Mijn vrouw is doodsbang……

Deze week ben ik voor de zoveelste keer afgevoerd naar het ziekenhuis in Tilburg. Zie hier de melding van de ambulance:

A1 5171EW 5 : WILLEM DE ZWIJGERLAAN 5 KAATSHEUVEL

Prio 1 MWB AMBU 2010-07-20 13:32:26 2

Na toediening van pijnstilling (morfine) en nitro (dmv een pomp) ben ik wederom op de hartbewaking van het ziekenhuis beland. “U weet ’t, meer kunnen niet voor U doen”, kreeg ik van de dienstdoende cardioloog te horen. Dit was de tweede keer in vier weken dat ik met toeters en bellen afgevoerd werd. Toen de pijn weer gezakt was mocht ik, in afwachting van onderzoeken en een mogelijke behandeling in het AZM in Maastricht weer naar huis.

Vandaag kreeg ik een brief van het AZM. Het was de bedoeling dat ik een Taliumscan zou krijgen, maar in Maastricht wordt het myocard-onderzoek alleen nog gedaan met het radiofarmacon MiBi gedaan, waardoor het verllop van het onderzoek anders verloopt. Op zich is dat geen ramp, maar tijdens het inspanningsonderzoek wordt een insoanning naagebootst met Persantin. Met dit spul heb ik geen beste ervaringen. Een dergelijk onderzoek in Einhoven en in Tilburg eindigde bijna in een infarct. Beide keren ben ik onwel geworden en ben ik meteen gedotterd. Mijn vrouw is nu doodsbenauwd dat me hetzelfde weer overkomt. Ikzelf denk dat meespeelt dat ik tijdens een opname in het AZM een zwaar infarct heb doorgemaakt terwijl de artsen zeiden dat het stress was. In Maastricht is de ellende dus allemaal begonnen!

Maar ik blijf positief en hoop dat ik voor de shock-wave therapie in aanmerking kom. Maar dan komt het: stel dat ik ik voor de therapie in aanmerking kom, dan moet ik drie weken, drie dagen per week van Kaatsheuvel naar Maastricht reizen. Iets waar mijn vrouw van denkt dat ik het niet overleef. Verblijf in een hotel is ook geen optie want dat is ook te vermoeiend. Een niet onbelangrijk detail is dat de therapie niet verdoed wordt door de verzekeraars. Er is nog een andere optie waar ik wel kan overnachten; stamcellentransplantatie in het AMC in Amsterdam. Maar mijn cardioloog denkt dat ik dat niet overleef. Dus gaan we maar voor de schock-wave in Maastricht.

Reizen is geen optie, net als stamcellentransplantatie, dus ik ben nu afhankelijk van de stemming van de medewerker van de zorgverzekeraar die de kosten van het verblijf in het ziekenhuis wil betalen.

Als het aan mijn vrouw ligt, zie ik overal van af, en laat me ‘gewoon’ regelmatig ophalen door een ambulance om in het ziekenhuis in Tilburg weer op de been te laten helpen. Ik weet niet wat het beste is. Ik leef wel met mijn vrouw mee. Ze is bng voor de risico’s en kiest het zekere voor het onzekere. Ofschoon ze in Maastricht geen enkele garantie geven wil ikzelf beter gewoon worden. In de hoop dat de shockwave nieuwe vate aan zal maken wil ik toch het risico nemen. Het klinkt egoistisch , maar als het fout gaat weet ik er zelf niets meer van. Ik hou jullie op de hoogte.

Met vele hartgroeten,

Jan in ’t Groen