… vrijdag de 13e …

… maart 2009; ik weet nog niet of het een geluks- of toch een ongeluksdatum is. Al sinds 27 december 2007 loop ik met hartproblemen. Die dag zat ik achter m'n computer, mail te checken of zo, tot ik om me heen keek en zag dat ik met wat losse spullen op de grond lag. Blijkbaar was ik pardoes van m'n stoel gevallen – maar een herinnering heb ik daar niet aan.Je kunt je voorstellen hoe dat gaat: m'n vrouw was, terwijl ik overeind kwam en automatisch die losse spullen begon te verzamelen, de trap opgekomen om te zien wat die "grote boem" voorstelde; maar mij zo bezig ziende had ze het idee dat ik een en ander had laten vallen en dat er niets aan de hand was …Nadat ik m'n spullen weer wat had georganiseerd ben ik beneden een kopje koffie gaan inschenken; maar ondertussen had ik zoiets van "dit is niet goed". En toen ik het zo aan m'n vrouw zei, belde ze zonder dralen de huisarts. Die was er dan ook binnen enkele minuten.Van het één komt het ander: 's middags zaten we samen in het plaatselijke ziekenhuis voor een hartfilmpje en wat andere basale testjes. Begin januari 2008 volgde wat méér onderzoek, in februari een hartcatheterisatie. Daaruit bleek een kransslagader-vernauwing. Ik kreeg medicatie (bloedverdunner, "ontstopper" en "gladmaker"), m'n behandelend cardioloog was – nog – geen voorstander van een dotterbehandeling; misschien kon het op deze manier aangepakt … Gelukkig waren al m'n bloedwaarden – waaronder dus cholesterol – goed tot perfect (nou ja, voor iemand van mijn leeftijd dan, neem ik aan).De bedrijfsarts had me gedurende die tijd thuis gehouden en ook de gelegenheid gegeven van de catheterisatie bij te komen.Het lijkt een ingreep van niks, maar toch … Ik begon met gedeeltelijk werken en bouwde weer uit naar fulltime.
Maar van week tot week werd ik steeds vermoeider en kreeg steeds méér pijn op de borst. Bij de eerste controle-afspraak deed de cardioloog er nog een betablokkertje bij. Dat bevordert óók niet je gevoel van welbevinden … Maar nog steeds vonden m'n vrouw en ik dat er, in de navolgende weken, geen vooruitgang – maar eerder achteruitgang – was te constateren …
Er volgde nucleair onderzoek in een regionaal ziekenhuis; daaruit bleek, aldus de cardioloog, dat m'n hart voldoende zuurstof kreeg. Zijn conclusie was dan ook "het is niet uw hart dat de pijn op de borst veroorzaakt". En ik kon gaan.
Welaan, inmiddels was ik 100% in de ziektewet en drongen m'n bedrijfsarts, m'n broer (bedrijfsarts), 'n vriend (arts) en langzamerhand iedereen in m'n omgeving áán op een second opinion in het ziekenhuis te X; dat bekend staat om z'n uitstekende hartzorg.
Na geruime tijd wachten en de nodige vóóronderzoeken heb ik vrijdag de 13e maart dan wederom een hartcatheterisatie "ondergaan". De insteek was, nadat het team van cardiologen de film uit het plaatselijk ziekenhuis hadden ontvangen, de drukval vóór en áchter de vernauwing te meten en zonodig een stent te plaatsen.
Dat liep anders.
Er blijkt helemaal geen vernauwing aanwezig! Wel wat hobbels en bobbels, maar niks dat valt te dotteren of waar een stent voor geplaatst moet worden! Da's boffen! (En, ik vind dat dat beter valt te rijmen met al die goede tot perfecte bloedwaarden …)
Maar … bij iedere "samentrekking" van de hartspier wordt de kransslagader afgeknepen en stroomt het bloed niet meer dóór. M'n hart werkt zichzelf als het ware tegen … Op zich is het niet levensbedreigend – het hart heeft zuurstof nodig als het ontspant – maar wél vervelend en pijnlijk door de permanente angineuze klachten … en voor dit laatste heb ik er nog weer medicijnen bij gekregen …
Ik heb nog op korte termijn een gesprek tegoed met de cardioloog te X. 
Ik had gehoopt me vandaag een héél stuk beter te voelen. Dat is niet het geval.
Anderzijds ben en hoef ik niet geopereerd, hoeft er geen ingreep plaats te vinden. Da's mooi, da's héél mooi …
Maar of vrijdag de 13e maart 2009 nou een geluks- of een ongeluksdag is geweest … ik ben er nog niet helemaal uit.