Vooral doorgaan

Mijn naam is Wina en ik ben 72 jaar. Ik doe vrijwilligerswerk in een speel-o-theek voor gehandicapte kindertjes, hetgeen mij veel voldoening geeft. Ook sport ik, alhoewel momenteel op een zeer laag pitje.

Sinds 1990 heb ik hartklachten. Klachten die eigenlijk best meevielen, maar die in de loop der jaren verergerden en zich uitbreidden. Na 4 hartkatheterisaties, de nodige echo's en onderzoeken bleek dat ik inmiddels 2 lekke hartkleppen, een gaatje in de wand tussen de kamers, hartritmestoornissen en problemen met de linkerkransslagader had opgebouwd. Na 3 cardioversies, die mislukten ben ik in februari 2009 in het UMC geopereerd en zijn er 2 omleidingen aangebracht.

Nadat ik weer helemaal bij de tijd was bleek ik tijdens de operatie een klaplong te hebben opgelopen, doordat er lucht in de borstkas was gekomen, ik had een grote bult op mijn pols door een aangeprikte slagader die na 14 dagen operatief moest worden verwijderd en tot slot een ziekenhuisbacterie op de plaats in mijn been waar een ader was verwijderd. Om een lang verhaal kort te maken: 3 maanden lang moest het been 2 maal per dag verzorgd worden en ik maar op de bank zitten en niet mogen revalideren voordat het been en de pols genezen waren.

Hoera, eindelijk was het dan zover, ik mocht naar de hartrevalidatie. Ik heb erg m'n best gedaan. Het resultaat was dat ik van min 10 naar plus 2 was gekomen. Niet echt spectaculair, maar toch!
Wel was ik nogal kortademig, maar weet dat aan m'n slechte conditie. De cardioloog was niet tevreden en m'n hand met medicijnen werd steeds voller.

Toen, een week of acht geleden kreeg ik van het een op het andere moment last van een pijnlijk bovenbeen. Zo erg, dat ik morfine kreeg voorgeschreven. Het bleek een "doorgeschoten INR" te zijn. De afkorting INR is mij bekend vanwege de Trombosedienst. "Doorgeschoten" betekent dat het bloed te dun is waardoor het langzaam m'n been inliep. Weer 4 weken op de bank gezeten waardoor mijn conditie
nu 0, 0 is. en ik echt niet veel meer kan vanwege de kortademigheid. Volgende week ga ik met nieuwe medicijnen aan de slag, in de hoop dat ze werken.

We zijn inmiddels ruim 8 maanden verder. In plaats van beter ben ik duidelijk slechter geworden na de operatie. Maar ik blijf optimistisch en bovenal: ik blijf er voor gaan. Ik laat me niet klein krijgen, van ze lang zal ze leven niet.

Ik heb lang geaarzeld dit verhaal te vertellen en het uiteindelijk toch gedaan. Ik heb pech gehad maar vele, zeer vele operaties eindigen succesvol, waardoor degenen die het hebben ondergaan weer als herboren aan het leven deelnemen.