MINI MAZE OPERATIE

Na een aantal Cardioversies in Ziekenhuis De Gelderse Vallei, en 2 Ablatie behandelingen in het St.Antonius Ziekenhuis in Nieuwe Gein te hebben ondergaan om mijn hartritme weer goed te krijgen (wat helaas niet succesvol was), was er nog een mogelijkheid mijn hart te behandelen met een Mini Maze operatie.

Met Dr. Alaaddin Yilmaz werd in juni 2012 afgesproken dat hij mij na onze Frankrijk vakantie in oktober zou opereren. In dit voorgesprek vertelde hij duidelijk wat de mogelijkheden waren.

Omdat mijn hart flutterde en fibrilleerde zou het kunnen zijn dat de Mini Maze operatie niet succesvol zou zijn. In dat geval zou alleen een open hartoperatie uitkomst kunnen bieden.

Na overleg met Dr. Wever, die inmiddels de uitslag van mijn fietstest had ontvangen, welke toch wel redelijk positief bleek, werd besloten toch de minder belastende Mini Maze operatie te doen.

Helaas moest de operatie in oktober worden uitgesteld omdat mijn man een dag na onze thuiskomst 25 september, met uitvalverschijnselen aan de linkerkant van zijn lichaam, werd opgenomen. Gelukkig bleek het achteraf een Tia te zijn geweest. (het wordt een Tia genoemd, wanneer er geen restverschijnselen overblijven).

Echter, toen ik een paar weken later belde dat ik geopereerd kon worden, kreeg ik te horen dat Dr.Yilmaz zich ziek had gemeld. Omdat hij de enige chirurg was in het St.Antonius ziekenhuis in Nieuwe Gein die deze operatie uitvoerde moest ik geduld hebben. Dat had ik, want ik vertrouwde Dr. Yilmaz 100%.

Hij had in maart 2012 mijn man geopereerd aan een defecte aorta hartklep, en het hartritme.

Hij is zeer kundig, komt zeer sympathiek over, en vertelt bij een voorgesprek duidelijk wat de kansen zijn.

Na een aantal weken heb ik de afdeling planning weer gebeld, en hoorde dat Dr.Yilmaz in overleg met de directie zijn carrière elders voort zou zetten.

Ik was hierover erg teleurgesteld en heb geprobeerd te achterhalen waar deze dokter naar toe was gegaan. Helaas is dat niet gelukt, waardoor ik nogal onzeker was of ik de operatie wel door zou laten gaan. Het is toch je motor, waar aan gesleuteld gaat worden.

In mijn zoektocht heb ik ook De Heer H. Somberg van de patiëntenvereniging STIN gemaild.

Hij heeft inlichtingen voor mij ingewonnen, en uiteindelijk hoorde ik in december van hem dat er inmiddels zeer capabele artsen de werkzaamheden van Dr.Yilmaz hadden overgenomen.

Na een telefoontje aan de afdeling planning kreeg ik de belofte dat ik in januari 2013 aan de beurt zou zijn. Omdat de operaties 2 weken vooraf gepland worden konden zij op dat moment niet zeggen wanneer dat zou zijn.

Uiteindelijk kreeg ik maandag 14 januari bericht dat ik donderdag 17 januari zou worden opgenomen en de 18e geopereerd door Dr. van Putten. Deze arts was nu nog werkzaam in Breda. Hij kwam een aantal dagen in de week naar Nieuwe Gein om deze operaties uit te voeren.

Woensdagochtend 16 januari om 11.15 uur kreeg ik een telefoontje dat er een vergissing was gemaakt, en dat ik donderdag de 17e zou worden geopereerd. Of ik gelijk kon komen.

Ik woon 3 kwartier (met de auto) van het ziekenhuis, dus om 13.00 uur was ik present. Daarna volgden diverse onderzoeken.

De assistent chirurg kwam later op de dag kennis maken en vertelde wat er allemaal mis kon gaan. Ik was even in paniek, dacht ” ik ga naar huis”, maar mijn nuchterheid kreeg al snel de overhand. Ik zou het allemaal maar over me heen laten komen.

Met een zeer onrustig hart wat fluttert en fibrilleert, waarvan de hartslag nauwelijks te meten is, is het ook niet prettig leven.

Daarna kwam Dr. Hofman, de chirurg die mij zou opereren langs. Dus niet Dr. van Putten.

