Mijn leven na 6 september 2008

Op 6 september 2008 werd ik tijdens een jeugdvoetbalwedstrijd getroffen door een hartstilstand. Het was de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen, en de partij was nog maar enkele minuten bezig, toen ik ineens een raar gevoel in mijn hoofd kreeg.
Om de een of andere reden besefte ik mij dat er iets zeer ernstigs te gebeuren stond. Ik was grensrechter, en ik gooide de vlag met een boog weg, wreef over mijn bovenbenen, en kwam weer overeind en schreeuwde uit alle macht naar de scheidsrechter. Daarna heb ik mijn handen op mijn borst gelegd, ben op mijn knieën gaan zitten en vervolgens voorover in het gras gevallen. Mijn 'oerschreeuw' was nog maar een tiental meter verder te horen geweest, maar ik had blijkbaar door de schreeuw en het wegwerpen van de vlag de aandacht van aanwezigen weten te trekken.
Spelers, begeleiders en toeschouwers waren snel ter plekke. Er werd in mijn gezicht getikt, mijn naam geroepen, maar ik bleef roerloos liggen. In mijn hals en aan mijn pols werd gevoeld, geen hartslag. Ook had men gekeken of er sprake was van ademhaling, maar mijn mond, neus en borst bleven stil. Mijn gezicht en handen werden glazig.
Mijn collega grensrechter en een andere man waren inmiddels ook ter plekke en zij zijn begonnen mij te reanimeren. Er werd naar 112 gebeld, en ouders ontfermden zich over de spelers, jongeren van 14-15 jaar. De ambulance kwam ruim tien minuten na het telefoontje ter plekke, en kon zo door de openstaande poort naar de plek rijden waar men nog steeds mij aan het reanimeren was.
De mensen van de ambulance namen het over van de twee mannen, en zij hebben nog ongeveer 15 minuten, met om de 5 minuten 2 schokken met de AED, gereanimmerd voordat er weer een hartrime was.
Ik en vervolgens naar Venlo gebracht, en daar is mijn geallarmeerde vrouw ingestapt, in de ambulance die mij naar het Catharina in Eindhoven bracht. Ik zou daar een hartkatheterisatie ondergaan, want alle wees op verstopte kransslagaders. Die bleken echter helemaal schoon te zijn. Ik ben vervolgens weer terug gegaan naar Venlo, en daar heb ik 24 uur in een koelpak gelegen. Het koelen doet men om hersenen, longen en het hart zoveel mogelijk te ontzien, de overige organen worden als het ware stil gelegd, en al de energie die men toedient komt zo ten goede aan die vitale organen.
Ik ben vervolgens op dinsdagmorgen om ongeveer half vier wakker geworden, in de intensive care, ik was vanaf zaterdagmiddag 10 over 1 tot dat moment niet meer bij kennis geweest, en ik kan u vertellen dat die geen prettig ontwaken is in eerste instantie. (Als ik later hoor wat er met mij was gebeurd, na dat moment die zaterdagmiddag, dan mag ik blij zijn dat ik überhaupt wakker ben geworden, en helemaal geen letsel aan het gebeuren heb overgehouden.)
Nadat ik vanuit de intensive care naar de afdeilng cardiologie was overgeplaatst, zijn er diverse onderzoeken verricht. Bij de hartecho werd er geconstateerd dat er littekenweefsel was in een hartkamer. De daaropvolgende MRI scan bevesitigde dit.
Op 26 september is er vervolgens bij mij een ICD geplaatst, uit een soort van voorzorg, want een duidelijke oorzaak had men niet kunnen ontdekken.
Ik ben daarna gaan revalideren, bij mijn eigen fysiotherapeut, en het ging iedere week een beetje beter. Ook kon ik in het ziekenhuis met een groep lotgenoten deelnemen aan een revalidatieprogramma. Bij die eerste bijeenkomst, ik was wel wat gespannen daardoor, en het was mijn eerste keer dat ik weer alleen auto reed, is na een conditietestje na een loop van 6 minuten mijn ICD afgegaan, het apparaatje gaf een terechte schok af. Bij controle later die dag in Eindhoven bleek dat mijn hartrime van ruim 80 naar bijna 300 slagen per minuut ging, zonder dat ik mij van te voren slecht voelde, integendeel, ik had net tegen de therapeut gezegd dat ik mij goed voelde.
Ik verloor ook mijn bewustzijn niet, alleen mijn wereld stortte in, bij de eerste de beste grotere inspanning liet mijn hart mij in de steek, en hield mijn ICD mij in leven door die schok af te geven.
Drie weken later, na een fietstest, gedaan op verzoek van zowel mijzelf als mijn cardioloog, ging het weer mis. De fietstest doorstond ik zonder problemen, maar tijdens de herstelfase bleek het weer goed mis te zijn. "Daar komt-ie, daar ga ik" zei ik, en weer kwam er die verschrikkelijke schok. Wederom volkomen terecht, nu schoot mijn hartritme van 110 naar ruim 320.
Weer 5 dagen later heb ik een iets andere fietstest gedaan, en daar heb ik gedurende die test meerdere kleine hartritmestoringen gehad. Aan de hand van die gegevens, en van de eerdere fietstest, ben ik weer een dag in Eindhoven opgenomen geweest.
Daar heeft men op basis van de fietsgegevens, en de MRI scan aan aantal mogelijke oorzaken bekeken.  Ik heb van nature een extra slag in mijn ritme, en de kleinere ritmestoringen, waren bij zo`n slag. Daarnaast had ik littekenweefsel in de linkerkamer, en dat kan ritmestoringen veroorzaken.
Door mijn hart zo te manipuleren dat ik veel extra slagen had, heeft men ontdekt dat er tijdens zo`n extra slag heel veel prikkels vanuit en rondom het litteken ontstonden, prikkels die de normale electrische prikkeling van het hart verstoren.  Men heeft daarna stukjes van het litteken weggebrand.
Om te zien wat de invloed van adrenaline op hartritmestoringen is, werd er later een stofje mij toegediend, waardoor het leek alsof ik bezig was met een zware fysieke inspanning. Het zweet brak mij uit, mijn ademhaling werd sneller en heftiger, en ik voelde alsof mijn hart enorm tekeer ging. Het leek wel alsof er een aantal paarden door een weiland draafden. Door die enorme hoge hartslag, kreeg ik een gevoel in mijn hoofd alsof ik het bewustzijn ging verliezen. Als ik dat voelde aankomen, moest ik dat kenbaar maken, en lieten zij mijn hart weer tot rust komen. Dat heeft men zo een keer of twintig gedaan, en geloof me, dat is geen pretje, en bovendien, je bent werkelijk gesloopt.
Na die behandelingen, op 20 februari, voel ik me gelukkig weer een stukje beter, en ik wil toch weer een aantal dingen gaan oppakken. Een daarvan zal zijn dat ik weer zal gaan proberen terug te keren in het arbeidsproces. Dat zal nog een hele klus worden, want ik was op 1 september bij een nieuwe baas begonnen, en deze nam door het gebeuren in de proeftijd afscheid van mij….. Ik wil me toch echter weer terugknokken in het maatschappelijke leven, en ook hier zal ik in slagen.

Erik, 44 jaar