wereldje op z’n kop

Vanaf 2 mei 2009 is mijn leven drastisch veranderd. Kan het zelfs nu nog steeds niet bevatten… Hopelijk dat mijn verhaal mij en anderen kan helpen….

02 mei 2009. Prachtig weer, even lekker gaan zwemmen met m'n neefje en nichtje op de camping. Voelde me prima totdat ik me onder het insmeren met zonneceme in één keer super slecht begon te voelen, ademen ging moeilijk en m'n ledematen werden maar zwaarder en zwaarder. kramp in m'n schouders en kaken.. wist niet wat er met me aan de hand was. M'n tante vond me er erg slecht uit zien en na 45 minuten heeft ze me naar huis gebracht en heeft m'n partner die zich doodschrok over hoe ik er uit zag de weekendarts gebeld. Die hebben meteen een ambulance gestuurd en voor ik het wist lag ik in het ziekenhuis. Begon me weer beter te voelen totdat ik weer hetzelfde gevoel maar dan heel intens terugkwam…. Na medicatie ging het weer wat beter en werd me verteld dat ik waarschijnlijk een hartinfarct had gehad !!!  Kon het niet geloven, ik toch niet, nog geen 32 jaar, altijd gezond geweest (m.u.v. het roken dan). Tijdens het dotteren bleek inderdaad een kransslagader bij m'n hart voor 99,5 % vernauwd te zijn, dus kreeg ik een stentje. Dit alles is me dit reuze meegevallen. Ik heb heel veel geluk gehad door het adequate handelen van de medici !! Gelukkig is de schade aan het hart beperkt gebleven.
Volgende dag in het ziekenhuis dacht ik nog: morgen en overmorgen nog werken en dan met vakantie !!!  Nou, die gedachte veranderde snel weer toen ik te horen kreeg wat me nog allemaal te wachten stond !! Helaas konden ze me niet vertellen wat bij mij de oorzaak geweest is. Ik heb geen familieleden met hartklachten, cholesterol OK, overige bloedwaardesn OK, alles OK. Ik had gewoon "pech"gehad.
Na 5 dagen mocht ik eindelijk weg uit het ziekenhuis en dacht ik dat de revalidatie een eitje zou worden…. Helaas….
Na de super begeleiding van de hartrevalidatiegroep, moet je het uiteindelijk toch zelf doen.
Helaas bij mij ben ik in kleine depressie terechtgekomen, maar ook deze is door een fijne begeleiding van een psychologe overwonnen.
Ik heb nog veel ups en downs en voel me nog steeds niet helemaal toppie.
Ben wel direct gestopt met roken waar ik supertrots op ben dat me dit gelukt is !!!
Het zwaarste op het moment is mijn gevoel dat ik geen echte controle meer heb over mijn eigen lichaam en levenswijze !! Vertouwen in m'n lichaam is toch een beetje weg. Ook de kilootjes (8 !!) die er aan zijn gekomen in de tussentijd zijn een echte domper. Ik eet bewust, sport 3 uur in de week bij een sportcentrum en ga 2x in de week hardlopen met mijn partner en nog steeds blijven de kilo's eraan komen. Ik begrijp er niks van en ben ook behoorlijk gefrusteerd. Vroeger had ik nooit problemen met m'n gewicht en hoefde ik er ook niet echt op te letten !!! 
Tevens is er een kinderwens en is het nog maar de vraag of dit ook uiteindelijk gaat lukken allemaal. Pas over 8 maanden wordt gekeken of het allemaal mogelijk is (mits de medicatie afbouw geen problemen geeft). Dit is iets waar ik en mijn partner erg naar uitkijken.
Lichamelijk gaat het volgens de cardioloog allemaal goed, maar helaas voel ik mezelf niet zo. Is dit normaal ?? Heeft het inderdaad gewoon tijd nodig om het allemaal een plekje te geven ?? Waarschijnlijk ben ik gewoon te ongeduldig en een beetje "bang" voor mijn toekomst……
Vandaag heb ik weer even een downer, vandaar dat ik eindelijk de stap heb genomen om me hier aan te melden en m'n verhaal te doen…. Alleen het schrijven helpt ook al merk ik.
Hopelijk hebben mede hartgenoten er ook wat aan…….