Semi horrorablatie?!

Hoi allemaal! Afgelopen vrijdag was het zover, mijn ablatie. Vol spanning liep ik daar, nog redelijk vrolijk, in m’n uppie het ziekenhuis in. Het ging eergister allemaal vrij vlot, bloedonderzoek, foto en hartfilmpje en eenmaal op de afdeling, moesten ze me gelijk klaar leggen en naar beneden karren. Toen was ik aardig melig (zal vast enigszins zenuw gerelateerd zijn). Had een sticker op mijn bed van meneer Temmink en ik zei, goh ik dacht al die tijd dat ik een meisje was. Kreeg toen gelijk een sticker op mijn bed met mevrouw Temmink en ik grapte dat sommige mensen waarschijnlijk jaloers zullen zijn dat mijn ‘geslachtsverandering’ zo snel ging. Maar goed, in de gang, in de ok vormde zich een mooi brokje in mijn keel. En moest ik lachen en huilen tegelijk toen ze in de ok vroegen ben je zenuwachtig… Ik trok het eventjes niet meer. Gelukkig zijn het vet lieve mensen daar in Zwolle. Ze gingen alles ook erg goed uitleggen (was ook wel heel nieuwsgierig enzow). Dus ik had al gauw weer mijn glimlach. Was het tijd voor de plaatselijke verdoving en ik dacht oh jee, nu zullen we het krijgen. Maar dat viel zo mee, beetje zelfde als bloed afnemen! De plaatselijke verdoving destijds in mijn pols/hand voor CTS was vet veel pijnlijker. Enfin toen schoven ze weet ik veel wat naar binnen en dat voelde hoofdzakelijk raar, niet fijn, maar pijnlijk is het niet (in mijn geval dan). Maar goed, de spanning steeg wel een beetje maar er was een ontzettend aardige verpleegster (of weet ik veel wat haar functie was) en die vertelde van nu doen ze dit en dat en dat moet daarom. Vind ik heel prettig en dat leidde mooi af. *Opgelet, als je niet tegen ‘grof’ taalgebruik kunt, haak dan nu af!*

Alles wat daarna volgde vond ik echt heel erg Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. KUT dus :-D. Overigens gooide ik dat woord er ook uit toen ze mijn infuus op zaal prikten, kreng deed toch zeer en ook de tijd dat het erin zat was het erg gevoelig. En zij maar zeggen, ja hij zit echt goed. Ik zei, ja dat zal best, maar doet toch ook echt zeer. Enfin zijspoor… ik dwaal af. Ik lag daar en met een dikke 4000 overslagen die ik anders heb, had ik nu geen één. En daar lig je dan en ik heb gewoon in gedachten zitten smeken om die ritmestoornis dat ze terug zouden komen, want ik denk straks mag ik onverrichte zake naar huis en kan ik er nog een keer zo tegen aan hikken. Maar goed, toen volgde wat vervelende ‘ritmeopwekkende’ ingrepen, pas na wat burstpacings (google is je vriend, ik heb ook geen idee wat het is) kwam er 1 overslag. Tja, dit is dus zo’n typisch geval van jammer. Nou shotjes adrenaline erin, erg onprettig, maar niks meer aan overslagen. Toen kreeg ik iets vet heftigs ingespoten en ik voelde me vet naar worden, beroerd, mijn hart sloeg mega op hol (iig voor mijn gevoel en op het schermpje te zien ook) en ik raakte ‘vanzelf’ van slag, moest huilen en dacht dat ik een hartaanval of weet ik veel wat had. Heel eng iig. Maar daarna, alleen nog maar 1 overslag en toen besloten ze, omdat die overslag wel de ‘boosdoener’ leek te zijn toch maar te gaan branden. Nou zegt de cardioloog, komt ie…. En nou ja dat was op zijn zachtst gezegd erg naar. Nog naarder als van dat middel wat ik ingespoten kreeg. Ik voelde het branden in mijn keel, borst, rug en het deed aardig zeer (lees gewoon belachelijk zeer, als in ik wil de beste man het liefst keihard slaan zeer). De mensen die me vertelden dat ze er niks van voelden, moeten of gevoelloos zijn of onder narcose hebben gezeten, echt zo niet grappig.

