Van slecht naar goed

Cor Schreuder.      Eind april 2005 werd ik in het Catharina ziekenhuis te Eindhoven geopereerd aan een lekkende mitralis klep. Twee aansluitende operaties, eerst getracht chirurgisch het lek te verhelpen, wat niet is gelukt. Daarna werd mitralis klep st.Jude nr. 31 met succes aangebracht. Bij ademhaling oefeningen heb ik bij herhaling gewezen op het feit dat ik veel minder diep kon inademen. Bleek wel meer voor te komen en zou vanzelf verdwijnen. Tevens kreeg ik hevige pijn in mijn rechter arm. Ook dat zou vaker voorkomen en vanzelf verdwijnen. De derde nacht hield ik het niet meer uit in bed en ben ik met een stoel op de gang gaan zitten. Paracetamol hielp niets. De verpleger haalde op een andere afdeling een pijnstiller die wel hielp. Volgende nachten idem. Na een week mocht ik naar huis.  Van de dokterspost kreeg ik een pijnstiller die niet geheel hielp. De volgende dag verdubbelde de huisarts de hoeveelheid, dat hielp goed.Na een aantal weken fysiotherapie ging het beter en werd de pijnstiller afgebouwd. Maar toen kreeg ik buikpijn, wat het gevolg was van totale ontregeling van het darmstelsel door de sterke pijnstiller. Ook dat duurde weer een aantal weken.Daarna raakte ik in een korte maar diepe depressie. Terugkijkend op de gehele periode was dat  het meest ingrijpend.Na de operatie heb ik eigenlijk niet veel gemerkt van pijn daarvan wat mij nog steeds verbaast.Over de verpleging heb ik niets dan lof.Inmiddels waren er een aantal maanden verstreken en was ik niet veel verder gekomen sinds ik het ziekenhuis had verlaten.Toen kwam er een periode waarin ik bij herhaling bewusteloos raakte en op de intensive-care en de hartbewaking terecht kwam. Gevolg van boezemfibrilleren gepaard gaande met vertraagde hartslag. Mijn vrouw volgde me overal uit angst dat me opnieuw iets zou overkomen. Ik belde de cardioloog dat ik me over haar grote zorg maakte, of de pacemakerinplantatie niet kon worden vervroegd, dat gebeurde eind 2005. De pace-maker werkt nog steeds uitstekend, geen flauwtes meer.Inmiddels waren er 7 maanden verstreken waarin ik weinig vordering had gemaakt met herstel.  Na een jaar, voorjaar 2006 bleek de ejectiefractie (werking van de hartpomp) nog steeds slechts 22% te zijn, hartfalen.De cardioloog vertelde dat daarvoor geen andere medicijnen bestonden dan die ik al kreeg en dat het alleen maar slechter kon worden De medicatie werd gecontinueerd. Na mijn vraag wat ik zelf nog kon doen om meer energie te krijgen verwees hij me naar de hartfalenpoli. Daar kreeg ik een streng zoutloos dieet voorgeschreven en vochtbeperking tot 1,5 liter per dag.. Dat gaf wat meer energie.  Inmiddels had de cardioloog me verwezen naar de longarts omdat ik nog steeds klaagde over zo weinig lucht bij inademen. Vastgesteld werd hoogstand van het middenrif waardoor de rechter long nagenoeg geheel werd geblokkeerd! Omdat het al zo lang ongewijzigd was gebleven verwachtte de longarts weinig kans op herstel. Ik kreeg een inhalator om infectie aan de overgebleven long te voorkomen. De foto van de long was ongewijzigd ten opzicht van de direct na de operatie gemaakte foto. Na een jaar, twee jaar na de operatie, bleek er nog steeds niets veranderd te zijn            Voorjaar 2007 kwam een vriend me opzoeken die mij aanraadde contact op te nemen met een orthomoleculair arts. Hij vertelde dat zijn vrouw daar veel baat bij had gehad. Ik nam contact op met arts Walt van Praag van het Alexander Instituut te Venlo, praktijk voor natuurgeneeskunde en bio- informatie therapie. Hij wilde weten wat ik van hem wilde ik zei ‘”alleen maar meer energie”’ ,want 2 jaar na de operatie was er niet veel verbeterd.De cardioloog bracht ik op de hoogte en we spraken af dat er geen wijzigingen zoude worden aangebracht in de door hem voorgeschreven medicijnen zolang de therapie in Venlo zou duren.  Na een intake van ca. 3,5 uur, waarin een uitgebreid onderzoek aan diverse  apparaten bleek een aantal organen gevoelig voor bepaalde levensmiddelen. Ik kreeg een voorstel voor een streng dieet en aanvullend medicijnen voorgeschreven. O.a. geen suiker, geen melk en geen tarwemeel, dat in bijna alle samengesteld producten is verwerkt als bindmiddel. Eerst denk je ik mag niets meer maar op den duur kom je er achter dat zelfs binnen dit dieet nog veel mogelijkheden liggen. Maar op feestjes is het tegen bijna alles nee zeggen geen koffie, geen zwarte thee, geen alcohol, geen frisdrank met suiker er in, etc. ook al ziet het er nog zo lekker uit. Ik heb dit steeds heel consequent vol gehouden om zeker te zijn dat het wel of niet zou werken.  EN HET WERKTE.  Eind 2007 bleek de pompwerking van het hart te zijn gestegen naar 37%. Ik was ongeveer 10 kilo afgevallen en kreeg meer energie. Medio 2008 was de pompwerking gestegen tot 49 % wat nagenoeg normaal is.De hoogstand van het middenrif is nagenoeg verdwenen en ik kan weer normaal ademhalen.  Najaar 2007 kwam ik opnieuw op de intensive care terecht nu na een wespensteek waardoor ik in coma raakte en die me bijna het leven kostte.  Inmiddels was de beschikbare energie aanzienlijk gestegen. Elektrische fiets wel makkelijk maar niet meer noodzakelijk. Dit voorjaar heb ik na 5 jaar mijn moestuin, ca. 150 m2. weer zelf omgespit. Ik voel me als herboren.   Het is opvallend dat na een jaar therapie een dergelijke ommekeer heeft plaatsgevonden als gevolg van de totale aanpak van gevoeligheden van diverse organen.    Zowel bij de opnamen in het Catherina ziekenhuis als het Laurentius ziekenhuis vond ik de verpleegkundige verzorging uitstekend.  In verkorte vorm zond ik dit verhaal o.a. aan minister Klink in verband met de actie van een groep artsen en specialisten tegen het zogenaamde kamp van alternatieve genezers.Zowel van minister president Balkenende als van minister Klink kreek ik hierop een positief antwoord.