Wat een drama

Ik wil dit toch even van mij af praten.

Tob nu al twee jaar met hartklachten en cardiologen die of ze willen niet naar je luisteren of ze denken het wel te weten.

Wacht nog steeds op de oproep voor mijn mitralisklep operatie. Echter wanneer die plaats zal vinden ik weet het niet en niemand wil of kan het vertellen.

Verder heb ik sedert twee weken weer enorme pijn op de borst met uitstraling naar de linkerarm, schouderblad en linkerkaak, ben daar ook heel misselijk bij.

Op maandag 11 mei met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Geen afwijkend ECG, eerst afwijkende bloedwaarde, daarna gelijk en gedaald, dus weer naar huis ondanks pijngrens 5.

De afgelopen week naar de huisarts geweest en hij heeft geprobeerd de de afspraak van de operatie in overleg met de cardioloog te vervroegen. Wel toegezegd. Echter niet gedaan door de cardioloog!

Donderdag opnieuw naar de huisarts, omdat de klachten alleen maar toenamen. Zijn conclusie. Een voorspellende angina pectoris, die op een infarct zal uitdraaien, dus zijn advies direct naar het ziekenhuis.

Met de eigen auto naar Nieuwegein. Van de SEH naar de 1e Harthulp. Wederom geen afwijkend ECG en bloedwaarden, dus wilde men mij weer naar huis sturen. Echter de cardiologe van dienst zag wel dat ik mij niet aanstelde, pijngrens 8 en overlegde nog even met een andere cardioloog, dus wel opgenomen met in het voor uitzicht een fietstest de volgende dag. Nog morfine gekregen tegen de pijn.

De hele nacht niet kunnen slapen van de pijn. Diverse ECG’s gemaakt. Ontzettend misselijk, etc.

De volgende dag vond om half twee de fietstest plaats.

Enorm beroerd ging ik naar beneden.

Voordat ik goed en wel aan het fietsen ging, viel ik er af, dus op een tafel gelegd. Enorm transpireren, etc. Cardioloog erbij. Geen ECG afwijking opdat moment. Zij zei zou het niet van de maag komen. Heb een reflux, maar verder geen klachten. Mijn internist zegt van mijn klachten, dat dit voer is voor cardiologen.

Fietstest begonnen, maar halverwege wederom enorm beroerd. Opnieuw op een tafel gelegd, etc. Aan een monitor.

Functiespecialist liet de plakkers zitten met de mede deling u zult wel aan de bewaking gaan.

Rond vijf uur kwam de zaalarts en zei mij, dat ik naar huis mocht, want volgens hen was er niets iets met het hart aan de hand en waren de kransslagaders schoon. Hoe zo, geen atherosclerose! Verder wist hij niet waar de klachten vandaan kwamen. Waarom geen internist ingeschakeld! En ik mocht niet meer bellen, wanneer de klachten weer zouden toenemen, opdat moment pijnniveau 5.

Dus wederom naar huis en kan ik amper de trap op lopen en zit alleen maar in de stoel of lig op bed.

Mijn vertrouwen is totaal weg in dit en andere ziekenhuizen.

Ze zijn je liever kwijt dan rijk.

Beschouwen je als een nummer. Niets menselijks meer aan. Totaal geen empatisch vermogen, behalve bij een klein aantal van hen. Over communiceren met mensen maar niet gesproken.

Onderhand begin ik er over te denken om mij in het buitenland te laten onderzoeken en behandelen.

Mijn vertrouwen in de Nederlandse gezondheidszorg is totaal weg.

Wie heeft ervaringen met buitenlandse ziekenhuizen?