Dr.Hofman had zijn opleiding voltooid, en ik hoorde achteraf ik dat ik de primeur had de eerste patiënt te zijn die hij zelfstandig zou opereren.

Hij was jonger dan ik mij had voorgesteld. Dat vertelde ik hem ook, waarop hij antwoordde, dat hij deze operatie al vele malen had uitgevoerd en dus echt wel veel ervaring had.

Hij beloofde lachend vroeg naar bed te gaan om de andere ochtend fris te zijn, zoals ik hem vroeg.

Donderdag om 7.45 uur werd ik naar de wachtkamer van de O.K. gebracht.

Daar wachtten nog 7 andere patiënten om aan het hart te worden geopereerd.

Om 8 uur werd ik de O.K. ingereden, moest overstappen op de operatietafel, zag naar mijn idee minimaal 6 mensen rond de operatietafel, en werd onder narcose gebracht.

Na de operatie, die ongeveer 4 uur heeft geduurd, was ik tot 20.00 uur op de Medium Care, en werd daarna naar de verpleegafdeling gebracht, waar ik mij weer een beetje bewust werd van de omgeving. Mijn man vertelde dat de chirurg met hem had gesproken, en dat alles naar wens was verlopen. Er waren geen complicaties geweest.

Er zaten links en rechts, aan de zijkant van mijn borsten, drains in de openingen waardoor de chirurg met de apparatuur naar mijn hart was gegaan. De drains kwamen in het midden van mijn borst bij elkaar in slang, waardoor het wondvocht naar een tankje wat op de grond stond liep.

Ik had last van mijn rug (beide longen waren om de beurt leeg gemaakt, om het mogelijk te maken bij het hart te komen), en het leek of er een riem onder mijn borsten heel strak was aangetrokken.

Toen ik misselijk werd, kreeg ik gelijk een middel in het infuus gespoten wat de misselijkheid wegnam.

De rest van de dag en de nacht na de operatie, en het volgende etmaal heb ik vrijwel geheel slapend doorgebracht. Paracetamol was voldoende om geen pijn te hebben. Van de operatie had ik weinig last.

De strakke band (die er niet was)onder mijn borsten gaf het meeste ongemak, en de pijn in mijn rug.

Vrijdagavond zijn de drains eruit gehaald, wat een opluchting was.

Zaterdag ochtend maakte ik kennis met de twee heren op zaal, die een dag eerder dan ik dezelfde operatie hadden ondergaan.

We raakten aan de praat, en een van de heren was, net zoals ik, ook diep teleurgesteld geweest dat Dr. Yilmaz niet meer opereerde in Nieuwe Gein. Hij was ook zonder resultaat naar hem op zoek geweest. Wel bijzonder, dat deze arts zo’n goed indruk maakt op zijn patiënten.

Zij waren verbaasd dat ik, na 2 dagen onder zeil te zijn geweest, weer goed aanspreekbaar was, zelfstandig naar het toilet ging en onder de douche mocht. Het lopen ging best goed.

Toen de zaalarts kwam, kregen beide heren toestemming om naar huis te gaan. Tot mijn grote verbazing mocht ik ook naar huis, nadat ik had gezegd dat het goed ging, en geen trappen hoefde te lopen in mijn huis.

Ik was er eerst nog even onzeker over, maar de heren moedigden mij aan naar huis te gaan. In het ziekenhuis zou er toch ook niets meer met mij gedaan worden. De 2e dag (zaterdag) na de operatie was ik om 18.00 uur weer thuis!

Met de medicijnen die ik voor de operatie had, moest ik gewoon doorgaan. Er werd mij ook verteld, dat het 3 tot 6 maanden kon duren voordat zeker was of de operatie het verwachtte effect had opgeleverd. Er werd ook verteld dat bij 75% van de patiënten deze operatie succesvol is. Er is dus altijd een kleine kans dat het niet geholpen heeft.

De 1e week ging het, gezien de operatie best goed. Ik was nog wel snel moe en ging vroeg naar bed.

Gedurende de 2e week werd ik tegen de middag duizelig, en mijn polsslag was laag en onregelmatig.

Het werd steeds erger, en ik durfde bijna niet meer te lopen.

Mijn man belde de zaalarts van de afdeling Cardiologie in Nieuwe Gein (er was bij ontslag uit het ziekenhuis verteld, dat wanneer er problemen optraden, wij altijd direct terecht konden).

