vijf jaar verder

 Op 7 november 2003 een hartaanval gehad. Daarvoor al twee jaar ziek en gedeeltelijk WAO omdat ik zoals men zei een "burnout" had. Ik kon de hele dag wel slapen en had nergens meer puf voor, zo moe was ik. September 2003 kreeg ik ook last van pijn in de linkerarm en ben ik naar de huisarts gegaan. Zij gaf mij een tabletje voor onder de tong maar geen van beiden dacht dat er iets met mijn hart aan de hand zou zijn. De tabletjes verdwenen in de kast en werden vergeten.
Die dag in november was ik boodschappen aan het doen toen ik niet lekker werd…gewoon een onbestendig gevoel. Ik ging in een winkel nog even op een stoel zitten. Toen ik naar de auto liep kwam de pijn in beide armen zo hevig dat ik mijn boodschappen op de grond moest zetten en stil moest blijven staan. Daar een paar minuten in de winkelstraat stil gestaan en toen was het weer weg. Met de auto naar huis gereden. (onderwijl dacht ik er nog over om langs het ziekenhuis te rijden want een stemmetje vertelde mij dat het niet goed zat, maar toch maar door gereden) Thuis gekomen op de keukenstoel gaan zitten en tegen mijn man gezegd dat hij de boodschappen maar uit de auto moest halen want dat ik mij niet erg lekker voelde. En dat was het ook…nergens pijn. alleen wat druk op de borst…gewoon niet lekker.(probeerde mijn man gerust te stellen door te zeggen dat het waarschijnlijk hyperventilatie was)
Mijn man schrok van mij en belde een dokter. Deze was niet te bereiken dus besloten we zelf te gaan. Nog geen 200 meter verder werd ik misselijk en moest spugen. Mompelde nog dat we naar het ziekenhuis moesten…en toen was het licht bij mij uit. Mijn man vertelde later dat hij mij verscheidene keren had moeten porren zodat ik erbij bleef. Ik heb de rit niet mee gekregen maar bij de praktijk van de dokter was ik er weer en moest ik in de auto wachten van mijn man want hij ging de dokter halen. Deze wilde niet komen want was met een patient bezig. Mijn man heeft behoorlijk lelijk gedaan tegen de assistente en zei dat hij mij ging halen en dat de dokter er dan maar moest zijn. Ik ben aan de arm van mijn man naar binnen gestrompeld en op een brancard gelegd. Tegen de dokter nog gezegd dat het echt niet goed me mij was. Ik werd steeds meer benauwd en kreeg druk op de borst. Trui uit en bh af. Niets hielp. Dokter dacht dat ik aan het hyperventileren was. Gaf mij een ascalletje en nam de bloeddruk op. Mijn man wilde dat zij een ambulance zou bellen en uiteindelijk deed ze dat . Ik hoor haar nog zeggen door de telefoon dat zij twijfelde maar mij voor de zekerheid wilde laten nakijken.
Toen de ambulance mij aan hun apparaat hadden aangesloten bleek al snel dat er een flinke aanval bezig was. De dokter schrok en kreeg een heel rood hoofd toen zij dat hoorde.(ze had immers erg lang gewacht met bellen. Ik was een vrouw en pas 47 en dan komen hartproblemen haast niet voor). In de ambulance heb ik een hartstilstand gekregen(het laatste wat ik weet was dat ik op een brancard de kamer uit reed)
In het ziekenhuis stond het reanimatieteam klaar en wat ik gehoord heb is dat ik daar nog eens twee maal een hartstilstand heb gekregen. Mijn man mocht even bij mij maar toen ging het weer mis. Ik heb in totaal zo'n negen stroomklappen gehad. De cardioloog kreeg mij niet stabiel en zo moest ik naar Zwolle voor verder behandeling. Mijn man was verteld dat ik het waarschijnlijk niet zou redden. Met de politie voor de ambulance uit ben ik naar Zwolle vervoerd. in de ambulance kwam ik weer bij en heb de verdere behandeling bij kennis meegemaakt. De ambulancebroeders renden door de gang met mij op de brancard en er stonden meer mensen voor de ok te wachten. Ik voelde me echt als een voordringer. Op de ok overgeheveld en een italiaanse dokter heeft bij mij een stent geplaats in een kransslagader die helemaal dicht zat. Ik hoorde een andere arts zeggen "oké men, you did a hell of a job.  Niets van gevoeld. Twee dagen op de intensive care en toen moecht ik weer naar het streekzienhuis op de medicare. Al met al na een week weer thuis en dan het reintegratietraject in.  
Daarna nog twee maal gecatteriseerd omdat ik klachten blijf houden, o.a hartkloppingen, druk op borst, moe etc. Dat wordt eigenlijk alleen maar erger. Op laatste ECG ook te zien dat hart overslaat.
Cardioloog zegt dat het nu eigenlijk al hartfalen is. En groot gedeelte van hart is afgestorven.

Al met al was het voor mij een ervaring die er in gehakt heeft. Ik was een hele sterke zelfstandige vrouw en nu het allemaal niet meer gaat is dat toch wel moeilijk. Ik zit nu in de WAO en dat zal ook wel zo blijven daar ik door de hartstilstanden ook zuurstof tekort heb gehad. Ik slaap veel op de dag en heb dat ook echt nodig. Wel elke dag een wandeling met de honden. Het gaat de ene dag beter dan de andere. Elke dag is het nog wel knokken om het te accepteren maar ik denk dat dat mij nooit zal lukken. 
 Ik was vroeger nooit bang voor de dood maar nu ik er zo dicht bij ben geweest heb ik daar veel angst voor. Het is een raar idee dat je dit soort dingen niet in de hand hebt…het licht gaat zo maar uit.
 Dit is wel vreemd op allemaal op te schrijven maar misschien heeft iemand er iets aan. In ieder geval is het voor mij geen griepje dat over gaat…(ik benijd mensen die er wel zo mee om kunnen gaan)