Mijn verhaal

Ik heb intussen al meerdere hartverhalen geschreven, zoals u misschien al gezien heeft. Ik vind het wel leuk, misschien heeft u het ook al een beetje ontdekt. Fijn om reacties te krijgen, niet van die bekrompen reacties van mensen die nergens ervaring mee hebben. Nee! Hier is het oprecht.
Ik heb tot nu toe pas een klein deel van mijn ervaringen verteld. Misschien wel interessant als ik wat meer vertel, gezien u zult mijn naam wel vaker zien staan op Hartgenoten.nl Ik ben hier toch vrij actief.

Makkelijk om zomaar een hartverhaal te schrijven  is het niet. Ik zelf zit nu te denken, moet ik dit wel vertellen.  Minuten verstrijken en ik moet mezelf overhalen mijn verhaal te vertellen. Het heeft namelijk ook niks met een aandoening aan het hart te maken. Ik ben ook geen patiënt. Ik ben slechts iemand met een verhaal.

We zijn aan het delen dus…

2 september 2000, 20:40

Een doodse stilte heerst bij ons thuis. Mijn vader is mijn zus wegbrengen naar een vriendin. Ze zouden samen op stap gaan. Mijn moeder heeft een raar gevoel, doet erg ongemakkelijk.
Mijn vader is nu bijna 30 minuten geleden vertrokken met mijn zus, erg lang voor 5km op en neer.
Mijn moeder belt intussen naar mijn vaders telefoon en hoort het volgende; Dit nummer is buiten gebruik.. Een beetje beduusd kijkt ze me aan en  vraagt; je vader heeft toch altijd zijn voicemail aan staan? Ik bel intussen zelf maar eens, want hij heeft altijd die voicemail aanstaan.. weer geen gehoor.

Op dat moment schieten allerlei gedachten door onze hoofden, het lijkt ook wel of we een ambulance horen…
Ongemakkelijke minuten verstrijken. Dan belt de moeder van de vriendin van mijn zus; waar blijft Jolien?

BAM!

Opeens is het duidelijk, op dat moment voel je het bloed uit je gezicht wegtrekken, onbegrip steekt de kop op. Hartslag neemt enorm toe. Druk begin ik op en neer te lopen.  Mijn vader de topchauffeur, nee onmogelijk… misschien helpen ze iemand. Het zal wel meevallen..
De moeder van die vriendin rijdt vervolgens naar ons toe, ze kan op een bepaald punt niet door… politie, brandweer, ambulances en een groots afgezet gebied. Ze kan niet veel zien, alleen op afstand een auto en druk bewegende hulpdiensten. Ze rijdt om en komt bij ons aan, bevestigd dat er een ongeluk is gebeurd. Ik stap bij haar in de auto, we moeten het toch zeker weten. Mijn moeder blijft thuis en belt een vriendin, ze durft er niet naar toe te gaan.

We rijden die kant op en komen tot 100m van het ongeluk. Het mag dan al behoorlijk donker zijn geworden, door de lichten van alle hulp auto’s herken ik al gelijk mijn vaders auto. Ik loop onder het gespannen lint door. Allemaal brandweerlieden druk in de weer.
Mijn vaders auto is om een boom heen geklapt. Ze krijgen de auto ook niet los. Ik kom steeds dichterbij, de deur aan de passagierskant is eruit geknipt, daar zat mijn zus, airbags hangen aan alle kanten uit de auto te bengelen. Een vreemd contrast ten opzichte van de donkere bekleding dacht ik nog.  Een broeder komt naar me toe en vraagt wat ik hier doe; ik zeg, aan die kant zat mijn zus en daar zit mijn vader. Hij zegt dat ik maar beter snel door kan lopen richting de ambulance, daar ligt mijn zus namelijk in.  Ik loop nog wat meer richting de auto, ik sta nu recht voor de auto, nog geen drie meter er vandaan. Ik sta stil, alles wat om me heen gebeurt is onwerkelijk, ik hoor het gepraat/geschreeuw niet. Ik zie alleen mijn vader achter het stuur, zijn hoofd opgezwollen vol met bloed. Hij ademt niet. Ze willen hem reanimeren, maar kunnen er niet bij. Er lijkt een eeuwigheid te verstrijken terwijl ik naar mijn vader, mijn dode vader, kijk. Een eenzame druppel bloed loopt bij zijn oog alsof het een traan is. Uit zijn neus, van zijn hoofd, uit zijn mond, overal sneden in zijn gezicht, daar is bloed uitgegutst. De boom staat achter zijn rug, in het midden van de auto. Hij zit geperst tegen het stuur. Zijn blik lijkt verdrietig, alsof hij nog bij is geweest en de moed had verloren.  Het staat nu gebrandmerkt in mijn gedachten. Nooit gedacht dit ooit te zien, wie wel…
Intussen hebben ze meerdere kabels aan de auto gebonden en trekken de auto met een luid gekraak en geschuur van de boom af. Pas nu kunnen ze fatsoenlijk beginnen met hem te bevrijden en de reanimatie in gang te zetten.. ik draai me om en loop richting de ambulance waar mijn zus in ligt, ik kijk nog een keer achterom, alsof ik de bevestiging nodig heb. Zeker weten dat ik niet gek ben geworden of droom…

