Shock tijdens het kanovaren

Afgelopen woensdag was een dag als normaal. Lekker gewerkt, geluncht met mijn vrouw en als afsluiting kanovaren met mijn neefjes (13 en 14).

Het was een schitterende avond om te kanoën, dwars door de natuur heen , genieten van de zon en een heerlijk koud biertje. We moesten nog ongeveer 200 meter voordat we weer bij ons startpunt waren totdat ik een schok voelde. Ik werd bevatten door de schrik, was dit een schok? Bam, nummer 2, ik had hier niet meer mogen zijn was mijn volgende gedachte. Mijn derde gedachte, zo snel mogelijk naar de kant. Al klauterend naar boven dwars door de struiken heen klap nummer drie, ik verloor mijn slippers maar dat deerde niet. Ik moest zo snel mogelijk naar boven!

Eenmaal boven gekomen klap nummer 4. Daar lag ik dan op de stoep, ik maakte alles bewust mee en de schrik ging naar de achtergrond en maakte plaats voor de pijn. Ik zag aan de overkant een oude vriend van mij, ik had hem al meer dan 20 jaar niet gezien. Toeval? Ik riep, bel 112! De schokken gingen ondertussen gewoon door. 5,6,7 ..13,14,15,16. Inmiddels waren er meer mensen om mij heen. Zo ook mijn schoonvader en zwager die in de andere kano zaten. Maar ook een dokter die precies in huis woonde waar ik naar boven kwam. Toeval? Hij controleerde mijn pols en zei je hebt een normale ritme maar de schokken bleven komen. 20,21,22,23 Ik gilde het uit van de pijn en heb gejankt als een klein kind. Wat een helse pijn! Dit wens je zelfs je ergste vijand niet toe.

Inmiddels was de ambulance gearriveerd. Nadat ik aangesloten was aan de hartbewaking en er weer een schok had plaatsgevonden constateerde ze dat de schokken onterecht waren. Er werd een magneet op mijn ICD geplaatst en ik kreeg geen schokken meer.

Ondertussen was mijn vrouw gebeld en moest ik mijn ICD papieren ophalen die nodig waren voor het AMC. Ze was behoorlijk geschrokken maar bleef kalm. Ze had ook nog de zorg voor onze zonen (3jr en 5mnd). Ondertussen ging ik met loeiende sirenes naar het AMC. Hier vertelde ik mijn verhaal en ook van het aantal schokken die ik had geteld. Ze keken mij nogal raar aan. 25 is een hoop en je ligt er zeer rustig bij. Inmiddels werd mijn ICD aangesloten aan de monitor om te kijken want er aan de hand was. Ik had het fout het waren er geen 25 het waren er 32!

Deze bleken ook nog allemaal onterecht te zijn geweest er zat nl een breuk in de draad. Daar lig je dan, gesloopt .maar wel gerustgesteld dat het niet aan mijn hart lag. Oftewel het beste van het slechtste nieuws. De ICD werd nu definitief uitgezet en de volgende dag mocht ik weer naar huis.

We zijn nu 5 dagen verder. Ik heb geen spierpijn meer, ben nog wel moe en slaap veel maar elke dag is beter dan de dag ervoor. Geestelijk heb ik een enorme rust. De eerste dag was ik nog wel bang dat het kastje zou afgaan en wilde ik niet dat mijn vrouw wegging. Inmiddels is ze al 2 x 2 uur weggeweest en 1x een halve dag. Morgen ga ik weer een paar uurtjes werken.

Vervolgstappen:

Aanstaande donderdag CT scan. Maandag 6 aug overleg met mijn cardioloog. Nieuw kastje met een nieuw draad? Geen kastje meer?

1 ding weet ik wel zeker, dit nooit meer!