Kan er niets een goede omschrijving voor geven, maar ‘naar’ en ‘pijnlijk’ omschrijft de basis (en dan heel erg onderschat). Voor de duidelijkheid, ik had niks geen pijnstilling of wat dan ook gehad. Zei tegen de man, dit trek ik geen 2 uur, dan rop die shit maar uit mijn lies en dan ga ik naar huis. Vond ie wel grappig, hij dacht dat ik een grapje maakte. Ik kan er nu ook om lachen, maar toen meende ik het bloedserieus. Ik kreeg toen Fentanil ofzow, goeie shit! Ik raakte half van de wereld en verdroeg het ‘branden’ wat beter. Maar bij de laatste drie werd het al weer minder en op mijn stopteken stopte de beste man ook, echt heel prettig. Hij benadrukte duidelijk dat het dus afwachten is of het voldoende was, omdat de andere overslagen weg bleven en hij dus nu ook niet kon testen of hij nu voldoende had weg gebrand. Ik zeg nou, in godsnaam, ik hoop het! Enfin. Dan moet je nog 4 uur plat liggen, was blij toen ik zelf weer mocht opstaan en lopen.

Had vrijdag en gisteravond nog paar heftige overslagen gehad, maar dat kan normaal zijn zeggen ze. Al lijkt het geenszins op de overslagen die ik had, deze deden gewoon pijn in mijn aderen zeg maar. Het is even afwachten hoe dat verder verloopt. Mijn lies is wel wat pijnlijk nog, maar het gevoel op mijn borst is het vervelends, dat voelt echt nog branderig. Ben nog wel erg moe en heb mega hoofdpijn. En tja, na een aantal nachten amper slapen, het branden en dat ze mijn hart zo op stang hebben gejaagd maakt dat ik echt nog intens moe ben. Nog 6 weekjes aan de bloedverdunners en heel hard duimen dat deze ingreep voldoende was/is. Had de brief gelezen van het ziekenhuis naar de huisarts e.d. en dan lees ik dingen die ze mij helemaal niet verteld hadden. Daar wordt ik zo boos en nou ja onzeker van. Dan denk ik ja, straks is het nog niet goed. Er stond iets in over non-sustained ventrikeltachycardie en ook dat ik enige tricuspidaal insufficiëntie heb. En als je deze twee googled dan wil ik heel graag een cardioloog die me gewoon verteld wat ik nu precies heb en hoe het ervoor staat, wat eventuele risico’s voor nu en/of in de toekomst kunnen zijn. Want zonder die info verzint mijn hoofd nog veel ergere dingen, misschien stom, maar ik kan het niet helpen. Wordt er mega onzeker van en ik wil straks graag weer fanatiek met de hondjes lopen, beetje hardlopen en op vakantie naar Spanje, maar goed. Misschien ergens keer een second opinion laten doen, want van iedereen die zegt ‘het valt wel mee’ wordt ik moe en geloof ik geen reet van. Dan had ik niet zo’n last als het meeviel. Maar goed zelfs een dierbare noemde me een pieperd met dat ik dus twee dagen na de ingreep nog zo’n last had van mijn hart/borst e.d. en ik dacht werkelijk, wacht jij maar tot jij zoiets krijgt en dan spreek ik je wel weer. Voelde me al rot en dan zegt iemand die je heel na staat zoiets, ben d’r even helemaal klaar mee. Heb verdorie alles in mijn eentje gedaan en nog krijg je van die rotopmerkingen :-(. En dan snappen ze niet dat ik stapelgek met mijn hondjes ben, die zeggen zulke rottige dingen niet, die waren tenminste wel dolblij dat ik weer thuis was!! Fijne zondag allemaal en ik ben erg benieuwd naar andere ervaringen omtrent ablatie en vooral daarna…