In de ambulance ligt mijn zus, helemaal in de war. Om de haverklap verliest ze haar bewustzijn. Komt weer bij en elke keer vraagt ze zich af waar ze is. Ze weet niet wat er gebeurd is. Ik moet haar iedere keer weer vertellen dat ze een ongeluk hebben gehad. Ik blijf bij haar en kijk via de vooruit van de ambulance nog één keer richting mijn vader, ze willen niet dat ik de ambulance verlaat. Het zal wel de laatste keer zijn dat ik hem kan zien. De ambulance vertrekt richting het ziekenhuis in Roermond.
Intussen zit mijn moeder bij een vriendin in de auto die haar naar de eerste hulp brengt en ons bij staat. Na een tijd op de eerste hulp horen we dat ze mijn vader uit de auto bevrijdt  hebben en hem naar Maastricht zullen brengen. In Roermond kunnen ze niet de juiste hulp bieden. We vragen nog of mijn zus niet ook die kant op kan. Dit is niet het moment om als gezin uit elkaar getrokken te worden. (ik ben pas 14, mijn zus 16, moeder 44 en vader 46) Helaas. Mijn moeder en ik besluiten dat zij dan naar Maastricht moet gaan en ik bij mijn zus zal blijven.

Mijn vader wordt daar gelijk geopereerd, hij heeft enorm veel verwondingen. Pennen hier, plaatjes daar. Anders kunnen ze niet eens verder met hem, dan kan hij niet eens verzorgd worden. 8 uur later zit de eerste operatie erop, er volgen er nog meer…  ontelbaar veel uren verstrijken. Ik bel mijn moeder vaak die nacht, slapen zit er niet in. Mijn zus moet elk uur gewekt worden en staat af en toe opeens op om naar de wc te gaan. Niet in de gaten hebbende dat ze aan het infuus hangt loopt ze zo naar de wc, ik spring er maar achter aan en hou het infuus maar hoog.

De volgende middag begint het pas duidelijk te worden hoe erg de verwonding van mijn vader zijn. Beginnende bij botbreuken hier, daar en overal. Zo ongeveer alles wat te breken viel. Eindigend met traumatisch hersenletsel.
We eisen dat mijn zus naar huis mag, zodat wij van daar uit beter voor haar kunnen zorgen. Mijn moeder gaat weer richting mijn vader. Ik blijf thuis bij mijn zus. Mijn oma komt op ons passen, nou ja, wat je oppassen noemt. Ze zuipt elke avond rustig twee flessen wijn en rookt een paar pakjes sigaretten. De sloffen vlogen er toen door..

In de volgende weken herstelt mijn zus aardig, ik kook, was, poets het huis, doe de boodschappen. Iemand moet het toch doen. Wanneer ik kan, ga ik naar mijn moeder en vader toe. Ze verblijft daar al een tijd in een hok, dicht bij mijn vader. Gelukkig is mijn tante de hele tijd bij haar. Ze wil wel naar huis toe komen, maar ik vind en zeg dat ze maar beter daar kan blijven.
En dan ben ik er, daar ligt hij dan op de IC, zwaar opgezwollen hoofd, paars gele kleur in zijn gezicht, opgezwollen handen. Onvoorstelbaar dat het mijn vader is…. Hij is echt niet te herkennen. Hij werd in eerste instantie in coma gehouden, maar later blijft hij in die coma. Weken in dat ziekenhuis verstrijken. Het gaat beter met mijn zus. Al is haar geheugen een grote pot soep. De klap op haar hoofd heeft ook zijn sporen achtergelaten. Nu is mijn oom een tijd bij ons thuis en kan ik bij mijn ouders zijn. Mijn zus kan dat niet, die begrijpt het nog steeds niet..

Ik verblijf samen met mijn moeder in het ziekenhuis in een kamer zonder ramen, wekenlang..
Nog veel ellende volgde, maar dat maakt dit verhaal te lang…. Dat schrijf ik nog wel eens