soms zit het mee en soms zit het tegen.

Vanaf juni 2006, bestaat mijn oude leven niet meer.
Er is een nieuw leven begonnen.
Het begon, in juni met een trombus in mijn hersenstam.
Dat betekende sterk verminderde functie van mijn rechter-lichaamshelft.
Mijn spraak en mijn geheugen, lieten mij ook even deels in de steek.
Met anti stolling en een berg aan adviezen, therapie en vragen kwam ik weer thuis.
Om nog maar te zwijgen over alles wat er binnen mijn gezin aan gevoelens los kwam.
Ik was toen 42 jaar en moeder van 5 kinderen de oudste 16 jongste 2.
Maar goed, ergens van binnen hebben wij allemaal een krachtbron en ik heb er gebruik van gemaakt en mij terug geknokt.
Uiteraard met vallen en opstaan, maar het is gelukt.
De oorzaak???
Geen van de artsen waagde zich aan een uitspraak.

Maar goed, ik ging weer aan het werk, was wel snel moe, maar ja dat hoort er bij (denk je)

Dan word het augustus 2007, ik kijk met mijn man een film zit dus rustig op de bank.
Plotseling krijg ik zo'n pijn op mijn borst, arm tinteld ben misselijk en heb het gevoel te moeten braken, mijn hoofd knald uiteen.
Ik geef een sein aan mijn man en zak naar rechts op de bank buiten bewustzijn.
Als ik mijn ogen weer open, zie ik broeders en hoor ik c.v.a. spoed.
Bij opname in het ziekenhuis, blijkt mij o zo heilige hartfilmpje van dat moment weg!!!! te zijn.
Ik word helemaal onderzocht,volgens het young stroke protocol, zie dus veel verschillende specialisten in de 10 dagen, dat ik in het ziekenhuis lig.
Ik zie ook de arts-assistent van een van de cardiologen, die mij fijntjes verteld dat er geen hartfilmpje is, dat men dus niets voor mij kan doen.
Ik vraag door en zeg haar, dat ik dus mag wachten tot de volgende KNAL.
Ja, eigenlijk wel, maar zij ging het een en ander nog eens navragen.
Ik kreeg een holter en een hart echo.
Voelde mij, die dag van het holter echt naar, bij bewegingen en inspanning.
Die beklemmende pijn op mijn borst, maar de holter slaat geen alarm, dus het is niets toch?!
(Dit krijgt nog een staartje)

