam niets meer voor mij konden betekenen, ik ben daar afgewezen, veel mensen die mij hebben gekend zagen het ook somber voor me in.

Op 12 januari 2011 is een dag voor mij en mijn vrouw Karin, die wij nooit meer zullen vergeten, `s nachts om 02.15 gaat de telefoon, Dr Tom Vermeulen belde om ons te vertellen dat er een donorhart voor me was, maar ik mocht wel niet verkouden grieperig of diaree hebben, dit had ik gelukkig niet, en de ambulance was dan ook al onderweg om mij naar Antwerpen UZA te brengen, dit is dan ook gebeurd met de nodige toeters en bellen.

In het ziekenhuis aangekomen werd er bloed geprikt,van alles werd nog nagekeken,en onderzocht, ook werd ik helemaal geschoren gewassen en in een bad werd ik helemaal ontsmet, zelf weet ik daar niets meer vanaf, en heb dat allemaal gehoord van Karin, want ik zat in een soort black out van de emoties, dit gebeurde wel vaker heb ik achteraf horen vertellen.

Om 04.45 uur was het dan zover Karin mijn dochter Tanja en mijn broer Wiel die ook daar aanwezig waren moesten afscheid nemen, het was beter dat ze naar huis gingen had de dokter gezegd, het zou voor hun allen een lange nacht en dag worden, ze konden toch niets voor mij doen,dat hebben ze dan ook gedaan, ze zijn naar huis gereden, thuis aangekomen werd het voor hun ook erg zwaar, wachten, wachten, wachten, tot op dat telefoontje van de dokter, Karin heeft uiteindelijk zelf opgebeld op 12 januari om 13.30 uur, ik was toen net terug van de operatiekamer,ze waren mij aan het installeren, de operatie was goed gegaan, de eerste vijf testen waren goed hadden ze Karin verteld.

De volgende dag 13 januari 2011, `s morgens om 05.30 uur Karin krijgt telefoon van Antwerpen, het was de dokter met de mededeling met uw man gaat het niet zo goed, had het de hele nacht erg moeilijk gehad, er was plots een bloeding komen opzetten, met het gevolg uw man moet weer meteen naar de operatiekamer, en het zou zo`n vier a vijf uur duren, Karin is toen heel erg geschrokken en heeft de waterlanders laten lopen. Ellie belde ook nog even om te vragen hoe het was, en ze vertelde, waarom bel je niet even. Waarop Karin antwoordde, ik wilde jullie niet zo vroeg wakker maken, was goed bedoeld had Ellie gezegd, maar nu zit je er alleen mee, even erna belde mijn dochter Tanja en heeft Karin tegen haar gezegd de dokter heeft net gebeld met papa gaat het niet zo goed, op dit moment word hij weer geopereerd, hij heeft een bloeding en daardoor had het nieuwe hart het erg moeilijk.

Om 10.30 uur heeft Karin weer gebeld naar het ziekenhuis om te vragen hoe het was, ik was toen weer net terug op de intensieve en was stabiel, ook de bloeddruk was weer goed onder controle, dat was een hele opluchting voor haar, diezelfde middag om 12.00 uur is Karin en mijn broer Wiel schoonzus Ellie naar het ziekenhuis gekomen, om 13.45 uur waren ze op de intensieve afdeling ze moesten even wachten, want om 14.00 uur was het bezoektijd.

Om 14.00 uur op de kamer aangekomen is Karin erg geschrokken hoe ik erbij lag, allemaal toeters en belletjes om me heen, ze moesten eerst voor ze de kamer op kwamen wel goed de handen wassen en ontsmetten, een schort en mondkapje opdoen vanwege de hygiene omdat ik erg gevoelig was voor bacterien, ik moet zeggen die hele periode op de intensieve daar weet ik zelf helemaal niets van af, ik ben totaal drie weken helemaal kwijt,want zolang heb ik op de intensieve gelegen, en daarna toen het weer wat beter ging nog eens bijna drie weken op de isolatiekamer op afdeling D3 i.v.m de bacterien.

Heb ook in al die weken dat ik daar gelegen heb heel veel bezoek gehad, mijn broer Wiel heeft er voor gezorgd dat het bezoek niet allemaal tegelijk kwam samen met zijn vrouw Ellie, ook hun wil ik bij deze heel erg bedanken voor wat ze allemaal voor ons gedaan hebben, verder is mijn dochter Tanja en mijn schoonzoon Guido, mijn broer Rob en zijn vrouw Gertie, mijn zus Ria en haar man Lambert, mijn zus Gerrie met haar man Reiner en mijn zus Wilma met haar man Huub en Danielle mijn nichtje geregeld op bezoek geweest, ze hebben enorm veel kilometers voor Karin en mij moeten rijden, ook hun wil ik heel erg bedanken voor wat ze gedaan hebben.

