Na dotterbehandeling vele klachten

Hallo,

Op 7 juli 1997 heb ik 2 zware hart-infarcten gehad, 2 weken in het ziekenhuis gelegen en 8 maanden gerevalideerd, nu 16 jaar later moest ik na waarschijnlijk alweer vele jaren klachten te hebben gehad gedotterd worden omdat de kransslagader waar ik in 1997 de infarcten heb gehad weer dicht was gaan zitten, ik heb telkens aangegeven dat ik altijd moe was maar dat werd afgeschoven op mijn slaapapneu die in 2008 toevallig werd ontdekt door mijn klachten.

Nu ben ik op 26 juni dit jaar gedotterd, tijdens de catheterisatie werden 2 kransslagaders ontdekt die dicht waren gaan zitten, 1 kransslagader was zo slecht en over een lang gedeelte zo dicht dat men eerst een bypass overwoog maar na overleg is men uiteindelijk wel met een dotterbehandeling begonnen.

De 1e vernauwing was vrij snel verholpen en werd een stent geplaatst, de 2e vernauwing werd halverwege een probleem omdat het steeds moeizamer ging, uiteindelijk kreeg ik te horen dat er een grote kans bestond dat de kransslagader kon scheuren of knappen en werd er een operatieteam klaar gezet voor het geval de kransslagader daadwerkelijk zou scheuren of knappen.

Maar na 2 1/2 uur dotteren was de ingreep gelukt en de 2e stent geplaatst en was ik heel blij en opgelucht, ook de thorax chirurgen waren opgelucht dat het was gelukt, ik voelde mij direct na de ingreep dacht ik heel goed omdat de vernauwingen waren verholpen maar vanaf vrijdag 28 juni kreeg ik steeds meer klachten, erg moe, slecht slapen, regelmatig onregelmatige hartslag, druk/pijn op de borst en armen, vooral linkerarm, ineens erge hoofdpijn waar ik eerder nooit last van had, onzeker en af en toe weer angstig, regelmatig weer terug geweest naar de cardioloog maar die is tevreden zegt ie terwijl ik dat niet ben, tenslotte is het wel mijn lichaam.

Op 12 augustus begonnen met hart-revalidatie in groepsverband wat heel prettig is omdat je met lotgenoten kunt praten over hoe jij alles ervaart, 19 september was mijn laatste revalidatie en dat was een beetje moeilijk om daarmee te stoppen, vanaf nu moet je zelf je activiteiten oppakken maar heb mijn invulling al ingeplant, een hometrainer gekocht om toch hetzelfde schema aan te kunnen houden.

Het meest haalbare van mijn huidige conditie is 70% en daar ben ik wel van geschrokken, door de betablokkers krijg ik mijn hartslag ondanks de inspanning soms niet hoger dan 110-120, af en toe 130 maar dan houd het ook op, wat ik wel vreemd vind is dat ik op de ergometer 25 minuten goed kan fietsen maar als ik even snel een trap oploop ben ik buiten adem.

Ik doe wel veel aan sport, elke dag 30 minuten op de hometrainer, buikspier oefeningen, opdrukken en heb ik mij een bokszak aangeschaft om mijn agressie uit mijn lichaam te meppen, ben vanaf 12 augustus 2 halve dagen langzaamaan weer begonnen met werken maar als ik even een inspannend klusje moet doen druipt het zweet na 5 minuten van mijn lichaam en lijkt het alsof ik al de hele dag heb gewerkt, ben ik opeens doodmoe, volgende week ga ik proberen 3 halve dagen te werken, ik hoop dat het lukt, ik wil weer zo graag maar mijn lichaam en geest werken niet erg mee.

Ik ben vanaf de dotterbehandeling heel erg veranderd, sluit mij heel vaak af, heb op het ogenblik een heel kort lontje en af en toe last van behoorlijke woede aanvallen die verleden week donderdag bijna is geëscaleerd op de snelweg, ik herken mijzelf niet meer en heb mijn lichaam en geest op dit moment niet meer onder controle, ik loop nu dan ook bij een ziekenhuis psycholoog om mijn problemen aan te pakken.

Na weer een afspraak bij de cardioloog werd besloten een 24 uurs registratie via een holterkastje te doen, de uitslag kan ik telefonisch opvragen op 6 oktober maar ik weet nu eigenlijk al wat ik te horen zal krijgen zoals gewoonlijk, dat er niets gevonden zal zijn terwijl de klachten blijven bestaan, vooral de onregelmatige hartslag voelt heel onprettig, ik word daar echt heel erg moe en onzeker van.

Ik heb iedere keer weer het idee dat ik de enigste ben met deze klachten maar ik lees op allerlei forums dat er meer mensen zijn die weer allerlei klachten hebben, ook na de dotterbehandeling, ik hoop dat ik nu uiteindelijk misschien eens wat meer inzicht kan krijgen wat het is dat je desondanks dat je bent gedotterd toch nog klachten houdt of zelfs vergergeren.

Ik krijg te horen dat ik het moet accepteren maar op dit ogenblik kan ik dat nog niet, ben nog maar 56 jaar en hoop nog vele jaren een gezond en normaal leven te kunnen leiden maar ik maak mij nu alweer zorgen wanneer de kransslagaders weer dicht gaan zitten, ik weet dat ik het mijzelf moeilijk maak door zo te piekeren.

Eigenlijk was het helemaal mijn bedoeling niet om zo’n lang verhaal te schrijven maar ik hoop dat er mensen zijn die hetzelfde ervaren als mij, ik zit mij iedere keer weer af te vragen of ik de enigste ben met deze klachten na een dotterbehandeling.

Groetjes,

Edje3