M’n leven op z’n kop

Op 1 januarie 2009 ben ik 's avonds niet lekker geworden, zelfs even buiten westen geweest. Gelukkig gebeurde dat thuis in bed, ik voelde me wat grieperig en had het gevoel te moeten overgeven. Dus met de emmer tussen de knieën op de rand van het bed en even later kwam ik weer bij en stond m'n vrouw bij me. Ze had de emmer horen vallen en mij blijkbaar horen kreunen. Maar goed ik was weer bij m'n positieven gekomen en heb toen gelijk een opname vastgelegd op mijn revealchip. Later die avond alsnog overgegeven en er eigenlijk vanuit gegaan dat het toch gewoon een griepje was. De volgende dag met de hartpoli gebeld om een afspraak te maken om de revealchip uit te lezen. Dat kon op 5 januarie aan het eind van de middag.
Die maandag ben ik naar het ziekenhuis gereden met het idee dat ik er binnen een half uurtje weer uit zou zijn. Helaas niets bleek minder waar. Bij het uitlezen bleek dat ik gedurende enige tijd een hartslag heb gehad van slechts 10 slagen per minuut. Ik had dus telkens hartstilstanden van ongeveer 6 seconden. De dienstdoende cardioloog kwam naar me toe en vertelde me dat ik het ziekenhuis wat hem betreft niet zou verlaten zonder PM en dat ik er rekening mee moest houden dat het gezien de drukte toch wel minstens 14 dagen zou gaan duren. Zo lig je dan ineens voor het eerst van je leven in een ziekenhuis. Op 7 januarie had de zaalarts me nog verteld dat het nog wel even kon gaan duren want het was erg druk. Dus stelde ik me in op een langer verblijf. Diezelfde morgen zit ik met een zaalgenoot in de TVkamer van de afdeling wat te kijken en te praten, wordt ik ineens van m'n stoel geplukt en klaar gemaakt voor de operatie. Ik had nog net tijd om het thuisfront in kennis te stellen, maar goed om precies 12 uur was ik weer terug op de zaal met een PM in mijn lijf. De volgende ochtend nog wat controles gehad en toen kwam de cardioloog aan mijn bed. Hij begon met een heel verhaal, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat hij het CBR zou gaan adviseren om mijn rijbewijzen voor een bepaalde periode ongeldig te verklaren. Dat voelde alsof ze alle grond onder je voeten vandaan halen want dat betekent voor mij dat ik mijn werk niet meer kan doen en een sterk verminderde mobiliteit. Dus je begrijpt dat mijn leven wel heel erg op z'n kop staat: eerst krijg je een dreun omdat je op relatief jonge leeftijd al aan de PM moet en dan krijg je daar bovenop nog eens te verwerken dat je je vak niet meer mag uitoefenen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het allemaal knap moeilijk vind. Ik hoop maar dat ik snel kan re-integreren en m'n dagen weer op een redelijk normale manier kan invullen want ik vind mezelf toch echt te jong om geen deel meer uit te maken van het arbeidsproces.