na 12¼ jaar

Het is tien voor 5 in de middag op 25 oktober, een collega belde dat mijn nieuwe werkschoenen binnen zijn.

Hij wil met mij afspreken dat hij ze morgen op woensdag 26 oktober zou langs brengen.

Ik bedank hem vriendelijk en beeindig het gesprek.

Ik wilde een slok koffie nemen voordat ik me ging om kleden om als rode kruis hulpverlener naar de oktoberfeesten in Sittard te gaan.

Toen kreeg ik een sms van AED Allert om naar een adres te gaan in de buurt van mijn woonadres.

Trillend op mijn benen naar beneden gegaan mijn moutainbike gepakt en meteen op de melding afgegaan.

Daar aangekomen mijn fiets in de tuin gedropt en naar binnen gerend.

Ik trof een huilende oudere vrouw aan en haar man die bewegenloos op de grond lag.

Ik kniel naast de man neer en begin met reanimeren 30x 2 zoals geleerd.

Niet veel later stormde de ambulance meedewerkers naar binnen, raar met sirenes en 2 auto’s gekomen maar geen sirenes gehoord.

De man werd aangesloten op apparaten, ik hoor een ambulance verpleegkundige tegen me zeggen “blijf pompen, goed zo ga door”

Dat heb ik ook gedaan.

Stop maar…. wij gaan verder zegt een stem, ik kijk even op het is de ambuverpleegkundige.

Er werd een soort machine rond en op de man geplaatst en die nam de reamimatie over.

Tjonge jonge wat een kabaal geeft dat ding.

De verpleegkundigen stellen alles in het werk, zetten spuiten en er werd 2 keer infuus toegediend.

ik zelf ben naar buiten gegaan, ik transpireerde van alle kanten.

Dacht bij me zelf…, terug naar binnen, die vrouw zit alleen.

Weer binnen aangekomen werd bij de man een gaatje geboord in zijn been.

En daarna werd vloeistof naar binnen gespoten, naast de vrouw gaan zitten, kon ik maar zeggen dat alles goed kwam….

Helaas.., dat kon ik niet zeggen, iemand valse hoop geven doe ik niet.

Na drie kwartier alles in het werk te hebben gesteld heeft het niet mogen baten.

De man is overleden.

Ik vond het heel erg, geen woord kon ik meer uitbrengen.

Ik dacht dat alles een droom was of ik in een waas zat van werkelijkheid of niet.

Maar dat was het niet….

Ik werd bedankt door het ambupersoneel en de vrouw en ben met een traan op mijn wang wilde ik weg gaan.

Bij de deur aangekomen zag ik de zoon van de man in de post staan.

Wat vond ik het erg voor hem om zo zijn eigen vader te zien liggen.

De vrouw knielde naast haar man neer en sloot zijn ogen.

Ik ben naar buiten gegaan mijn fiets gepakt en naar huis gereden.

In mijn gedachten, heb je 12 jaar je EHBO diploma, zit je bij het rode kruis…,maar voor die man mocht het niet baten.

Thuis aangekomen, werd ik getroost door mijn vrouw, me zelf omgekleed en aan het werk gegaan, op naar het oktoberfeest.

Want het motto is er zijn nog andere mensen die vandaag misschien je hulp nodig hebben, live goed on.