Verder na infarct

Hoi,

Na hier verhalen gelezen te hebben is het duidelijk dat we tegen de zelfde zaken aanhikken. Moeheid, angst en ‘bijwerkingen’.

Mijn verhaal begon op 10 januari jl. in Afrika, 2 waarschuwingen midden in de nacht, midden in de bush. 1000 naalden in m`n borst die aangedrukt werden met een betonplaat van menig kilo. Die pijn geprobeerd weg te krijgen met diclifenac, toch nog wat geslapen en de volgende dag naar een lokale kliniek. Bloeddruk ver boven de 200 en vreselijk veel pijn. Voor zover het mogelijk was ben ik gestabiliseerd. Na 1 week rust bij een hele goede vriendin met doodsangst in het vliegtuig gestapt terug naar Nederland.

De eerst nacht terug hier, zelf 112 gebeld en met spoed naar ziekenhuis. Gelijk na binnenkomst in quarantaine. Om 5.00u werd ik weggestuurd met wat pillen met indicatie ontstoken hartzakje. Terug komen op 29 januari. Echter de pijn werd niet minder en mijn pillen raakte op. Op 29-01 een hart echo gehad, er was niets te zien, pillen op en ik kon weer gaan. Dit kon dus niet zo, ik direct naar m`n huisarts gegaan die me vroeg of ik zelf nog terug kon rijden naar de eerste harthulp of dat hij een ambulance moest bellen. Ik ben zelf naar het ziekenhuis terug gereden, na MRI en op vrijdag de 31-01 een katheterisatie bleek er dus een kransslagader bijna dicht te zitten. Ik zou de maandag er op gedotterd worden, echter zaterdagmiddag ging het fout en lag ik binnen 25 minuten op de dottertafel in het LUMC.

Na 3 uur!! 5 stents rijker en geestelijk en lichamelijk helemaal stuk. 48 uur later werd ik weggestuurd. Alleen in huis kwamen de emoties er uit. Omdat ik in het ene ziekenhuis opgenomen ben en in een ander gedotterd was de revalidatie niet goed geregeld en moest ik daar zelf achteraan met gevolg dat ik daar pas 3 maanden later mee begon.

Door diverse zaken ben ik op 12 maart weer opgenomen ter controle. In april weer een paar uur aan de monitor. Het voelde gewoon niet goed. Nu na bezoek aan een manueel therapeut bleek er een rip boven m`n hart niet goed te zitten, dit is nu behandeld, de pijn daar is nu minimaal. Ik had eerst Lisinopril maar moest daar vreselijk van hoesten en had ook druk onder m`n schedel. Ik heb nu Losartan maar wordt daar vreselijk moe van.

Zit nu nog met een kies die er moet maar het mag niet vanwege de bloedverdunners en te korte tijd na het dotteren.

Door al die emoties en het hele gebeuren als alleenstaande is het moeilijk om de draad weer op te pakken.

Ik heb een 2e kans gekregen, rook niet meer, eet gezond en wil er wat van maken en niet nutteloos blijven zitten.

Daarom mijn verhaal hier.