My Story!

Beste Hartgenoten,

Na lang wikken en wegen heb ik toch besloten om me bij hartgenoten.nl aan te melden. Ik had nogal veel twijfels maar na het lezen van andere hartverhalen ben ik ergens toch geprikkeld om een account aan te maken. Met veel bewondering heb ik vele verhalen mogen lezen. Vele teksten waren ontzettend inspirerend.

Mijn naam is Milou, ben 22 jaar en zelf ook een hartpatiente. Ik heb 2 hartoperaties gehad; eén voor een aangeboren hartafwijking en de ander voor vervanging van de hartklep. De eerste operatie was al op jonge leeftijd en daar heb ik weinig tot niets van meegekregen. Het enige bewijs was mijn litteken op mijn borstkas. Na mijn eerste operatie is mijn ouders verteld dat ik ook een probleem had aan mijn hartklep en waarschijnlijk rond achtien jarige leeftijd vervangen zou moeten worden! Dit klopte helemaal en is ook gebeurd. Als jong meisje, met een leeftijd van 18 jaar, werd ik geconfronteerd met de feiten. In het academisch ziekenhuis waar ik voor de jaarlijkse controle moest komen werd ik niet echt serieus genomen met de toch ernstige klachten. Via een second opinion is gebleken dat ik met spoed geopereerd moest worden. In eerste instantie was ik erg blij omdat ik van mijn problemen aan het hart verholpen zouden worden. Ik was er helemaal klaar voor, althans dat is wat ik dacht. Er vonden zich een reeks aan onderzoeken plaats. Op een gegeven moment had ik het idee dat het ziekenhuis mijn nieuwe thuisfront was geworden. Emotioneel had ik het erg zwaar! Ik had niet echt iemand om mee te praten, een hartgenoot! In het ziekenhuis is mij wel aangeboden om met een psychiater te praten, maar dat zag ik niet echt zitten! Het enige waar ik toen aan dacht was aan de dood. Toch heb ik alle moed verzameld en de operatie toch gedaan. Fysiek viel het allemaal wel mee.. Ik heb eerst 1,5 week in het ziekenhuis gelegen, daarna een week thuis en toen weer een week in het ziekenhuis i.v.m. koorts. In het ziekenhuis werd ik gestimuleerd om te gaan sporten wat ik via de hartrevalidatie ook heb gedaan. Het revalidatieproces verliep erg vlot maar het emotionele proces iets minder.. Ik werd heel erg onzeker en sloot me op voor de buitenwereld. Ook begon ik mijn litteken af te dekken omdat ik me er opeens voor schaamde. Ik was heel erg terughoudend naar iedereen toe maar hier kwam verandering in. Met de steun van mijn vriend ben ik mezelf anders gaan bekijken. Hij heeft mij doen inzien dat ik meer ben dan een hartpatient!
Een vervelende ervaring hoeft niet per direct negatief te zijn! Het kan ook iets positiefs opleveren…Ik heb in ieder geval geleerd dat ik het leven meer moet waarderen met minder!!!!!

Ik wens iedereen veel succes!!!!!

Milou