mijn openhartoperatie

dinsdag de dag van de opname.Ik krijg met nog 3 anderen een aantal onderzoeken. Gaat het nu werkelijk gebeuren? het is zo onwezenlijk Sávonds een slaappil om te slapen en weet van toen af niks meer zelfs niet dat ik weggereden ben. Ik was zo bang zo bang. Dat ik nooit meer wakker zou worden.
Na de operatie en een dag ic ben ik gelijk op de afdeling gelegd, waar ik pas echt wakker werd. Is dit echt ,ben ik er weer ,is het gelukt.?
Ik kan niet draaien en echt alles doet me zeer, maar ik zie lucht vanuit het raam.
ER komt een verpleegster en ze maakt mijn mond even nat en vraagt of ik rechtop wil.
Mag dat kan dat dan?
Ja hoor aan het touw trekken die ze me geeft en met 2 handen tegelijk optrekken.
Ik krijg het met moeite voor elkaar, waar is mijn goede condtie gebleven? Oh wat is dat erg dat afhankelijk zijn en niks kunnen. Ik neem een slokje water met een rietje en verslik me tegelijk. Ik krijg een rol tegen mijn borst aangedrukt en moet hard op de wond drukken als ik hoest oh wat doet dat zeer. Ook heb ik zuurstof en kom langzaam weer tot rust .
Wat een drukte op de zaal eten drinken doctoren verpleging enz enz.
Ik val gelukkig weer in slaap.
Ik word veel wakker gemaakt ook omdat ze me willen mobiliseren, maar dat lukt niet hoor.
Eindelijk zie ik weer mijn man rob en de tweeling wat moet ik huilen en zij zijn zo blij
en ik ook ondanks alle pijn.Het zijn allemaal emoties die gewoon niet te beschrijven zijn.ik zou ze wel in de armen willen vliegen
In de nacht kan ik moeilijk slapen en alles doet me zeer. Vooral het op de rug slapen is bijna niet te doen. Het lijkt wel of ik een doorligplek heb zo'n pijn doet dat ook.

De 2e dag op zaal  willen de verpleegsters toch echt dat ik ga bungelen en proberen me te wassen aan de bovenkant. Het lukt me met moeite
Daarna ben ik uitgeput en ik, heb ook weinig adem.
Daarna komt een doctor en die wil de drains eruit  hebben om mij meer lucht te geven, want ze zitten achter mijn longen. Een diepe zucht nemen en hij trekt ze tegelijkertijd eruit oh wat eng, maar echt pijn doet het niet en ik krijg niet meer lucht dus moet er vocht achter mijn longen zitten.
Met bed en al naar de longafdeling voor fotos en de volgende dag blijkt dat er inderdaad nog veel vocht achter de longen zit en moet veel oefenen op het apparaatje voor de longen.
Een vrouw van 87 t.o mij is als een bezig bijtje en heeft nergens last van waar ik last van heb. Ze poetst ze loopt als een kieviet en dat met 3 bypasses. Alleen eet ze slecht, maar dat doen we allemaal. Het rare is dat ik kilo's aankom en dat terwijl ik echt niks eet.
Er zit allemaal vocht in mijn lijf dus krijg ik plastabletten en val inderdaad weer af.

De 3e dag mag ik al onder de douche en een verpleegster helpt me er bij.  Daarna ben ik afgepeigerd. Wat kost dat een hoop energie.
IK ben niks waard en kruip weer in mijn bed.
Later op de dag moet ik gaan lopen met een rollator en het is net of ik het niet ben maar mijn oma.
Ik kon alles voor de operatie, sporten, fietsen zwemmen 12 km wandelen en nu kan ik niks meer. Waar is mijn conditie van een paar dagen geleden? Ik snap het niet want de mensen zeggen altijd je voelt veel meer lucht na de operatie en bij mij is het juist andersom.

de 4e dag ga ik alleen onder douche. Het lukt me met al mijn krachten en daarna ben ik weer doodop. De dag loopt als andere dagen en er gebeurt niet veel behalve dat ik een stoot pillen per dag moet innemen.

