…Terug bij “AF”….

Goedemorgen beste hartgenoten,

Na een periode van stilte na mijn laatste “feel good” hartverhaal hier maar es een update, helaas geen goede.

Na inderdaad een goed verlopend herstel proces, heeft helaas de regressie zich aangekondigd en is in volle gang

Nog geen anderhalf jaar na mijn openhart operatie.

Vorig jaar mei, nog voor ik de City Run heb gerend, kreeg ik al het gevoel dat er dingen aan het veranderen waren. Terugloop van conditie, volgens mij heb ik dit nog op het forum gegooid, vermoeidheid, kortom algehele malaise.

Ben er destijds mee naar de cardioloog geweest, na gesprek weer huiswaarts gekeerd, ik zat nog in het genezingsproces.

Die was op dat moment 7 maanden in gang.

Toch de Run gerend, 7 kilometer binnen een uur maar kapot. Trainen daarna is niet meer mogelijk geweest wegens verdere achteruitgang.

Bloedtest bij de huisarts wees op dat moment niets uit. De gedachte “zit tussen mijn oren “komt even aan de oppervlakte maar deze druk ik weg, ik ken mijn lichaam als geen ander en weet wanneer ik aan de bel moet trekken.

Toch loop ik hier nog een paar maanden mee door totdat ik mijn ene poot amper nog voor de andere kan zetten, dus weer terug naar de huisarts. Weer bloed onderzocht en dit keer Bingo. Ziekte van Graves, auto immuunziekte waarbij de schildklier

veel te snel werkt met alle gevolgen van dien. Toch weer contact opgenomen met mijn cardioloog, deze stelde voor even een Bêtablokker te gebruiken aangezien mijn hart vele overuren maakte tgv de zieke schildklier. En toch ook maar een echo van het hart….

Na vier dagen de uitslag. Helaas beide kleppen zijn weer zo lek als een mandje, waren ze na de operatie beiden graad 0 (nul)

nu helaas na anderhalf jaar beide graad 3. Door al het gesodemieter van operaties, te snel werkende schildklier en vele gesleutel de afgelopen 4 jaar heb ik helaas ook hartfalen ontwikkeld.

Helaas heeft dan ook bij, ik ben altijd erg positief, de somberheid even toegeslagen. Volgens mijn arts is de regressie veel eerder dan ze hadden ingeschat, dus dat wordt weer opereren. Het wachten is op het moment van ingrijpen. Dan gaat de mitralisklep eruit en wordt vervangen. De tricupidalisklep willen ze even laten voor wat het is, deze zal altijd lekken vanwege de pacemakerdraad die door de klep loopt en ervoor zorgt dat ie nooit goed sluit. Mijn conditie is slecht, als ik 20 meter loop gaat mijn hart als een razende tekeer en probeert te compenseren, ik slik weer veel medicatie, plasmedicatie, bêtablokkers, angiotensineremmers,en natuurlijk niet te vergeten schildklierremmers welke ook nog es het etiket “kankerverwekkend” hebben. Helaas moet ik deze slikken, ik heb geen keuze.

De gedachte “alles voor niets, terug bij af” spelen dagelijks door mijn hoofd, ondertussen probeer ik te relativeren en toch ook maar de leuke dingen in het leven te blijven zien, alhoewel dat niet altijd even makkelijk is omdat ik iedere dag geconfronteerd word met mijn beperkingen. Helaas pindakaas….

Voor ieder een heel goed 2013 met veel geluk en gezondheid.

Groetjes van Lil