Toen ging het mis

Wat er gebeurd is weet ik niet meer uit mezelf. Ik kan alleen het verhaal vertellen dat mij door mijn man en de rest is verteld. En of ik dit helemaal goed doe is zelfs nog de vraag, daar ik nog steeds met mijn geheugen worstel. Ik neem de aantekeningen over uit mijn geschreven dagboek, dat ik vanaf 13 mei heb getracht bij te houden. Ik hoop dat de anderen nog eens de moed vinden hun verhaal op te schrijven, dan zal ik die zeker invoegen.Op de ochtend van 8 mei stond ik al vroeg op. Vandaag gingen we inpakken en dan naar een bruiloft. Slecht geslapen, pijn in mijn rug, beetje benauwd. Lekkere warme douche genomen. We gingen ontbijten maar ik had geen trek, was misselijk. Ik ging naar onze vouwwagen om iets te pakken. Ik weet nog wat het was, het kaasmes, want het gezin waar we mee op vakantie waren, hadden daar een woordenwisseling over. Mijn man hoorde vervolgens iets vreemd in de voortent en ging kijken. Daar lag ik op de grond, bewusteloos. Hij zag gelijk dat het foute boel was en 112 werd gebeld. Daar de ambulance er lang over doet om in Oirschot te komen, komt dan eerst de plaatselijke brandweer. In die tussentijd hield mijn man mij nauwlettend in de gaten. Wat er op dat moment door hem heenging kan ik alleen maar raden. Ik had nog wel een ademhaling en hartslag maar was nog steeds niet bij. Gelukkig voor mij was de ambulance toevallig in de buurt en kwam tegelijk met de brandweer de camping oprijden. Op dat moment stopte mijn ademhaling en mijn hart. Direct kon de reanimatie beginnen en zijn mijn hersens dus nauwelijks zonder zuurstof geweest. Na ongeveer 3 kwartier hadden ze mij stabiel en werd ik naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven gebracht. Daar werd een katheterisatie uitgevoerd, daar er meestal sprake is van vernauwingen in de kransslagaders. Die werden echter niet geconstateerd. Inmiddels had mijn man de kinderen op de hoogte gesteld. Er werd een hersenscan gemaakt, waar niets op te zien was gelukkig. Daarom kwam ik in aanmerking om een therapie te volgen waarbij mijn lichaam onderkoeld werd. Hierdoor kan het lichaam herstellen. Na 48 uur werd dit afgebouwd en moest mijn lichaam zichzelf weer opwarmen en dan kijken of ik wakker zou worden. Op 12 mei gaf ik een goed reactie aan mijn man, ik was wakker. Ik weet hier echter niets meer van. Ik ging die week goed vooruit en heb zelf aangekaard om verplaatst worden naar een ziekenhuis in de buurt van Zoeterwoude. Ik ben naar het Rijnland ziekenhuis vervoerd in Leiderdorp. Dit met een ambulance met sirene aan. Dat weet ik nog vaag, maar dat ik dat zelf heb geregeld weet ik niet meer. Wel kan ik me vaag herinneren dat de ambulancebroeders zeer aardige Brabantse mensen waren waarbij ik me zeer veilig voelde. Ook in Leiderdorp zijn diverse onderzoeken geweest. De cardioloog was een hele rustige aardige man, die ons zeer op ons gemak stelde. Hij stelde voor dat er een EFO in het lumc zou plaatsvinden, daar zou nog wat meer uit kunnen komen. Want tijdens alle onderzoeken bleek dat er eigenlijk geen reden gevonden kon worden voor de hartstilstand. De ene dag had ik een myocardscan in Leiderdorp, de andere dag efo in lumc, en dan de dag erna het 2e deel van de scan in Leiderdorp. Het liep echter wat anders. De ambulance was te laat, daardoor was ik 10 minuten te laat voor het efo en was er al iemand anders aan de beurt gekomen. Ik mocht niet wachten op de shortcare en werd naar de hartbewaking gebracht. Dit was een zeer traumatische ervaring voor mij, ik mocht niet meer weg, werd aan alle toeters en bellen gelegd. De verpleging liet het afweten, geen begeleiding, geen uitleg. Uiteindelijk werd het efo de andere dag uitgevoerd. Daaruit bleek dat ik spasmes aan de kransslagaders heb, die met medicijnen behandeld gingen worden. Als dit niet afdoende was zou er een icd geïmplanteerd kunnen worden. Dit is uiteindelijk ook gebeurd, waarna ik op 8 juni naar huis mocht.
Hierna volgde een periode van vreugde, verwarring, depressie en revalidatie.
De hartrevalidatie is nu klaar. Ik zit te wachten op een oproep van het revalidatiecentrum. Zij gaan een werktraject begeleiden. Daar ben ik heel blij mee, want ik heb nog wat problemen met mijn brein.
Ik hou ook een weblog bij:
http://cafredhartje.web-log.nl/