verhaal van een echtgenote.

nu bijna een jaar geleden belde mijn man nic mij smorgen's tegen een uur of elf…
hij is vrachwagen chauffeur, ik kom naar huis, ik zeg nog, ben je lekker vroeg vandaag, wat niet zo vaak voorkomt, nee bel de dokter maar, ik voel me niet zo lekker wat pijn in de borst en in mijn arm.
ik denk gelijk dit is niet goed, ik bel de dokter die zegt, stuur hem maar gelijk en als dat niet kan kom ik zelf wel.
na een minuutje of tien hoor ik een slag buiten, ik denk dat is een aanrijding, ik kijk uit het raam en zie de auto van mijn man tegen een lantaarnpaal staan, waar hij met
volle vaart tegen op gereden is.
ik naar buiten en er waren al gelijk mensen bij die 112 gebeld hadden, mijn man was buiten bewustzijn, even later kwam de politie aan rijden die hem gelijk gingen reanimeren omdat hij stopte met ademhalen…dit alles in zo'n minuut of zeven, het was of de wereld voor mij stilstond.
toen de ziekenwagen kwam hebben ze hem meegenomen naar de spoedeisende hulp
in onze woonplaats waar ze een hartinfarct constateerde.
hij is met spoed naar eindhoven gebracht waar ze hem gedotterd hebben,
mijn dochter kleindochter en ik waren inmiddels ook daar aan gekomen.
de cardioloog daar vertelde ons dat het dotteren niet zo goed gegaan was, ze hadden een ader geperforeerd die een bloeding veroorzaakt had, ze hadden hem in een coma gebracht, waar hij drie dagen in gelegen heeft, dat waren de spannendse dagen van mijn leven geloof ik, omdat de dokter niet wist hoe hij er uit zou komen, als hij wakker zou worden, omdat ze niet pecies wisten hoelang het geduurd had voordat hij gereanimeerd was.
na die drie bange dagen, met aan zijn bed zitten en zo machteloos zijn, werd hij wakker en was zeer verward, wist niet wat er gebeurd was en keek ons alleen maar bang aan.
hij werd overgebracht naar het ziekenhuis in onze woonplaats en werd op de hartbewaking geplaats waar hij héél langzaam wat op knapte na een longontsteking
en heel veel vocht bij de longen waardoor hij het vreselijk benauwd had.
na zeven weken mocht hij naar huis….woog nog maar 49 kilo.
toen hij twee weken thuis was kreeg hij een ernstige hartrimestoornis en werd weer halsover kop naar het ziekenhuis gebracht.
om een lang verhaal een beetje korter te maken……uiteidelijk kreeg hij elf weken na het infarct een ICD geplaats.
hij was weer thuis en knapte langzaam weer op met revalidatie, de kilo's kwamen ook weer terug.
het werd voorjaar en we gingen naar de camping waar we iedere zomer zijn, met het heerlijke weer wat we steeds hadden, hebben we veel gefiets en gewandeld, het lichamelijk herstel ging steeds beter….het geestelijke en het verwerken was moeilijk, voor hem maar ook voor mij, hij mag niet meer werken wat eigelijk ook z'n hobby was.
maar met ups en donws tranen en veel praten, komen we er nu een jaar later er toch weer langzaam boven op, met alles wat we meegemaakt hebben zijn we nu blij en dankbaar dat het nog allemaal zo goed afgelopen is…. het had ook heel anders kunnen zijn, waar je allemaal niet aan moet denken.
niet de moed opgeven mensen die dit lezen en denken, het komt niet meer goed, er komt een tijd dat het weer beter gaat, veel sterkte!!