Verhaal van voor en na de operatie (biscuspide aortaklep)

Ongeveer 10 jaar geleden werd er bij mijn vader een biscuspide aortaklep ontdekt. Hij kreeg van de cardioloog te horen dat hij dit waarschijnlijk al van geboorte af aan heeft en dat hij hiervoor elke 2 jaar voor controle terug moet komen en dat er ooit een operatie aan zit te komen. In november 2008 heeft hij zijn laatste controle gehad, alles zag er goed uit en er werd een vervolgafspraak voor over 2 jaar gemaakt. Begin 2010 kreeg mijn vader benauwdheidsklachten. Eigenwijs als hij is heeft hij hierover natuurlijk niets gezegd, tot op het moment dat hij het eigenlijk niet meer kon verbergen. Ik besloot hierop de cardioloog in te lichten zonder dit aan mijn vader te melden. Ik heb een afspraak voor hem gemaakt en hij moest weer voor controle komen. Er werd een echo gemaakt, een longfoto en er werd bloed afgenomen. Na 1 week kregen we bericht dat de longfoto en het bloed er goed uit zag. Toen moest hij voor de uitslag van de echo weer terug komen bij de specialist. Hier kwam uit dat hij toch geopereerd moest worden aangezien de klep aardig was dichtgeslibt. Hij zou nog een katheterisatie krijgen om te kijken hoe de aders om het hart heen eruit zouden zien. Na dit onderzoek kreeg hij te horen dat ook een van de aders voor 80% was dichtgeslibt en dat hij hiervoor een omleiding zou krijgen. Bij mijn vader was geen angst te zien voor de operatie. Ik denk zelf dat hij het als een opluchting zag dat er eindelijk iets zou gebeuren aan zijn benauwdheid/duizeligheidsklachten. Ook uit de keuze tussen een mechanische of biologisch hartklep heeft mijn niet getwijfeld. Het ging er niet om of de hartklep zou gaan tikken of dat hij voor de rest van zijn leven naar de trombosedienst zou moeten. Het ging erom dat hij verder wilde leven! Tijdens de uitslag van de hartkatherisatie werd er bekend wanneer hij zou worden geopereerd; 10 dagen later zou hij worden geopereerd. 26 april zou de grote dag zijn. Aan mijn vader was niet te zien dat hij bang was of zenuwachtig voor de operatie. Het feit dat hij na de operatie een tijdje in het ziekenhuis moest verblijven viel hem een stuk zwaarder.

Op 25 april moesten mijn moeder en ik mijn vader wegbrengen naar het ziekenhuis in Enschede. Hij moest zich om 190 uur konden we weer naar hem toe en hij was toen ook wakker. Ook was de beademingslang eruit gehaald, dat was toch wel een stuk prettiger om te zien. Hij was vooral erg moe. We zijn nog een kwatier bij hem gebleven en zijn toen weggegaan. De volgende dag zijn we weer naar hem toe gegaan. Hij is de volgende dag al gelijk naar de kamer naast de mediumcare gegaan. Dit betekende dat het wel goed ging, want normaal gesproken zou hij eerst naar de mediumcare gaan. Wel had hij enorm veel last van de drains in zijn buik. Hij moest echt happen naar adem en kon dan ook niet veel praten. Hij was die dag uit bed geweest, maar moest snel weer in bed door de pijn van de drains. Erg naar om zo weer naar huis te gaan. De verpleging gaf wel aan dat de drains er waarschijnlijk de volgende dag uit mochten. En inderdaad de volgende dag mochten de drains eruit en daar knapte mijn vader gelijk vanop. Toen ik ’s avonds bij mijn vader kwam zat hij al naast het bed. Hij had nog wel wat last van zijn rug, maar dat kwam natuurlijk door de operatie. Er was een fysiotherapeut langs geweest voor een massage. De dagen erna ging het steeds beter. Elke dag mochten er weer iets meer slangentjes uit en liep hij met ons mee naar de lift toen we naar huis gingen. De zondag na de operatie mocht hij naar huis. Hij heeft in totaal 7 dagen in het ziekenhuis gelegen en het is hem ontzettend mee gevallen. Het is nu 4 weken na de operatie en hij loopt al een aardig stukje rond de 2 km. Op zijn verjaardag op 8 juni moet hij voor controle terug komen bij de cardioloog. Wordt vervolgd….