Van hartstilstand tot 4-daagse wandelaar.

02-09-200814:39:57
Mijn verhaal begint met een hartstilstand op weg naar het startbureau van de wandel 2 daagse in Taipei/Taiwan.
Het begon in november 2000.
Ik (vertelde mijn echtgenote) voelde mij duizelig en boem daar lag ik met mijn gezicht op de grond en de rugzak nog op de schouders. Dat is lastig met reanimeren en de tas werd er afgehaald. Mijn echtgenote begon direct met reanimeren iets later kwam er een Chinees verpleegstertje helpen. Direct kwam de ambulance en de weg werd aanalle kanten afgezet  om de doorgang naar het ziekenhuis, genaamd Mackay Memoriaal Hospital, vrij te houden alwaar ik klinisch dood aankwam.
Na 14 x met de defibrilator behandeld te zijn kreeg ik in het Engels het commando om mijn tenen te bewegen of in een hand te knijpen waarop ik niet reageerde. Mijn vrouw vroeg hetzelfde in Nederlands en daar schijn ik dan op gereageerd te hebben.
Na een tijdje in coma te hebben gelegen begon de medische behandeling echt op volle toeren te draaien, niets was ze teveel, de eene specialist kwam na de andere. Na nog een paar maal een hartstilstand gekregen te hebben werd er overleg gepleegd
of ik een bypass of een ICD moest hebben, dat is een ICD geworden. Na 2 maanden ging ik terug naar Nederland o.l.v. 2 artsen via de ANWB. Zoals het in Taipei is gegaan ondervind je nergens zo in Nederland! Vriendelijk, behulpzaam (financien en tolk geregeld via de Nederlandse consul, hartstikke goed!) en de eerste tijd werd ik dag en nacht door 2 verpleegstertjes in de gaten gehouden en ik had daar een kamer waar je allen ligt met alle voorzieningen om je heen.
Terug in Nederland ging het de eerste tijd goed en in juli 2001 ging ik weer een 4-daagse lopen. Een paar maanden later begon het pas goed en kwam ik in een ziekenhuis terecht alwaar mijn vrouw het personeel onderricht moest geven over de ICD.
Men snapte daar echt niets van. Ook op mijn aanwijzingen werd niet of nauwelijks gereageerd. Ondertussen kwam ik daar een aantal maal terecht na diverse shocks te hebben gehad en nog werd er niet goed op gereageerd.
 Totdat er een moment kwam dat ik weer op de spoedeisende hulp terecht weas gekomen en met veel tegenzin hunnerzijds weer werd opgenomen.
Dezelfde nacht kreeg ik zo'n 34 shocks achter elkaar, naar het LUMC gebracht, en daar werd de instelling veranderd van de ICD, Ik had daar eerder voor op aangedrongen, maar de cadioloog vond het niet nodig.
Uiteindelijk kreeg ik nog het een en ander te verduren, kon niet meer lopen en kwam in een rolstoel terecht en in ons huis (parterre) kwamen diverse aanpassingen in de douche en toilet.
Om dit lange verhaal wat korter te maken ging het aldus: via de stichting STIN (speciaal voor drager vaneen ICD) kwam ik in het LUMC terecht en o.l.v. prof.dr. M. Schallij kwam alles op z'n pootjes terecht (ook op de mijne). Er volgde een openhart-operatie (lekkende kleppen) een nieuwe ICD (3 jaar na de eerste).
Er volgde een zeer goeie hartrevalidatie in Bronovo, in het begin zette ik de eerste 3 stapjes op de loopband o.l.v. een cardioloog, verpleegkundige en fysiotherapeut. Wij gingen zoveel mogelijk met de rolstoel naar buiten want ik moest en zou weer gaan lopen! 2 jaar na de operatie gingen wij weer naar Nijmegen, na 1 dag lopen stopte ik ermee (vanwege onderkoeling).
Het jaar daarop (2006) ging goed en hebben wij de 4-d uitgelopen. In 2007 is na 1 dag werd de 4-d afgelast i.v.m. de hitte en de hulpdiensten konden het op zo'n manier niet meer goed ingezet worden. een paar honderd wandelaars werden niet goed en
vielen flauw. Ondanks de grote hitte konden wij doorlopen tot het einde en (dat hielden wij toch in de gaten) ik had nergen last van, wij vonden het natuurllijk wel heet en spraken af om de 2de dag niet meer te starten, nou niemand mocht toen meer starten.
In 2008 is ook alles goed gegaan dus zijn we weer gaan trainen voor 2009.
Ik vergeet nooit wat mij overkomen is, maar pas op dat je niet achter de geraniums gaat zitten, doe wat aan je conditie met wat dan ook. Er zijn mensen die spreken dat ik  een medisch wonder ben, ik weet het niet maar het is wel speciaal.
Allemaal veel sterkte gewenst.