Stamcellen slaan aan.

Eind januari van dit jaar, heb ik een stamcellentherapie ondergaan, dit in verband met hartproblemen die ik vanaf 1996 heb. Na een aantal vervelende zaken als infarcten, dotteren, stents en een operatie, bleef ik toch last houden van regelmatige druk op mijn borst en dit bij vrij geringe inspanning, meer dan 200 meter lopen was er echt niet bij. Een tweede operatie is op dit moment niet mogelijk en zelfs gevaarlijk.

De stamcellentherapie is niet nieuw maar nog steeds in een experimenteel stadium, de risico's van deze behandeling zijn te verwaarlozen, ook omdat eigen cellen worden verplaatst als het ware.

Ze halen stamcellen uit je heup en spuiten dit via catheterisatie in je hart, we praten in dit geval over enkele miljoenen cellen, de behandeling is totaal niet pijnlijk, los van twee kleine prikjes, en even een paar uur plat liggen voel je eigenlijk niets.

De stamcellen moeten beschadigd hartweefsel herstellen en ook nieuwe adertjes gaan vormen, verse stamcellen hebben nl de eigenschap om dingen op te bouwen en te herstellen, de tijd die ze daar voor nodig hebben ligt tussen de drie en zes maanden, hetgeen afhankelijk is van de persoon die het ondergaat, want ( en gelukkig maar) iedere mens is uniek en reageert op een andere manier.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik er het volste vertrouwen in had dat, deze therapie bij mij ook zou kunnen aanslaan, alhoewel ik ook weer geen wonderen van verwachte en zeker niet toen ik direct na de behandeling verschijnselen kreeg die mij eerder beroerder dan beter maakte, ik voelde als het ware de stamcelletjes door mijn lijf gieren, kreeg hevige hartkloppingen en had regelmatiger dan daarvoor behoorlijk druk op mijn borst, zelfs na minimale inspanning.

Nu was het zo dat er ook een zogenaamde placebobehandeling werd toegepast, hetgeen nu eenmaal bij het experiment als dit hoort. De behandelend cardioloog heeft mij echter verzekerd dat ik weldegelijk mijn eigen stamcelletje heb gekregen. Hetgeen ook de bijwerkingen verklaarde, een zoutwater oplossing placebo zou immers ook niet de effecten geven die ik wel had.

Tot ongeveer vijf tot zes weken geleden, heb ik, wellis waar in mindere mate, maar toch nog steeds de bijwerkingen ervaren, maar de laatste weken gaat het veel beter, ik loop nu zonder vervelende bijwerkingen al weer zo'n 500 honderd meter zonder pijn.

Gisteren ruim zes maanden na de behandeling, heb ik een voorlopig eind oordeel gesprek gehad met de cardioloog, die mij vertelde dat uit de onderzoeken die ik na de behandeling heb gehad, duidelijk naar voren is gekomen, dat er zich nieuw weefsel aan het vormen is en er zich kleine nieuwe adertjes aan het vormen zijn.

Het herstelproces is bij mij blijkbaar later op gang gekomen dan "normaal'' is.  ik wilde het toch even kwijt ik ben een BLIJ MENS en vertrouw op de toekomst, misschien ga ik nog wel eens de vierdaagse lopen