Wat een nachtmerrie!!!!

Hallo hartgenoten,

Mijn naam is Jørgen,ben 42 jaar en heb afgelopen december een groot hartinfarct gehad.Dit heeft mijn leven drastisch veranderd.Op 3 december 2009 wilde ik naar bed gaan toen ik plotseling ontzettend begon te zweten en kortademig werd.Meteen daarna werd mijn linkerarm “lam” en kreeg ik tintelingen en een ontzettende druk op de borst.Daarvoor had ik een jointje gerookt,iets wat ik al 17 jaar met regelmaat doe, maar wist dat dit daar niet van kon komen.Ik wist 10 minuten lang niet wat ik moest doen en voelde mij zo beroert.In heb een vriend gebeld omdat ik alleen woon en toch bang werd.Gevraagd om meteen te komen omdat het niet goed ging.Meteen daarna 112 gebeld en kreunend van de pijn uitgelegd wat er aan de hand was.De centralist van 112 dacht dat het van het jointje kwam (ik had hem verteld dat ik een jointje had gerookt en meteen gezegd dat dit het niet kon zijn omdat ik het al jaren rook en dit nog nooit had meegemaakt).

Ik vertelde dit omdat mijn spraak nogal vreemd was (waarschijnlijk door het infarct en de pijn),en ik eerlijk wilde eerlijk zijn over de situatie.De medewerker van 112 negeerde mijn opmerking dat het niet van het jointje kwam en adviseerde mij suiker te nemen,wat de klachten zou doen verdwijnen.Ik schrok omdat ik merkte dat hij er niets van begreep.Toch maar suiker tot me genomen om mee te werken aan zijn advies.De pijn bleef en na een half uur belde ik weer 112. Tot mijn verbazing kreeg ik weer dezelfde centralist.Ik zei weer dat ik mij ontzettend beroert voelde en dat de suiker niets hielp.Gewoon afwachten was het advies.Weer geen ambulance.

Ik ben op bed gaan liggen hopende dat het om een of andere ontsteking ging.Kreunend van de pijn en af en toe half wegvallend heb ik gewacht op de komst van een vriend.Ook deze vriend wist niet wat er aan de hand was en bleef bij mij.Het was toen ongeveer 1 uur in de nacht.Ik voelde mij steeds slechter worden en kon niet goed meer denken.Kreeg het ontzettend koud van binnen en merkte dat ik geen kracht meer had.Ik werd ontzettend bang.Half wegvallend en half wakker heb ik zo gelegen tot een uur of 4 ’s morgens.Ik kon niet meer en vroeg mijn vriend de arts van de nacht te bellen.Dit deed hij en hem werd gezegd dat hij teruggebeld zou worden.

Omstreekt 4:10 ben ik teruggebeld door een huisarts.Deze vroeg wat ik mankeerde en ik legde hem uit wat er aan de hand was.In eerste instantie dacht de arts een klaplong,maar draaide deze telefonische diagnose binnen een minuut terug.Hij vroeg of ik langs wilde komen maar ik melde hem dat dit niet ging(ook niet omdat het buiten enkele graden vroor en ik geen vervoer had).De arts adviseerde mij toen de volgende ochtend maar contact op te nemen met mijn huisarts omdat het toch al 04:30 uur in de ochtend was.Op mijn vraag of hij niet lang kon komen voor pijnstilling werd niet of nauwelijks gereageerd.

In wanhoop ben ik toen op bed gaan liggen en half wegvallend,kreunend van de pijn schrok ik omstreekt 09Ik laat weer van mij horen groetjes Jørgen.