De nacht van de 5e dag krijg ik hartritmestoornissen en moet aan het infuus en mag mijn bed niet meer uit. Het lijkt wel of ik de marathon aan het lopen ben zoveel vergt het van mij. 80% van de geopereerden heeft het dus het schijnt normaal te zijn alleen zie ik het niet om mij heen gebeuren. De hele nacht gaat het door en ik raak ervan uitgeput. Gaat dit iedere keer gebeuren of hoe zit dat? Wat moet ik doen als het thuis gebeurt?
Allemaal vragen die ik nog niet beantwoord krijg,maar hopelijk komt dat nog alhoewel ik erg veel vergeet.
Mijn ogen gaan nu ook hard achteruit ik weet nu zeker dat ik nooit meer lesgeef wat ik 27 jaar heb gedaan en vlak voor mijn hartproblemen mijn baan had opgezegd om naar Frankrijk te verhuizen waar mijn man woont en werkt. Ik wilde nog lekker van het leven gaan genieten. Misschien een jaar later. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd.
Mijn kinderen, ik ben nog geen oma, moet ik ze erop aanspreken dat ik misschien niet meer zo lang leef?
Hebben ze recht op mijn gedachten of spreek ik nu rare woorden uit?. Het kan natuurlijk altijd gebeuren dat je er ineens niet meer ben. Ze weten in ieder geval dat ik erg veel van ze hou en ze een fijn leven toewens in deze moeilijke tijd van crisis na crisis. 
Ik word aan een infuus gelegd en krijg medicijnen. Dit duurt tot aan de middag en dan krijg ik mijn eigen ritme weer terug he he  wat word je daar moe van. Als ik dit weer krijg mag ik de 7e dag nietnaar huis.
Ik krijg weer andere medicijnen en ik geloof datik er nu 15 per dag heb maar ja het zal wel ergens goed voor zijn.
Ik mag er weer uit en met mijn maatje van87 jaar gaanwe samen door de gangen .Zij loopt als een kieviet en is helemaal niet kortademig terwijl ik hijg als een paard, maar we gaan door.
Ik krijg veel aandacht van mijn man en kinderen. De derde en de oudste zit in Nieuw Zeeland en heeft als verrassing op valentijnsdag a.s. de thuiskomst. Ze komt definitief naar huis terug , omdat daar de crisis in alle hevigheid is losgebarsten. Leve de crisis, want mijn kind komt naar huis. Wat ben ik blij en emotioneel. Het interessert me helemaal niet hoeveel geld we verliezen. Dit is een echte opsteker.

De 6e dag gaat goed en alles blijft rustig. Er moeten pacemakerdraden van mijn hart afgehaald worden. Het doet geen pijn, maar ik voel wel dat ze van mijn hart afgetrokken worden heel eng allemaal.

De 7e dag komt de chirurg die mij geopereerd heeft en vraagt hoe het met me gaat. Ik zeg dat ik nog hijgerig ben en dat twerijl ik in topconditei was voor de ziekenhuisopname, maar het schijnt normaal te zijn. Als ik wil mag ik naar huis joepie. Ik bel mijn man en we spreken af dat hij me om 4 uur komt halen. Om elf uur wordt er alarm geslagen. Ik schijn op de i.c. in contact geweest te zijn met een patient die de mrsa bacterie bij zich droeg. Of ik niet eerder naar huis wil dat is het beste voor mij en het ziekenhuis.
Eerst worden er monsters bij me afgenomen dan word ik pardoes in de wachtkamer gezet met mijn spullen . De andere patienten moeten ook uit de zaal en deze wordt gelijk ontsmet . Ik krijg geen gelegenheid meer om de verpleging te bedanken en de patienten gedag te zeggen. Mijn man is weer gebeld en komt me direct halen. Nou dan maar een kaartje sturen.
Ik ben wel blij dat ik weg mag en snuif de frisse lucht meteen op als ik naar buiten stap wat heerlijk ik leef.