Nieuw en oud zeer

Ik ben hier vandaag voorzichtig komen binnenwandelen. Voorzichtig, niet omdat dat lichamelijk nodig is, maar omdat ik een beetje bang was allerlei nare verhalen te lezen waar ik niet van zou opknappen.

Die zijn er natuurlijk ook, maar ik las ook over vechten en niet opgeven en doorzetten en beter worden. Dat wil ik ook. Ik zit namelijk al sinds mei thuis met wat genoemd werd een burnout. Dat zal het ook wel zijn, maar maandag (12 oktober) constateerde een cardioloog ook dat ik vernauwingen in mijn kransslagader(s) heb. Daar had ik totaal niet op gerekend. Natuurlijk voelde ik wel van alles, maar dat heb je sowieso met een burnout. En iedereen zei: je hebt heus niet stiekem een kwaal, dat hoort er allemaal bij! Tja, het heeft elkaar ongetwijfeld beïnvloed. Ik vind het alleen zo raar dat het niet eerder geconstateerd is, het was niet mijn 1e cardiologenbezoek. En stiekem dacht ik altijd: ik krijg het niet aan mijn hart, dat heb ik al gehad.

Járen geleden heb ik namelijk acuut reuma gehad en als gevolg daarvan is één van mijn hartkleppen enigszins misvormd geraakt. Er is toen geprobeerd die met een ballonnetje 'glad te strijken'. Dat is niet helemaal gelukt, maar de lekkage was daarna wel minder en ik kon er goed mee leven. Ook nu schijnt dat het probleem niet te zijn.
 
Er zal binnenkort een hartcatheterisatie plaats vinden om te zien hoe erg het is en waar de vernauwing(en) zit(ten). Niet leuk, maar het zal niet mijn 1e catheterisatie zijn, en deze keer kunnen ze hopelijk van mijn kleppen afblijven en krijg ik het niet zo spaans benauwd als toen ze daarmee bezig waren. Ik hoop alleen dat het d.m.v. dotteren opgelost kan worden, want van de gedachte aan een operatie krijg ik het weer, acuut, spaans benauwd!!

Wel, dat wilde ik even kwijt. Ik ga later verder lezen hier en reageren als ik die behoefte voel.

Een HARTelijke groet!