Ben sinds 1995 hartpatiënt. Open hartoperatie in 1996 (5 bypasses en reconstructie re. kransslagader), diverse dotters na veel lichte en zware hartinfarcten. In januari 2010 werd mij meegedeeld dat de cardioloog niets meer voor mij kon doen om dat het hart nog maar voor 40% functioneerde. De hele onderkant had geen of bijna geen doorbloeding en daarom konden er geen nieuwe bijpasses gemaakt worden. Ook de oude bypasses en de stents waren weer dichtgeslibt. Ik heb namelijk FH (familiaire hypercholesterolaemie) erfelijk van mijn vaderskant. Slik daarvoor 3 soorten medicijnen en nog is het moeilijk om het gehalte redelijk te houden.
Op 10 maart 2012 kreeg ik weer een hartinfarct en met de mededeling van januari 2010 in mijn achterhoofd dacht ik “dit is einde oefening”. Maar mijn cardiologe zei toen “ik neem contact op met Leiden, daar hebben ze iets nieuws”. Zo gezegd zo gedaan. Er moest eerst via nucleaire scans en catheterisatie aangetoond worden dat er regulier niets meer aan te doen was , voordat ik aangemeld kon worden in Leiden. Dit was helaas zo, dus aangemeld. Diverse malen naar Leiden geweest voor intake-gesprek en allerlei onderzoeken en 18 november 2012 was het eindelijk zover. De beenmergpunctie viel ontzettend mee (duurt ongeveer 1 1/2 uur) en van de transplantatie merk je helemaal niets want dit gaat via catheterisatie, dus alles is plaatselijk verdoofd. Het platliggen hierna duurde langer dan normaal omdat het hectisch was op de afdeling cardiologie, dus het meeste last van een zere rug.
Daarna een tijd heel erg moe, maar dat is een goed teken want dan zijn de stamcellen enorm aan het werk. Kon tijdens deze zeer lange koude winter gelijk het verschil merken. Kon gewoon buiten lopen met de hond, geen pijn op de borst, ondanks de soms snijdende wind. Ben inmiddels weer terug geweest in Leiden voor allerlei onderzoeken ( om de tests van vorig jaar te vergelijken), moet nog 2x en dan heb ik eind mei een controlegesprek met Dr. Atsma (een bijzonder aardige man). Ben erg benieuwd wat er voor verschil uit de tests is gebleken. Voor mij is het een enorm verschil.
Het enige waar ik tegenaan ben gelopen is een psychische dip. Bijna 20 jaar is mijn geest veel actiever geweest dan mijn lijf, nu is mijn lijf actiever dan mijn geest aankon (ik ben inmiddels 70 jaar) en ik had moeite om hierin een evenwicht te vinden. Met behulp van kinderen en goede vrienden is me dat gelukt en het gaat nu prima.
Ik adviseer dan ook iedereen praat heel veel over wat er met je gebeurt, want het is natuurlijk niet niets: eerst denk je dat er een eind is gekomen voor je, dan wordt je een nieuwe mogelijkheid geboden. Je weet niet of je dat haalt en zo ja wat voor resultaat zal het hebben. Bovendien duurt het allemaal erg lang (bij mij werd de ingreep 2x uitgesteld en bijna een 3e keer) en daar wordt je niet vrolijk van. Dat moet je allemaal verwerken. Helaas ben ik alleenstaand ( al 15 jaar weduwe) dus geen partner om tegenaan de praten en mee te delen, maar ook niemand die je aanhoort en dan zegt “weet je wat, we gaan eens even iets leuks doen. Jas aan en weg”. Want ook dat heb je nodig.
Maar nu gaat het heel goed met me en ik hoop dat dit zo blijft.
Misschien ook interessant
Help mee en doneer
Met jouw donatie kunnen we 1,7 miljoen hart- en vaatpatiënten onafhankelijk blijven ondersteunen.