niet revalideren maar met twijfel onverwacht wachten

” Hehehe eindelijk revalideren na mijn infarct ” dacht ik….maar het liep wel even anders.

Na 2 weken rust zou ik gaan starten met een revalidatieprogramma,. Ik had me er op verheugd, lotgenoten vragen stellen, kijken waar mijn grenzen zouden liggen, eindelijk weer opbouwend bezig met dat lijf van 55 jaar, dat me in mijn ogen gewoon verschrikkelijk verraden had.

Maar helaas……omdat bij mij het omgaan met stress meespeelde (ik zat al met een burnout thuis door veel spanning op mijn werk en het infarct (tako tsubo) kwam er ter illustratie nog even bij) had men besloten dat een multidiscipliniare behandeling beter zou zijn. Dus geen start met revalideren, maar een verwijzing naar elders. En ja….dat zou nog wel wat weken kunnen duren… en ja, natuurlijk moest ik maar zelf wat gaan doen….en ja, natuurlijk leverde dat onzekerheid en spanning op, maar ja daar moest ik beter mee om leren gaan, dus dat was een goede oefening!!

Nou moe, dat was niet constructief, dat was geen begeleiding, maar eerder in een soort vacuum komen.

En weer wat weken wachten op een oproep.

Jammer, ik wil zo graag weer opbouwend bezig gaan, lotgenoten spreken, onzekerheid uiten, twijfel delen en wat heb ik behoefte aan steun!

Wie heeft wat te bieden aan tips over bewegen? Over uit het vaccuum komen? Bij mij ontstaan hartkrampen na inspanning, in rust, dus zijn zeer verraderlijk. Ik blijf liever maar doorgaan en doorgaan, want dan komen die krampen niet. Hoe moet ik nu mijn inspanning gaan inrichten? Hoe moet ik nu mijn krampen na inspanning gaan doseren?

Wie heeft tips?

dank en groeten van Marjon