Naar de top!

Op 3 februari jl. werd mijn wereld volledig op zijn kop gezet: Ik had een acuut hartinfarct, ben meteen gedotterd en er zijn 3 stents geplaatst.  De eerste dagen voelde ik mij alsof er niet zoveel aan de hand was. Daarna kwamen de tranen.  Zes weken na mijn infarct ben ik begonnen met de hartrevalidatie in het WFG in Hoorn. Gelukkig ben ik nooit bang geweest voor herhaling of om me weer in te spannen, maar het was prettig om tijdens deze uurtjes met lotgenoten te praten. Ook heb ik hulp gezocht via medisch maatschappelijk werk van het ziekenhuis. Ik vond het moeilijk om te accepteren wat er was gebeurd en de invloed dat het infarct had op mijn leven. De achtbaan was opeens tot stilstand gekomen. Mijn conditie was slecht en ik had heel weinig energie. Langzaam ging het beter en begon ik weer een paar uur per week te werken. Rond de zomervakantie werkte ik weer 5 ochtenden per week en ondanks de vermoeidheid ging het best goed. Helaas kreeg ik op 23 juli een trombosebeen. Ik kreeg een enorme terugslag. Wat een domper. Het was duidelijk niet mijn jaar….. Gelukkig heeft de hematologe geen ernstige bloedafwijkingen kunnen constateren, dus een door haar gevreesde bloedstollingziekte had ik niet. Eind oktober zijn mijn ouders en ik naar Oostenrijk gegaan om even bij te komen van alles en lekker te wandelen. Ons huisje lag aan de voet van een berg van 2043 meter hoog, midden in een skigebied. De eerste dag besloten we lekker te gaan wandelen en gingen op weg richting de top. Wandelen werd echter klauteren naarmate we hoger kwamen. Het werd steeds zwaarder. En hoewel ik graag naar de top had gewild; mijn conditie liet het niet toe en ik moest besluiten om terug te gaan. De rest van de week hebben we heel veel gewandeld. Het was heerlijk weer en we genoten van de stilte, de gezonde berglucht en de prachtige natuur.  Op de laatste dag van onze heerlijke vakantie waren we wederom op dezelfde berg naar een skihut gewandeld. We zaten heerlijk in de zon en hadden een goed zicht op de top, nu vanaf een andere kant dan de eerste keer. Ik stelde voor aan mijn ouders om weer omhoog te gaan en te kijken waar het schip zou stranden. Maar het schip strandde niet! Uren hebben we erover gedaan. Ik moest steeds even gaan zitten om uit te rusten.  Regelmatig overmand door emoties hebben we de berg beklommen, beklauterd en uiteindelijk de top bereikt.  Ik was zo vreselijk blij dat mijn hart dit nog “aankon”. Dat ik nog zo kon genieten!  Dat ik nog leefde……