wereld op zijn kop na myocarditis

Hallo allemaal…Eind augstus vorig jaar voelde ik me al een aantal dagen niet lekker. Het waren griep verschijnselen zoals hoge koorts, rillerig en geen eetlust. Ik dacht dat het wel over zou gaan en ben door gaan werken. In het weekend voelde ik me nog beroerder en de koorts was tegen de 41 graden. Mijn vriendin heeft de huisartsenpost gebeld onder luid protest van mij.”Het is maar een griepje” zei ik.Die wilde toch maar dat ik even langs kwam. Ze konden de symptonen niet zo goed thuis brengen dus ik mocht een nachtje in het ziekenhuis blijven. Er werd een infuus met vocht ingebracht. Ik weet nog dat ik niet zo vriendelijk tegen mijn vriendin was want door haar lag ik daar! Achteraf gezien heeft zij mijn leven gered. Die nacht kon ik echt niks meer binnen houden. Na allemaal onderzoeken werd op een hartfilmpje een afwijking gezien. Ik werd met spoed overgeplaatst naar het Haga ziekenhuis in Den Haag om gedotterd te worden. Mijn hartslag zat ver boven de 200 slagen per minuut en enkele organen functioneerde ook steeds slechter. Ik weet nog dat ze me probeerde de dotteren. Tijdens dit gebeuren hoorde ik ineens een luide pieptoon en leek het of er een flitser van een fototoestel afging. Ik hoorde een hoop mensen mijn naam roepen. Ik kwam weer bij met de crashcar naast me! Ik was weg! De artsen wisten nog niet wat de oorzaak was en gingen verder met onderzoeken. Ik werd in quarantaine gelegd. Zag er raar uit de artsen in van die maanpakken omdat ze bang waren dat het misschien een bacterie was. Uiteindelijk kwamen ze erachter dat miocarditis waarschijnlijk de oorzaak was en ik moest met spoed naar het UMC in Utrecht. Mijn gezondheid ging snel achteruit en ik werd met een speciale ambulance (een soort IC op wielen) naar Utrecht gebracht. Onderweg hebben ze me in slaap gemaakt. Vanaf toen heb ik 2 weken die erg zenuwslopend waren voor mijn familie en vrienden niet meegemaakt. Ze hebben meerdere keren afscheid van me genomen daar het niet goed ging. Mijn bloeddruk was enorm laag. 40 over 20. Tijdens deze 2 weken hebben ze me een centrimag gegeven. Dit is een extern apparaat die de linkerkamerfunctie overneemt van het hart. 2 dikke slangen gingen via mijn maag naar mijn hart en een computer met pomp regelde het gebeuren naast mijn bed. Na 2 weken werd ik langzaam wakker op de intensive care. Ik wist totaal niet waar ik was of wat er met me aan de hand was. Wat ik me nog goed herinner is de waanbeelden en ideeen die ik had door de morfine die ik toen via een van de vele infusen kreeg. Ik wilde opstaan maar kon me niet bewegen. Zelfs mijn vingers niet. Alleen mijn ogen wilde bewegen. Ze hadden de centrimag netjes afgedekt met een deken zodat ik deze niet kon zien. Ik had het idee dat ik ook weer mee naar huis mocht en zei tegen mijn vriendin dat ik met haar mee ging. Ik had zelf geen idee van de hoeveelheid infusen en apparaten die aan mij waren aangesloten. Toen mijn vriendin me vertelde dat ik niet mee naar huis mocht