Op 18 februari 2011 was het dan gelukkig zover, ik mocht weer naar huis samen met Karin die ook een heel moeilijke periode achter de rug heeft, zij is al die tijd bij me geweest, en heeft al die weken gelogeerd in Huize Terweyde nabij het ziekenhuis, zij heeft het zeker nog zwaarder gehad als mij, dat weet ik zeker.

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven op deze pagina omtrent mijn harttransplantatie, maar ik vind ook er is in die weken zoveel gebeurd wat ik heb horen vertellen dat ik dit liever hier niet wil schrijven, dit houd ik liever in de familie kring, zij die dit lezen zullen wel snappen wat ik bedoel.

Het is nu vrijdag 16 september 2011 we zijn nu acht maanden verder het gaat goed met me, ben wel in die tussentijd in het begin elke week voor een biopt geweest,daarna om de twee weken, toen om de maand, en nu moet ik om de zes weken voor een biopt, de uitslagen zijn op een na allemaal goed geweest, een keer heb ik een lichte afstoting gehad, maar dit had zich weer snel herstelt.

Ook heb ik tussentijds al een paar inspanningsonderzoeken gehad, deze waren ook allemaal goed, ze zagen duidelijk dat ik vooruitgang maakte.

Nu ben ik al vanaf 28 februari 2011 op therapie aan het gaan om de conditie weer op peil te krijgen, het zijn in totaal negentig sessies, en wel op de maandag de woensdag en de vrijdag, ongeveer de helft van november ben ik hier mee klaar, en ga ik dan in het ziekenhuis in Sittard (Orbis) verder met de therapie, dit is al allemaal geregeld door de cardioloog Dr Kraaij aan hem heb ik ook heel veel te danken, dat weet hij ook, ik heb hem zelf voor twee maanden geleden bedankt voor alles, ik voelde mij hier toe verplicht.

Verder moet ik wel de rest van mijn leven op controle blijven gaan in het UZA Antwerpen daar waar ik onder behandeling ben van Professor Viviane Conraads zij heeft voor mij heel veel gedaan, zonder haar, ik weet het zeker, had ik het niet overleefd, ook Dr Tom Vermeulen stond altijd voor me klaar, ik kon hem vragen wat ik wou,en nog steeds,als het even kon gaf hij me overal antwoord op, Dr Catherine de Maeyer bij wie ik elke maandagmorgen op controle moest komen stond ook altijd voor me klaar, ze was die dag dan ook het vaste aanspreekpunt.

Sociale medewerkster Magda Thomas was ook een vast aanspreekpunt, voor en na de operatie stond ze ons altijd te woord, ook voor Karin was ze altijd aanwezig mocht er wat zijn, Karin heeft ook aan haar heel veel steun gehad.

Psychologe Katrien Geluykens met wie ik voor de transplantatie al verschillende gesprekken heb gehad samen met Karin, was ook zo`n vast aanspreekpunt mochten er problemen zijn kon ik met haar contact opnemen, maakte niet uit met wat, ze was er voor ons.

,Heel veel contact heb ik ook gehad met hartfalenverpleegkundige Lieve Scheurweghs, waren er vragen , ik kon bij haar altijd terecht, ook haar collega`s Mira Goosens en Els van Hertbruggen ze waren er altijd.

Maar wie ik eigenlijk nog vergeten ben zijn wel de kinesisten Paul Beckers – Nadine Possemiers en Kurt, zij hebben me al die tijd tijdens de therapie begeleid, ook hun wil ik erg bedanken voor alles wat ze voor me hebben gedaan, ik zal ze nooit vergeten en beslist nog heel vaak gaan zien.

Voor iedereen van de cardiologie met wie ik in contact ben gekomen de laatste tijd allemaal bedankt.

Ik zal zeker deze pagina blijven bijhouden, en vertellen hoe het verder met mijn gezondheid blijft gaan, u leest dat dan verder op mijn weblog Klik hier

Groetjes van een gelukkig getransplanteerd man en zijn vrouw Karin, voor wie een nieuw leven begint.

Groeten uit Limburg

Zie ook mijn website waar ik alles zo`n beetje bij aan het houden ben

www.webloghans.nl

Als u wilt kunt u een berichtje achterlaten in mijn gastenboek

Hans.