Er werd geadviseerd naar de huisarts te gaan.

I.p.v. contact op te nemen met de huisarts, hebben we Dr. Walhout, onze cardioloog in Ede gebeld. Ik kon de andere dag al komen.

Er werd geconstateerd dat er een ernstige vertraging in het hartritme was. Toen ik vertelde dat de medicatie gelijk gebleven was na de operatie, werd de medicatie gewijzigd.

Tambocor (flecaïnide acetaat) 2 x150 mg. werd 2 x 100 mg.

Atenolol 3 x 50 mg., werd 2 x 50 mg.

Ramipril en Acenamoucarol (volgens schema Trombosedienst) bleven gelijk.

Daarna knapte ik gelijk op. Elke week voelde ik mij fitter worden, en meer conditie krijgen.

Nu, na 9 weken, voel ik mij van binnen nog heerlijk rustig. De hartslag is rond de 80, en de bloeddruk is ook normaal. Het ziet er echt naar uit dat de Mini Maze operatie succes heeft gehad.

De strakke band onder mijn borsten verdwijnt ook langzaam. Alleen ’s avonds irriteert dat nog.

Inmiddels is het 14 juni 2013, en 6 maanden geleden dat ik ben geopereerd.

Het gevoel van een strakke band onder mijn borsten is verdwenen. Ik voel me erg goed.

De medicijnen zijn in overleg met mijn Cardioloog Dr. Walhout terug gebracht naar 2 x 50 mg.Tambocor, 1 x50 mg. Atenolol, 1 x 2,5 mg. Ramipril en Acenamoucarol volgens schema van de trombosedienst.

29 mei heb ik 24 uur een holter, die het hartritme registreert gehad. Ik moest noteren wat ik die dag deed. Zoals huishoudelijk werk, fietsen, lopen, en rust.

12 juni had ik een afspraak met Cardioloog Eekje Wolf in Nieuwe Gein, om te controleren hoe succesvol de operatie was geweest.

Nadat ik de holter in Ede terug bracht, heb ik verteld van deze afspraak in Nieuwe Gein, en dat de uitslag er beslist voor die datum moest zijn. Ik heb later nog gebeld om de naam van Eekje Wolf door te geven, en nogmaals gezegd dat zij de uitslag op tijd moest hebben.

Daar zou men voor zorgen.

12 juni, op weg naar Nieuwe Gein, had ik een voorgevoel dat dit niet was gebeurd.

Er werd een hartfilmpje gemaakt.

Bij Dr. Eekje Wolf bleek de uitslag van de Holter inderdaad niet aanwezig. Het hartfilmpje zag er goed uit vertelde zij. De bloeddruk was ook goed. Ze stelde ons voor even een kop koffie te nemen, daarna zou waarschijnlijk de uitslag uit Ede binnen zijn. Er was al contact gemaakt met Ede. Maar helaas, dat lukte niet.

Vrijdag zou de uitslag zeker binnen zijn, dan zou ik van haar een telefoontje krijgen.

Vrijdagmiddag belde Dr. Eekje Wolf met goed nieuws. Alles zag er keurig uit. Het hart klopt met het Sinus ritme en is gelijkmatig. Ik moet contact opnemen met Dr. Walhout, en in overleg met hem de Tambocor af bouwen. Het is de bedoeling dat dit medicijn niet meer nodig is.

De Atenolol en Acenamoucarol moet ik ook nog bespreken .

Ramipril, voor de verdikte hartspier zal ik moeten blijven nemen.

Misschien dat ik nog eens opgeroepen wordt voor controle. Deze operatie wordt ongeveer 3 jaar gedaan, en ze willen patiënten volgen om te kijken hoe het hartritme op den lange duur blijft.

Dat is nu nog onbekend.

Ik ben heel erg blij met het resultaat van de operatie, en dankbaar dat we in een tijd leven dat artsen zo kundig zijn dat zij zelfs onze motor kunnen reviseren.

Ik wil hierbij Dr.Hofman en zijn team bedanken dat zij mijn leven weer de moeite waard hebben gemaakt.

En niet te vergeten, mijn zeer sympathieke Cardioloog in Ede, Dr. Ronald Walhout.

Hij heeft er voor gezorgd dat ik van deze constante, gecompliceerde hartritme stoornis, die ik 3 jaar heb gehad, af ben gekomen. Dit door alle mogelijkheden die er zijn te benutten.