twee jaar later.

Juli zal voor mij altijd een byzondere maand blijven met ingrijpende gebeurtenissen en herinneringen.

2012. Na diverse hartonderzoeken wegens vermoeidheid kreeg ik 4 juli de uitslag.

Het hart kreeg bij inspanning te weinig zuurstof ,dus daar was een vervolg onderzoek (hartkatherisatie) voor nodig.

Ook kreeg ik 4 verschillende medicijnen mee ,ook nitro spray voor noodgevallen.

Ook een week bedenktijd ,daarna werd pas de afspraak gemaakt voor de katheterisatie.

Ik wist wel dat er iets mis was ,maar dacht altijd dat het met een pilletje wel te verhelpen zouw zijn.

Die bedenktijd maakte me nog angstiger . Bij navraag en folders goed doorlezen bleek het wel eens mis te gaan ,maar ik hoefde eigenlijk geen bedenktijd. Als een arts zoiets voorstelt neem ik aan dat het nodig is.

24 juli was het dan zover dat ik me moest melden bij de dagopname.

Ik ben in heel mijn leven nog nooit zo bang geweest ,en dan niet om de uitslag ,maar om het onderzoek.

Je maakt alles live mee en het lijkt wel een operatie.

Maar het viel eigenlijk best mee en ik was erg blij toen het afgelopen was en ik lag te wachten om terug gebracht te worden naar de dagbehandeling. Je moet namelijk ruim een uur plat blijven liggen voordat je naar huis mag.

Maar de blijdschap was van heel korte duur. De cardioloog die het onderzoek had gedaan kwam langs met de boodschap dat ik niet meer naar huis mocht. Er waren drie vernauwingen en er moest overleg komen met het Amphia Molengracht ,over dotteren of omleidingen. Ik werd naar de cardiologie afdeling gebracht en aangesloten op de telemetrie (draadloze hartbewaking). Oja ,het werden dus omleidingen ,dus een echte zware operatie stond me te wachten.

Voor mij was alles vreemd en nieuw want ik had nog nooit in het ziekenhuis gelegen.

Maar op zo’n moment is wel even heel je toekomst weg en leef je alleen in het heden . Eerst moet die operatie voorbij zijn ,en dan kijken we weer verder.

De verzorging was super ,het eten goed en de verpleegsters vriendelijk en zorgzaam. Ik heb diverse keren met tranen in mijn ogen gezeten ,want soms stonden de tranen me echt nader dan het lachen.

Ik was eigenlijk wel minder bang dan voor die katheterisatie . Ik had me zelf al voorgenomen ,je bent onder narcose dus merkt er niets van en gaat het eventueel mis ,ook dan merk je er niks van en is het alleen maar vervelend voor mijn kinderen.

Na een best gezellige week (olympische spelen op tv) ging ik met de ambulance naar Breda voor de operatie. Zelfs mijn kinderen mochten mee voor de opname dag daar en kregen ook veel uitleg. Ook in Breda super verzorging door erg zorgzame verpleegsters en ander personeel.

1 augustus was het dan zo ver. Ik werd opengemaakt ,hart los gemaakt en enkele leidingen zijn vervangen.

2 augustus werd ik pas goed wakker en besefte dat het voorbij was en nu alleen nog maar weer beter kon gaan .

Ik heb me nog nooit zo blij gevoeld ,ik ben er nog ,ik heb een tweede kans gekregen.

Na 2 dagen weer terug met de ambulance naar het ziekenhuis in Roosendaal ,en 9 augustus weer naar huis.

Dit alles bij elkaar is een heel bijzondere ervaring geweest die ik nooit meer zal vergeten en waardoor ik tegenwoordig heel anders tegen het leven aan kijk. Doordat Philips Roosendaal helemaal weg gaat heb ik in juli 2013 onslag gekregen ,zelfs mocht ik al bij de eerste groep er uit. Dit kwam voor mij bijzonder goed uit ,want ik was echt niet van plan om me ooit nog ergens druk over te maken.Ben inmiddels al weer ruim een jaar thuis ,doe vrijwilligers werk ,fiets veel en geniet van iedere dag . Moet wel solliciteren ,maar er zit niemand te wachten op een hartpatient van 63 jaar ,dus ik maak die 2 komende jaren tot mijn pensioen nog wel vol met ww.

Ik zie mijn operatie echt als een tweede kans die ik heb gekregen .

Denk er regelmatig aan terug ,wat als ik niet over die vermoeidheid had gaan klagen ,dan had het waarschijnlijk heel anders afgelopen en had ik dit misschien wel nooit kunnen typen.

Ik zit dus al 2 jaar in de verlenging en hoop er nog vele jaren aan vast te plakken .

Moet kunnen met een beedje gezond eten ,voldoende bewegen en me nergens meer druk over te maken.

Harte groeten voor alle mede hartpatienten.

Ad