Ik mag weer naar huis, maar de neuroloog geeft duidelijk aan dat er iets cardiologisch niet goed zit bij mij.
Maar daar dacht men op cardiologie anders over, want als het bewijs er niet is, is het er niet toch??
Weer thuis, concentreer mij weer op mijn herstel en opnieuw lukt het mij weer.
Leve de krachtbron en inspiratie van mijn gezin!
Werken word nu toch wel lastig,moet voor een keuring zelfs naar het u.w.v.
maar er stond nog een andere operatie op het programma.
De P.O.S afd. moest mij even checken, daar vertelde ik duidelijk wat er gebeurt was met mij.
Deze arts gaf aan dat ik terug moest naar de cardioloog en echt goed bekeken moest worden.
Dus consult, fietsproef en een holter.
De nacht na de fietsproef, word ik wakker en ik voelde mezelf BEROERD!!!
Zelfde klachten: benauwd etc etc.
Had zelfs nog het gevoel, schrijf het op het lijstje voor de arts.
Maar de holter gaf geen alarm.
Dus tja dan is er niets he?!
Kreeg ook geen telefoontje van het ziekenhuis, dus allemaal onzin!
Je begint toch echt aan jezelf te twijfelen hoor.
De dag van de uitslag dan maar: de cardioloog begon met: jee zeg je hebt een betere longinhoud dan dat ik heb!
Wat ben jij een gezonde vrouw zeg!! Bla Bla….
O, was je niet lekker geworden s'nachts? Ga ik even kijken of ik iets terug kan vinden.
Hij valt stil!!!!!!!!!!!!!!!!!(ai denk ik) zet een kruis door al zijn notities en zegt: sorry joh, maar er is wel iets mis met je.
De holter heeft niet goed gewerkt, alarmfunctie heeft gefaald.
Je hebt een gezond hart, maar je hebt een toeleidingstoornis.AV- blok
De grond zakt even onder mijn voeten vandaan.
Zeker medicatie? Nee je krijgt een pacemaker, voor jou aandoening bestaat geen medicatie.
Goed dan, hoe kom ik hier aan?
Nou het is eigenlijk een aandoening welke bij mannen boven de 50-60-70 etc voorkomt.
Dus niet echt bij jongere vrouwen nee.
Daar sta je dan, ik moet opgelucht zijn, eindelijk DUIDELIJKHEID!
Maar het voelt niet zo!!!!
Ik heb de tranen in mijn ogen zit het even te verwerken, zegt mijn cardioloog: zeg je gaat er dan niet dood aan hoor! (kan die man even zijn mond houden, wat een techneut en wat een enorme hork is dat zeg!)
Later heb ik dat wel bespreekbaar gemaakt, communiceren is niet zijn sterkste kant.
Vast herkenbaar voor velen?!
Nu kan en mag ik alles wel tegen hem zeggen, hij wordt niet boos op mij!
Pacemaker er in en weer naar huis.
Weer revalideren: krachtbron inspiratie van mijn gezin.
Ik werk weer, een heerlijke baan, sport doe van alles en wat veel belangrijker is ik voel mij veilig!!!
Zie er goed uit, de controles zijn prima, het is gezellig als ik voor controle kom.
Er is ruimte voor grapjes: dus ja, ik zit toch in het verkeerde lichaam, met mijn mannen aandoening
Kortom eind goed al goed!?

Toen werd het 15 mei 2009.
Wil op staan en dat lukt niet.
Ik kan niet rechtop staan, mijn spraak, mijn mond hangt, mijn man wist het direct.
Ik ging in de 365 graden dwars stand.
NEE, NEE ik ga niet naar het ziekenhuis en gaat zo wel weer over.
Naar de huisarts dan maar.
Hij zat al met zijn hand op de telefoon(volgens mijn man)
Sprak heel vaderlijk: Lisette, er is mis met je hersenfunctie, je moet echt naar het ziekenhuis.
Ik huilde ik wil het niet meer, word er zo vreselijk boos over.
Maar ik moest, dus ik ging
En opnieuw is daar de trombus in mijn hersenstam!!
Ik leef bewust, rook, drink niet,op een prima gewicht, sport veel, wat is dit???
Persantin opbouw van een spiegel samen met ascal word direct gestart.
En ik ga weer de molen in.
Mijn neuroloog was nu duidelijk en zei: het zit echt in je koppie meid.
Maar waar de trombus vandaan komt, is onduidelijk.
Met hem hebben mijn man en ik een goed gesprek gehad.
Naar de cardioloog: hij was echt enorm bezorgd een knap lichaam heb je denderd dwars door de antistolling heen zei hij.
Dit is toch wel zeldzaam!
Ik krijg de komende periode weer een holter en een 3d hartecho.
Ondertussen: de krachtbron en de inspiratie, therapie en ik heb een go.
Ik ga half september starten met een twee jarige studie in Utrecht.
Anderhalf jaar op een wachtlijst staan, voor deze studie laat ik niet schieten!!

Ik ben een positief mens en kijk realistisch de wereld in.
Vind mijn gezin een heiligdom, wij knuffelen en spreken met elkaar.
Denk nu niet, dat ik ontzien word, absoluut niet.
Ik ben een KNEUSJE en ik word vaak geplaagd, maar dat is het beste medicijn.
Humor en verdriet liggen dichtbij elkaar.
Ik koester mooie momenten, het kan zo maar voorbij zijn!

                                           Lisette.