Ik ben in de hartpatientenwereld verzeild geraakt nadat mijn vader op redelijk jonge leeftijd (midden 50) een hartinfarct kreeg.
Helaas werd zijn infarct niet direct onderkend, hij had niet de klassieke symptomen van een infarct en werd naar huis gestuurd. Na nog 2 maal bij de arts te zijn geweest werd uiteindelijk onderkend dat hij een infarct had gehad.
Na enkele jaren moest hij geopereerd worden, maar helaas: lange wachttijden in Nederland!
Hij is uiteindelijk via de luchtbruggen van de toenmalige Hartpatiëntenvereniging in Londen geopereerd. Tien dagen na de operatie stapte hij al in het vliegtuig terug naar huis.
Het duurde echter vrij lang voordat hij weer voldoende fut en energie had om zijn oude leven weer op te kunnen pakken.
En een hartpatiënt verandert toch wel van karakter. Op dagen dat hij zich minder goed voelde moesten we hem wel ontzien. Hij kon veel minder van ons verdragen, was kregelig etc.
Maar op dagen dat hij zich goed voelde was hij weer de oude vader die we kende. Later toen hij opa werd rolde hij zelfs met zijn kleinkinderen over het gras, ging met hen zwemmen en sprong nog fanatieker van het touw af in het water.
We hebben helaas veel te vroeg afscheid van hem moeten nemen, op 77 jarige leeftijd is hij overleden.
De kleinkinderen herdenken hem nog altijd als een superopa die altijd met hen bezig was en altijd voor hen in de bres sprong
Misschien ook interessant
Help mee en doneer
Met jouw donatie kunnen we 1,7 miljoen hart- en vaatpatiënten onafhankelijk blijven ondersteunen.
