Over zeven bruggen moet je gaan…

Over zeven bruggen moet je gaan
zeven donkere  jaren doorstaan
zeven keer zal je de as zijn
maar eindelijk ook eens de zonneschijn

Dit lied blijft mij bij, toen, jaren geleden werd het gezongen door KARAT een groep uit Duitsland.
Doodzenuwachtig was ik afgelopen week vrijdag, ik zat met Dick in de wachtkamer en kneep voortdurend in mijn handen.Eindelijk werden wij door mijn cardioloog gevraagd om mee naar de spreekkamer te gaan. 
" Ik heb met de cardiochirurg gesproken die jou afgelopen jaar heeft geopereerd en volgens hem is het niet mogelijk om een grotere kunstklep te zetten, want de anatomie van jouw hart laat dit niet toe "….stilte……….niemand zei iets, wij niet en "de cardioloog niet…..
Daar zit ik dan met mijn hart, een hart wat er niet goed functioneert en toch gekoesterd wil worden.
Op het gezicht van mijn cardioloog kon ik aflezen dat hij dit gesprek niet prettig vond.
" Wat zijn op lange termijn de gevolgen ? ", vroeg ik aan hem…..ik wist het wel maar ik wilde het van hem horen.
" De linker boezem kan vergroten, er zou vocht achter de longen kunnen ontstaan, veel hoesten en vaak benauwd, vermoeidheid, het hart kan overbelast raken "
IK zweeg, wat moest ik ook anders zeggen.
"Ik ga naar een oplossing zoeken", zei hij,
"Ik zal het met verschillende cardiologen en cardiochirurgen bespreken, ik heb alleen even tijd nodig "…..ja, natuurlijk, dat begreep ik, ik hield mij vast aan deze uitspraak, meer had ik niet, meer kon hij mij op dit moment niet bieden.
Toen, onderweg naar huis heb ik een besluit genomen, ik ga er tegenaan, haal alles uit de kast, ga met mijn huisarts spreken, ze heeft voorgesteld om een second-opinion te laten doen, in Leuven, door professor dr. G. Ik zal het doen ook, ik geef het niet op, want ik ben nog lang niet "moe", ik wil nog zoveel zien en beleven, het leven lacht mij toe en ik wil het met twee handen vasthouden, het strelen en liefkozen.
Die tranen die ik laat vallen, zijn tranen van hoop…………..