wolf-parkison-whitesyndroom

Al jaren heb ik last van hartritmestoornissen, toen ik klein was had ik het als ik te snel opstond het duurde maar enkele seconden en het was weer over. Toen werd gezegd dat het aan te lage bloeddruk lag. In de puberteit werd door de huisarts verteld dat het hyperventilatie was. Ik deed wel aan sport maar niet overdreven het was meer voor mijn plezier. De hartritmestoornissen bleven, maar met een glas water en ademhalingsoefeningen ging het snel weg. Bij de laatste zwangerschap werd het echt erg. Ik was 6 maanden zwanger en kreeg de hik en ik voelde hoe mijn hart oversloeg en begon te razen. Eerst geprobeerd met water maar het ging niet weg. Na een half uur hebben we de huisarts gebeld die kwam gelijk en belde het ziekenhuis. In het ziekenhuis konden ze me niet helpen omdat ik zwanger was. Ze hielden me op de eerste harthulp in de gaten. Na 24 uur ging de hartritmestoornis weer weg. Na de zwangerschap heeft de toenmalige cardioloog een echo van mijn hart gemaakt en kon niets vinden. De hartritmestoornissen bleven ze duurde enkele minuten en gingen weer weg met water drinken. In 2004 kreeg ik weer een ernstige hartritmestoornis die niet zelf over ging. De huisarts stuurde ons gelijk naar de eerste harthulp. Hier kreeg ik een middel ingespoten dat zorgde dat mijn hart weer normaal ging kloppen. Hierna werd ik nog beter onderzocht maar konden niets vinden. Kreeg medicijnen voor de hartritmestoornissen. Na een jaar met alleen lichte hartritmestoornissen bleek dat mijn schildklier slecht werkte door de medicijnen. Van de arts mocht ik stoppen met de medicijnen. Het ging goed af en toe nog lichte hartritmestoornissen maar verder ging het goed. Tot dit jaar, in februari kreeg ik een luchtweginfectie dit duurde een paar weken. Ben weer gaan werken maar in de weken die kwamen merkte ik dat mijn conditie steeds slechter werd. laatst april werd ik ’s nachts wakker van hartritmestoornis dit had ik nog nooit in mijn slaap gehad. Na een dik uur had ik de ritmestoornis weer onder controle maar een raar en moe gevoel in mijn linkerarm bleef. Vrijdags heb ik mijn huisarts gebeld maar deze was op vakantie. ’s Maandags zijn we toch maar naar de huisartsenpost gegaan. De volgende dag heb ik mijn bloed laten prikken voor een totale check up. Ik kon na een week de uitslag opvragen, maar ik had de pech moest wachten tot mijn eigen huisarts terug was er waren verschillende dingen niet goed. Zaterdagmorgen kreeg ik weer hartritmestoornissen maar deze kreeg ik niet weg. Van de huisartsenpost naar de eerste harthulp en er werd een hartfilmpje gemaakt en kwam aan een infuus. Volgens de verpleger kon ik WPW hebben maar de cardioloog moest er nog naar kijken. Ik bleek koorts te hebben maar ze konden niet zeggen waarvan. Ze gaven me een middel tegen de ritmestoornis. Na een paar uur mocht ik weer naar huis met een vervolgafspraak van de cardioloog. ’s Maandags weer naar de huisarts volgens de huisarts moest ik nog een bloed laten prikken omdat de leverwaarden ontzettend hoog waren en de schildklier ook niet goed werkte. Hij dacht dat ik de ziekte van pfeiffer had. Het bleek inderdaad dat ik de ziekte van pfeiffer had. Wat kun je van pfeiffer ziek zijn. De ritmestoornissen werden erger en vaker. Volgens de cardioloog had ik inderdaad WPW en raden me aan om een EFO onderzoek en ablatie. vrijdag 6 augustus werd ik in Maastricht geholpen. Het was heel zwaar en duurde ontzettend lang. De cardioloog kon het moeilijk vinden en later kon hij er niet bij. Ze hebben toen met een naald door de kamers heen gestoken. Ze hebben 90% weg kunnen branden. Ze vertelde me wel dat de cellen weer aan konden groeien. Zaterdags mocht ik weer naar huis. Het was ontzettend vermoeiend en ik had best veel pijn maar ik dacht dat dit van de ablatie was. Zondags was het nog erger ik kon niet liggen had het verschrikkelijk benauwd en had flinke pijn. ’s Maandags heeft mijn man naar Maastricht gebeld voor de papieren en gevraagd als het normaal was wat ik had. Hij raadde ons aan naar de eerste harthulp te gaan hij zorgde dat de papieren gelijk naar Venlo werden gefaxt. In het ziekenhuis werd gelijk infuus, hartfilmpje en een echo gemaakt. Ik kreeg te horen dat ik een ontstoken hartzakje had. De eerste dagen in het ziekenhuis kreeg ik 4x per dag Ascal 600 en 2x per dag colchicine Actavas. Donderdags kreeg ik weer een echo bleek dat er nog meer vocht zat. ’s Maandag weer een echo het vocht was wat minder maar er werd gelijk gestopt met de Ascal want ze dachten dat het ook bloed kon zijn wat uit de wond lekte. De pijn kwam weer snel terug en kreeg pijnstillers en de colchicine moet ik nog slikken. Het hart klopt ook niet hoe het moet en heb nog veel last van rest ritmestoornissen, Er werd nog een keer het hb geprikt om te kijken als er ergens bloed wegliep. Het Hb was goed. Ik mocht naar huis mits dat veel deed rusten. Nu zijn we een week verder en ik voel me geraadbraakt. De pijn is te dragen maar mijn hart is snel van slag en doet pijn als ik me een beetje inspan. Als ik de trap op loop moet ik eerst bijkomen om weer na onder te gaan. Heb het ontzettend benauwd en het koude zweet breek me uit. Volgens mijn huisarts heeft de ziekte van pfeiffer ook voor problemen gezorgd, maar de cardioloog zegt dat de pfeiffer geen invloed heeft op de ritmestoornissen. Volgende week krijg ik weer een nieuwe echo en op controle bij de cardioloog. Ben benieuwd wat er uit komt. Ik voel me in ieder geval honds beroerd en ik hoop dat ik weer goed kan gaan slapen want plat slapen en op de zij liggen gaat niet. Wie heeft ook zoiets meegemaakt na een ablatie?