Van kwaad tot erger

Hallo,

Medio april 2009 werd ik met spoed in het ziekenhuis opgenomen voor legionella, net 10 jaar na Bovenkarspel. Sinds die tijd vecht ik om mijn energie weer terug te krijgen. Ondanks allerlei trainingen werd dat echter alleen maar minder. Ik wist dat ik ermee moest leren leven, want die info vond ik wel op de site van legionella. En dat valt dus niet mee, ik ervoer het ook als een gevecht tegen mezelf. Tot 13 januari 2012 weet ik dat aan de legionella, de dag dat de cardioloog mij vertelde dat ik hartfalen heb.

Meer uitleg dan dat ik bij de receptie een boekje kon halen waarin alles over hartfalen staat kreeg ik niet. Dat enthousiasmeerde mij ook niet tot het stellen van vragen, waarvan ik van tevoren een soortgelijk antwoord vermoedde.

Na mezelf hierin verdiept te hebben, leve het (nog vrije) internet, gaf deze diagnose wel antwoord op de vele vragen die ik de afgelopen jaren had. De afgelopen maanden werd mijn conditie langzaamaan nog slechter. Medio 2011 kwam ik in korte tijd zo’n vier kilo aan die ik er niet meer vanaf kreeg.

Zwemmen, dat leek eind oktober een nieuwe poging toch mijn conditie weer op te vijzelen en wat gewicht te verliezen. Ik had echter het gevoel dat ik verzoop en met moeite haalde ik een baantje. Eind december, na een paar uur sleutelen in de (koude) schuur, voelde ik me slecht en had bovendien steken in mijn borst. Een telefoontje naar de huisartsenpost resulteerde binnen tien minuten in een ambulance voor de deur. Diezelfde avond werd ik opgenomen in het ziekenhuis.

De (assistent)longarts dacht eerst dat ik een longembolie had, daarna werd dit het vermoeden dat er iets met mijn hart zou zijn. Na een nachtje aangesloten geweest te zijn op de apparatuur wist een (assistent)cardioloog mij te vertellen dat ik chronische hyperventilatie moest hebben. Zo kon ik ook weer naar huis met de melding dat er 11 januari een hartecho zou worden gemaakt om alles uit te sluiten. In die tussenliggende tijd was het korte ademhalen een signaal voor mijn collega’s dat ik het rustiger aan moest doen. Een werkdag was al (enkele maanden inmiddels) te lang voor mij.

13 Januari samen met mijn lief naar de cardioloog om te horen dat er niets aan de hand was. Dat niets werd na enkele vragen beantwoord te hebben: “U heeft hartfalen, daar krijgt u medicijnen voor. Aan de receptie kunt u een boekje halen waarin alles over hartfalen staat. Ik zie u over drie maanden weer.” Nou, tot over drie maanden dan. Met een recept voor twee maanden, maar ja…… dat zien we wel.

Je kunt je voorstellen dat mijn lief en ik schrokken. Maar we zijn vrijwel direct gaan zoeken en hebben zelf wat conclusies getrokken. Minder vochtinname per dag, geen zout meer en vul de rest van de riedel maar in.

Door die medicijnen en de rust, want ik werk de afgelopen anderhalve week niet meer, slaap ik zo’n 11 uren per nacht en met zekere regelmaat een paar uur overdag. Nu merk ik pas dat ik niet veel meer kan.

Afgelopen week de secretaresse van de cardioloog nog gebeld met de vraag om toestemming voor deelname aan de hartfalenpoli. Daags daarna een schriftelijke uitnodiging ontvangen voor 2 februari.

Ik zit in de mallemolen en ben benieuwd hoe het me verder zal vergaan, Rust, een klankbord, herbezinning op werk zijn de zaken die me nu bezig houden. En de onrust bij mijn lief verminderen, want dit gaat me toch niet in m’n koude kleren zitten.

Marcel