Ongeveer 60 miljoen tikken later, mijn verhaal.

Ongeveer anderhalf jaar geleden wandelde ik op het strand met de hond en het kon dus echt niet meer, hartkloppingen, kortademig, ik moest 3 keer stoppen op een stuk van 1 km, oké het was hoog water en moest ik door het mulle zand. M’n hond keek me al aan met zo’n vragende blik van kom op joh, ouwe. dat is dan wel een Dobermann, die hebben nooit genoeg beweging, willen altijd meer.

De avond voor de operatie opgenomen, zelfs met een slaappil slecht geslapen, wat me niks verbaasde. Ik werd morgens om 1/2 8 opgehaald en had toen al een pil gehad zodat ik wat relaxed werd, inderdaad, dat was ik, had zelfs een prettig gevoel toen ik de o.k. in werd gereden. Ik heb de mensen daar succes gewenst en toen ging het licht uit.

Ik werd wakker op de I.C., ik had het verschil tussen dag en nacht niet meer in de gaten, alles speelde zich in een soort van halfduister af, ik weet nog dat ik het raar vond dat er zo ontzettend veel personeel rondliep terwijl het nacht was, het was dag, bleek achteraf.

Ik had geen pijn na de operatie, ook niet van de borstwond. Alles speelde zich af in een roes. Ik kreeg op een gegeven moment wat water, ik dronk te veel en moest daarna overgeven. Is geen aanrader dus om te veel te drinken, immers je hele systeem ligt zo goed als plat. Dat moet nog op gang komen na zo’n operatie. Op de I.C. ben ik 1 dag gebleven, dat is standaard. Toen naar de medium care op de afdeling zelf. Ik vond het erg vervelend dat ik om het uur gewekt werd voor de temperatuur en bloeddruk. Je wilt eigenlijk alleen maar slapen. Dat slapen was de eerste dagen na de operatie een drama, telkens als ik in slaap viel schrok ik wakker met het idee dat m’n ademhaling stopte. is een persoonsgebonden bijwerking van de narcose, je hoeft dat dus niet te krijgen.

Op de medium care ben ik 1 dag gebleven, 1 nacht IC en 1 nacht MC dus, toen naar zaal.

Slapen wou niet echt, pijn had ik niet maar voelde me wel allerbelabberdst.

Heb een slaappil geprobeerd maar daarop begon ik te hallucineren ( mannetjes in zwarte pakken die me aanraakten met rare apparaatjes die me overigens geen pijn deden) Toen maar iets van een kalmeringsmiddel (oxazepam) gehad, dat werkte prima. Na een paar dagen hield ik koorts, dat was minder, hoewel ik het niet beleefde als koorts.

Ik ben op donderdag 25-3 geopereerd en de dinsdag na de operatie moest ik voor een hart echo, die vrouw vertelde me dat er vocht om het hart zat, ik had nergens last van.

Tot de volgende morgen

Ik zat te ontbijten en ineens vloog m’n hartritme omhoog, naar de 160 terwijl ik op een stoel zat. Mede patiënt noodknop ingedrukt, het duurde ff voordat er iemand kwam, morgens is het druk op de afdeling, eten, wassen etc….

De artsen stonden al bij m’n scherm te kijken. Je bent aangesloten op een draadloos netwerk met een kastje dat continu alles meet. Je hebt dan wat van die stickers met elektroden op je borstkas geplakt gekregen. Je kan er mee rondlopen mits je op de afdeling blijft, het is een permanent controle systeem.

Doordat er dus vocht in m’n hartzakje zat kon m’n hart niet meer goed bewegen/kloppen, de ruimte werd te klein en om dan z’n werk goed te doen gaat ie hetzelfde doen , maar dan in een veel hoger tempo, zo houdt ie het systeem draaiende. Soort van ingebouwd veiligheid systeem.

Maar goed, heb ik dat weer, binnen een week na de operatie op een moment dat je denkt dat je redelijk aan het opknappen bent.

Dat moest natuurlijk verholpen worden, blijkbaar kon het lichaam ondanks de plaspillen het zelf niet wegkrijgen. Eerst hebben ze geprobeerd om met een lange holle naald onder m’n borstbeen door bij m’n hart te komen om het vocht op die manier af te zuigen. dat klinkt erger dan het is, ze verdoven de plek en van de rest voelde ik niet veel, helaas mislukte dit, de arts kon niet goed zien waar hij de naald kon inbrengen. Deze manier werd dus afgeblazen en dus moest ik weer naar zaal om te wachten tot er een O.K. vrij was.

