Ritmestoring en de rest

Hallo allemaal,

Mijn verhaal begint op 4 jan 2009 jl.

Ik werd opeens overvallen met hoofdpijn terwijl ik tv zat te kijken.

Ik wou reageren op een tv programma tegen mijn dochters die ook

zaten te kijken. Nou dat was lache zeg, ik zei iets en de meiden kwamen niet meer bij v/h lache, ze zeiden “Mum doe normaal”. Hierop kon ik niet goed antwoorden want mijn woorden kwamen heel vreemd uit mijn mond, we gingen maar naar bed want het was alweer 21.30uur, dus met hoofdpijn en een beginnende mirgrene dacht ik dat het de volgende dag over zou zijn.

De dag erop lag ik de hele dag in bed en toen de volgende dag 6 jan ging ik naar de huisarts. Die vertrouwde het niet en belde naar een neuroloog.

Deze wilde mij de volgende dag 7 jan op de poli zien.

Ik naar het ziekenhuis met mijn ouders en binnen 60min lag ik in een ziekenhuis bed.

CT-scan Mri-scan, bloedprikken, ECG maken bloeddruk meten etc….

JA het was mis dus.

Ik had een zware herseninfarct aan de rechterzijde van mijn hoofd doorgemaakt.

Waardoor ontstaat dit soort dingen?????

Mijn hart klopte 168 slagen per minuut, dat was te zien op de ECG.

Mijn hart was propjes aan het schieten zeiden ze.

Het gekke was ik merkte niks, ik heb dan ook 10 dagen voor mijn hart in het ziekenhuis gelegen, uiteindelijk kreeg de cardioloog mijn ritme weer op 60 , 80 ,100, 120 maar niet hoger maar wel zeer onregelmatig.

Op 5 feb jl. heb ik een cardioversie gehad en alles is weer regelmatig.

Alleen vind ik het jammer dat ze zoals ze dat vertellen, je hebt garantie tot de deur.

Nou lekker dan, ik moet wachten tot 25 feb voor een hartecho en 4 mrt krijg ik de uitslag. Tot die tijd maar heel rustig aan doen en niet inspannen en niet lopen, dus naar buiten met een rolstoel en maar wachten.

Nou Nou daar wordt een mens wel onzeker van hoor.

Op zaterdagavond 7 feb was het nodig dat ik de dienstdoende huisartsenpost moest bellen. Ik kreeg het benauwed van op de bank zitten en mijn linker arm begon te slapen, dus ik bellenrond 19.30uur. De beste mevrouw aan de andere kant v/d lijn had mijn verhaal aangehoord en zei dat ik terug gebeld zou worden door de huisarts.

10 min later werd ik gebeld door die lieve mevrouw en die zei dat er een ambulance onderweg was. Ik vond het een beetje overdreven, maar ik moest op de bank blijven liggen en iemand bellen die bij me kon zitten totdat de ambulance er was.

Zo gezegd zo gedaan, en daar kwamen de mannen van de ambulance, ik werd gelijk aan de monitor gelegd en infuus en iets onder me tong en zuurstof in me neus en op een brandcar gelegd, bij aankomst in het ziekenhuis voelde ik me best goed, de broeder zei dat dat goed was want dan hebben de medicijnen goed hun werking gedaan, het was een dreigende hartinfarct waarschijnlijk omdat mijn beta-blokkers naar de cardioversie niet meer waren aangepast, mijn hartslag was dan ook steeds onder de 58,56,. ik werd niet goed dus, maar ik mocht om 00.30uur weer naar huis.

Ik vroeg ook of ik ook weer naar huis werd gebracht, maar dat doen ze niet!!

Ik mag niet klagen maar ik zit weer alleen thuis en maar wachten tot 25 feb op een hartecho want ik weet nog steeds niet of ik weer gezond ben, ik hoop dat het goed komt, maar leef wel met angst. De kids wonen al 8 weken niet meer bij mij, want met al die vermoeidheid ben ik niet in staat om voor ze te zorgen, en dat is niet leuk. Wachten duurt lang.

Zo zie je maar weer, geniet van iedere dag, want het kan zo voorbij zijn.

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. x x x Karen