ze krijgen mij er nog niet onder , nog lange niet

Lieve Allemaal ,

ik ben nu 3 jaar verder na het eerste trauma en heb eigenlijk wel iets te delen . Ik durf jullie wel te vertellen dat ik door de hel gegaan ben , uiteindelijk was niets meer vertrouwd of betrouwbaar .

In het ziekenhuis van Delft werd ik werkelijk supergoed behandeld , mijn complimenten voor het verplegend personeel en de artsen daar . XXX

Zodra je echter een voet uit het hospitaal zet sta je er alleen voor en dat heb ik geweten , trombose-arm werd later nog een oedeem-arm , trombosedienst bleek een ongeorganiseerde bende , niemand die je erop attendeerd dat die dikke arm ook oedeemvocht bevat , …als ondernemer krijg je het gezeik met keuring hier , keuring daar terwijl je vanbinnen kapot aan het gaan bent .Slaapstoornissen , paniekaanvallen , stroomstootjes van de pacemaker die sowieso al zit te klieren onder je huid , BWEEEH !!

Wat ik graag wil delen is ; leer assertief te zijn , zoek alles op en uit , internet heeft veel info , voelt iets niet goed; geef het aan bij de cardioloog , vraag door , kom voor jezelf op . In mijn ervaring zijn de artsen toegewijde mensen die het heel druk hebben , wees goed voorbereid bij je bezoekje aan deze beste m/v .

Op een ander vlak is het tijdig aan de oppervlakte komen van mijn hartkwalen een ‘blessing in disguise’ geweest . Ik ben anders in het leven gaan staan en letterlijk en figuurlijk meer naar mijn hart gaan luisteren . Zowel mijn vreugde als mijn verdriet ben ik toe gaan laten , meer van mezelf houden en minder onder druk van de buitenwereld leven . Dat ik ooit de nic 2nd chance koos was dus geen toeval , het is werkelijk een tweede kans gegeven in het leven , een doodlopende straat met een geheime zijdeur Hopelijk spreekt dit iemand aan XXX