Om 18.00 uur naar de O.K. Daar maakten ze een klein gedeelte van de wond weer open ter hoogte van de buik, zogen ze het vocht af en plaatsten wederom een drain. Die moest ik 3 dagen houden zei de chirurg. De drain die ik na de operatie had werden er vlot uitgehaald omdat ik er veel last van had, ik ging heel oppervlakkig ademhalen en dan zijn ze bang voor longontsteking. Misschien hadden deze langer moeten blijven zitten, maar ja, achteraf kijk je een koe in de kont.

Na deze ingreep kreeg ik het erg zwaar in mentale zin.

Immers binnen een week na de hartoperatie nog zo’n kleine ingreep, ik zat er volledig doorheen.

M’n conditie was al helemaal weg door de hart operatie en nu dit nog.

Ook hield ik een onverklaarbare koorts in de dagen erna. Nu is hun grootste angst dat je een bacterie in je bloedbaan hebt die op de nieuwe klep kan gaan zitten. Dan mag je 6 weken op de afdeling blijven met een antibioticapaal aan je zijde. ( zo’n infuusapparaat op wieltjes),

Dan mag je hopen dat het klaar is, zo niet, dan moeten ze een nieuwe klep plaatsen.

Na veel bloed op kweek gezet te hebben besloten ze me toch maar naar huis te sturen, er kwam telkens niks uit de testen en men snapte de koorts dus niet.

Thuis nam de koorts geleidelijk af.

Vroeger ben ik ook aan m’n hartklep geopereerd ( toen hebben ze m losgesneden en wijder gemaakt) Toen hield ik ook koorts, maar dat kwam achteraf gezien door de heimwee. Ik was toen 10, dan mag het, haha.

Ik heb er nu geen verklaring voor dus hou ik het maar op heimwee, haha.

Let wel ik woon op een Waddeneiland, dat is een beter oord dan zo’n ziekenhuis.

Goed, ik ben dus uiteindelijk 11 dagen in het ziekenhuis geweest. Na 2 weken moest ik terugkomen voor controle, alles was goed.

In Augustus ben ik terug geweest voor een echo en een fietstest.

Echo was prima, bij de fietstest sloegen alle meters uit…………

In de goede zin van het woord, ik fietste 300 watt en had nog over, ik ben gestopt omdat ik enorm zweette en nog de stad in moest voor wat dingetjes. De volgende keer ga ik in sportkleding heen en ga die 300 watt verbeteren.

De cardioloog riep het uit……….300 WATT !!!!!!

Normaal haken ze bij 150 watt wel af………….Dat was wel een enorme opsteker voor me. Niet dat ik me toen slecht voelde of zo, (zowel fysiek als metaal niet meer)

Oké, ik ging 2/3 keer in de week naar fysio en daarnaast veel te fietsen (MTB)

Maar toch, het herstel ging goed dus.

In de periode na de operatie was ik wel vergeetachtig (nawerking narcose) Ook merkte ik dat m’n lever 24/7 vol aan de bak was. Die breekt alle schadelijke stoffen af die er in je lichaam achter blijven na al die middeltjes die je krijgt toegediend.

Nu een anderhalf jaar verder voel ik me top, ik ben sterker, hou het steeds langer vol (MTB’en)

Niet meer gauw moe, geen kortademigheid meer.

Tijdens sporten wel eens hartslag 170, maar ik kan nu gewoon blijven ademhalen in een normaal tempo, een jaar geleden stond ik naar lucht te happen als een vis op het droge.

Achteraf gezien ben ik blij dat het allemaal achter de rug is, het was een mooie maar zware tijd. Mooi omdat het nu zo goed gaat, zwaar omdat ik mezelf wel een keer of wat ben tegen gekomen. Ook dat heeft z’n nut, je beseft eens goed waar het allemaal om gaat en van welke dingen je afscheid moet nemen. Dit slaande op inzichten, gewoontes, vrienden………

Soms heb ik nog wel eens moeite om deze periode achter me te laten, maar dan kijk ik met grote blijdschap om me heen en vooruit en dan trekken we die kar weer verder.

Je zal mij niet horen over het dagelijks slikken van die medicijnen, dat is prima te doen. Helemaal met de Coagucheck, het zelfmeet systeem, is het een fluitje van een cent.

Je zal me ook niet horen over het tikken van de klep, dat is een soort van prijs die je betaald.