twijfel…..

Na lang twijfelen dan toch maar mijn Hartverhaal. Twijfel omdat ik zelf na het lezen van de verhalen van lotgenoten altijd heel erg onzeker wordt. Ik word zelf erg blij 'succes' verhalen in welke zin dan ook. Zelf heb ik erg veel gehad aan de gesprekken met een lotgenoot waar ik soortgelijke ervaringen mee kon delen maar ondanks de 'ellende' ook weer de power en positiviteit hervond. Begrijp mij alsjeblieft niet verkeerd het is ook een bak ellende en onzekerheid die je voor je kiezen krijgt.
Mijn verhaal begint in april 2008. Net 40 jaar geworden (het leven schijnt dan te beginnen), alleenstaande moeder van 2 kleine kinderen (5 en 7 jr), volop genietend van het leven, succesvol ondernemer word ik getroffen door een hartinfarct. Ik word na enige verwarring en ongeloof afgevoerd naar het ziekenhuis waar ze mij met met spoed gedotteren en een stent plaatsen.Ik heb geluk gehad…. ik was er snel bij. Mijn leven kan na 6 weken, wat pilletjes en een stapje terug wel weer aanvangen dacht ik…. maar helaas is niets minder waar…. Ik word nadat ik een kleine week thuis ben uit het ziekenhuis wederom getroffen door een infarct. Dit keer een zwaar infarct. Gelijk wordt ik gedotterd en er blijkt een full metal jacket noodzakelijk (rits stents achter elkaar). Helaas ontstaan er complicaties en hartfalen en heb ik het op het nippertje gered.
Ik krabbel na een tijdje weer aardig op maar ben mij eigenlijk totaal niet bewust van de ernst van de zaak. Ik mag weer naar huis met strikte voorwaarden dat ik rust houd, mijn leven omgooi, de zorg voor de kinderen en huishouden uit handen geef. En ik val in een heel diep gat….. angst, lusteloosheid, totaal gebrek aan energie, benauwdheid, gebrek aan eetlust en ga zo maar door…… Nadat ik weer opgenomen moet worden ivm ritmestoornissen welke puur door stress veroorzaakt werden wordt mij psychische hulp aangeboden. Via fantastische hulp van maatschappelijk werk in het MCA word ik doorverwezen en intensief begeleid om de bovenkamer en vertrouwen weer in orde te krijgen. Als ruggesteuntje krijg ik een licht anti-depressiva voorgeschreven en langzaam krijg ik weer meer kracht en vertrouwen. Dan vangt ook de revalidatie in het ziekenhuis aan. De wereld gaat stukje bij beetje weer open. Zo fijn om lotgenoten te spreken, ook al is niets helemaal vergelijkbaar en zijn de leeftijdsverschillen groot. Heerlijk om twee keer per week te trainen en de enorme vooruitgang te beleven. Daarna volgt een vervolg revalidatie onder begeleiding van een cardiofysio. Ik sta onder strenge controle van de dames van de hartfalenpoli, de cardiologen en mijn omgeving. Slik een enorm scala aan medicijnen, rust nog dagelijks 1 tot 1,5 uur maar kan met nog een beetje hulp weer voor mijn kinderen zorgen en bovenal GENIET! ik voor 100%. Ook ik heb flinke downmomenten maar laat ze komen en neem extra rust en dan vieren gelukkig de ups hoogtij! De enige vervelende complicatie die ik heb en die ik hier nog niet gevonden heb is overmatige bloedingen door de enorme hoeveelheid bloedverdunners die ik slik. Ongesteldheid stopt niet meer en ik had met succes een spiraal laten plaatsen. Echter heeft mijn lichaam het spiraal afgestoten en zijn de bloedingen weer in alle hevigheid terug. Ik ga nog een poging wagen maar wellicht heeft iemand nog een tip?
Misschien is mijn verhaal té optimistisch maar ik ben heel erg veranderd door de infarcten. Soms ben ik bijna blij (dat klinkt hier natuurlijk belachelijk!) dat mijn leven op de rem gezet is. Ik besef nu weer wat echt belangrijk in het leven is en ben veel bewuster. Dat wens ik alle lotgenoten hier van harte toe! En natuurlijk veel sterkte!!!!Liefs José