Rechtse Hartcatheterisatie via de hals

Woensdag 14 maart 2012 was het dan zover

Ik moest om 8 uur op verpleegafdeling B3 zijn .

Lang moeten wachten, maar om kwart voor 11 was ik dan eindelijk aan de beurt.

Het verdoven gaf even een venijnige steek , maar daarna viel het reuze mee.

Ik bibberde van de zenuwen en de kou. Brrrr wat is het koud op de vaatkamer.

Toen ze het buisje gingen plaatsen zei ze dat dit het vervelendste was van het onderzoek.

Ik wilde dat iemand me vast hield , maar dat hadden ze niet begrepen of gehoord.

Dus kon ik mezelf niet afleiden en raakte een beetje gepaniekeerd.

Toen ze het erin staken begon ik te huilen.

Deed geen pijn of zo maar m’n emoties moesten er even uit.

Een “broeder” kwam me even geruststellen.

“Tja” , zei ik lachend en huilend tegelijk :” nu kom je te laat bij me “.

Verder viel het dus reuze mee.

Soms een akelig gevoel, maar geen erge pijnen ofzo.

Eerst werd de druk in het hart en longslagader gemeten in rust .

Doordat dat in orde was, gingen ze meten terwijl ik me inspande.

Er werd een instrument op de tafel vastgeklemd, met trappers waar ik dus liggend op moest fietsen.

En weer geen te hoge druk.

Tja, ik had even een teleurgesteld gevoel en zei dat ook tegen m’n cardiologe.

Zij was echter blij dat ze niks vonden, “want”, zei ze :” op de lange termijn zou dat heel veel nadelen hebben gehad voor me”.Dus zij was blij dat ze niks gevonden had.

Ze zou nu gaan overleggen met Dr.Snijder wat er dan moest gaan gebeuren.

Ik ben helemaal binnenste buiten gekeerd en niets kunnen ze vinden https://lh4.googleusercontent.com/-ydwmXkzOqcE/T2XhuwIfNVI/AAAAAAAACeA/z4HTINmnrBc/s930/tijd%2520doden%2520AZM.jpg