Operatie geslaagd

Hier ben ik dan eindelijk met de rest van mijn verhaal.

Zoals voorzien ben ik op 23 december jl geopereerd. Er was voorzien van mijn lekkende mitralisklep te herstellen via een minimaal invasieve ingreep (insnede onder de rechterborst).

Op 22 december ging ik dus met mijn man en kindjes naar het ziekenhuis. Ik werd er goed ontvangen door de verpleging maar toch had ik het gevoel naar een begrafenis te gaan. Het is toch niet niets te weten dat ze je hart gaan stilleggen om er aan te werken.

En dan was het zover : donderdag 23 december om 7 u s’morgens reden ze met mij naar de OK. Ik heb de ganse weg van mijn kamer naar de Ok gehuild. Ik voelde mij zo bang, ….

Toen ik wakker werd herinner ik mij dat de verpleging me vertelde dat mijn borstbeen toch opengemaakt werd. De details vernam ik pas later. Ze waren mij wel verteld maar door de narcose had ik er maar de helft van onthouden. Zelfs mijn man en kinderen zouden bij mij gestaan hebben maar daar herinner ik mij niets meer van.

Vrijdag 24 december was ik eindelijk voldoende wakker om dan de uitleg van mijn operatie te krijgen : mijn mitralisklep was hersteld maar mijn aortaklep lekte zodanig dat ze deze moeten vervangen hebben door een metalen klep, vandaar het open borstbeen. Ik heb in totaal 5 dagen op intensive care gelegen omdat er complicaties waren met de hoeveelheid zuurstof in mijn bloed (die veel te laag was) en een lage bloeddruk. Bovenop heb ik nog een longontsteking gekregen waardoor ze direkt gestart zijn met antibiotica via infuus.

Na 5 dagen eindelijk naar mijn kamer. De kiné kwam ook dagelijks langs om een beetje oefeningen te doen en na 5 dagen kon ik toch al een trap op en af. En dan : NAAR HUIS !

Ik ben nu 5 dagen thuis en ik mag zeggen dat het goed gaat. De kiné komt 3 x per week langs en zelf doe ik mijn oefeningen dagelijks. Stapje bij stapje zal ik er wel geraken. Als ik bedenk dat ik vorige week maandag nog een douche kon nemen omdat ik er te moe voor was : wel gisteren heb ik uitgebreid kunnen douchen : dat is dan toch al weer een

vooruitgang. En zo is dat met vele kleine dingen.

De kiné blijft thuis komen tot eind januari en vanaf 4 februari start ik met een revalidatie van 6 maanden in het ziekenhuis waar ik geopereerd werd.

Al bij al was het een bange ervaring maar ik ben blij dat het voorbij is.