Thoraxale aortaruptuur en dissectie

De marsmannetjes beheersen mijn leven. Zij beslissen over leven of dood. Voor mijn gevoel willen ze dat ik dood ga en willen ze daar graag een handje bij helpen maar ik wordt gelukkig wel wakker. Wakker uit een nare droom voor mij, mijn kinderen, familie en vrienden. Alhoewel de nare droom voor mij nog wel even door zal gaan!

1 januari 2014: ik (toen vrouw, 45 jaar, alleenstaand met 3 kinderen waarvan 2 volwassen en 1 puber) ben al een aantal dagen op wintersportvakantie met mijn kinderen en schoondochter in Oostenrijk. Heerlijk hebben we het. Een prachtig appartement, mooie sneeuw op de bergen en een gezellig dorp met supermarkten en restaurants waar we ’s avonds heerlijk kunnen eten.

Op deze mooie nieuwjaarsdag gaan we niet zo heel vroeg naar de piste. We hebben een beetje uitgeslapen en gaan rustig aan naar boven waar de sneeuw weer in prima conditie is. Mijn jongste en ik zijn geen ervaren skiërs dus wij oefenen wat af op de blauw piste 🙂 . Om ons ook van de mooie plekjes van het skigebied te laten genieten gaan de andere kids en schoondochter op zoek naar een mooie route die we die middag zullen gaan skiën. Rond het middaguur spreken we af bij het cafeetje boven op de berg waar we iedere middag afspreken om elkaar even te treffen. Na een klein borreltje om een beetje warmer te worden vertrekken we met zijn vijven naar de mooie route. Leuk om een keer met zijn alleen een route te gaan skiën!

7 januari 2014:

Ik ben wakker, heb alleen geen enkel besef waar ik ben en wat er aan de hand is!

Ik blijk op de IC van het ziekenhuis in Innsbruck te liggen. Ik ben wakker maar besef eigenlijk nog helemaal niks. Het enige besef is dat een van mijn zonen(dan 21 jaar) in Oostenrijk is gebleven nadat het verblijf in Oostenrijk eigenlijk op 4 januari afgelopen zou zijn.

De andere kinderen(een zoon die in Oostenrijk op 3 Jan. 24 jaar is geworden en mijn dochter is dan nog 14 jaar) en schoondochter(21 jaar) zijn op 4 januari wel naar Nederland vertrokken omdat met zijn allen hier blijven geen optie was.

Pas wanneer ik naar een “normale” afdeling mag op 10 januari begint het tot me door te dringen: Op 1 januari tijdens het skiën van de “mooie” route ben ik onwel geworden door het scheuren van mijn aorta in de borstholte(thoraxale aorta ruptuur). De kinderen hebben, zo zal in de loop van de tijd blijken, enorm goed gehandeld op het moment van nood waardoor hulp snel aanwezig was en ik dit allemaal heb kunnen overleven.

Ik ben de avond van 1 januari geopereerd en mijn aorta is met een openhartoperatie hersteld met een prothese. Later die nacht is mijn hartzakje gaan lekken dus moest ik nogmaals onder het mes.

Ik heb een kleine week geslapen waarna ik van de IC af mocht om op een medium-care verder aan te sterken. Ik kan op dat moment niet veel meer. Ik ben slap, kan niet zitten of staan en heb geen controle over mijn lichaam. Mijn lichaam is opgezwollen van het vocht en ik heb veel vocht in een long. Er wordt een drain aangebracht in de long om het vocht af te voeren waardoor ademhalen makkelijker gaat.

In de loop van de dagen ga ik kleine stapjes vooruit om sterk genoeg te worden voor vervoer naar Nederland. Op 15 januari word ik eindelijk per ambulance naar een Nederlands ziekenhuis vervoerd.

De reis was zwaar! Mijn lichaam deed pijn! Maar ik ben nog nooit zo blij geweest met een lange autorit als op die dag.

En dan, in het Nederlandse ziekenhuis, zie ik mijn andere kinderen/schoondochter en mijn moedertje ook weer. Het gaat goed met ze. Er valt een last van mijn schouders. Het besef komt ineens. Dit alles had zomaar ineens weg kunnen zijn!!

Er volgt een week in een afgezonderde kamer(quarantaine i.v.m. opname in een buitenlands ziekenhuis) waar familie en lieve vrienden me komen bezoeken. Waar ik slapeloze nachten heb omdat ik niet op mijn rug kan liggen vanwege pijn aan een zenuw bij mijn ruggenwervel en niet op mijn zij vanwege het losse borstbeen die ik patiënten na een openhartoperatie nou eenmaal hebben.

En dan op 22 januari mag ik eindelijk naar huis.

Hier mag ik gaan herstellen en alles tot me door gaan laten dringen. Hier zijn de mensen om me heen zo geweldig, zo lief, zo behulpzaam. Ik kan ze hiervoor niet genoeg bedanken.

Stapje voor stapje ga ik vooruit. De eerste overwinning is het bed weer uit de woonkamer te krijgen wat onlosmakelijk verbonden is met de dames van de thuiszorg die dagelijks een wond in mijn lies komen verzorgen. Deze wond is ontstaan doordat tijdens de operatie de beademing via mijn lies is gegaan en deze wond in de week dat ik in het Radboud lag is gaan ontsteken door “vergeten” hechtingen. Uiteindelijk zou het drie maanden duren voor de wond enigszins dicht is.

Als ik dan eindelijk ergens in april mag beginnen met de revalidatie heb ik het idee dat ik eindelijk een beetje vooruit ga. Ik kan weer gaan werken aan mijn conditie en mijn vertrouwen in mijn lichaam weer proberen terug te krijgen.

Door veel geduld van de mensen in mijn omgeving, veel hulp van mijn moeder in ons gezin, mijn geweldige (schoon)kinderen en hele lieve vrienden(dinnen) die ons gezin van boodschappen voorzagen, kant en klare maaltijden brachten en vooral vaak langs kwamen was deze rottige periode dragelijk. Ook in het ziekenhuis ben ik altijd (en nog steeds)erg goed geholpen en bijgestaan.

Nu, een jaar later, gaat het helemaal niet slecht met me. Ik ga stap voor stap vooruit alhoewel de dissectie nooit zal verdwijnen maar hopelijk stabiel blijft. De artsen zijn tevreden dus dan ben ik het ook. Ik ben weer wat aan het sporten en een klein beetje aan het werken.

Ik ervaar steeds minder beperkingen alhoewel ik altijd met kleine beperkingen rekening zal moeten houden maar ach, als dat alles is!

Ik zie de toekomst weer rooskleurig tegemoet.