Zonder hart zijn we nergens

De laatste tijd heb ik een beetje veel meegemaakt. Daar wil ik het maar niet over hebben.

Maar mijn hart heeft, in de emotionele zin van het woord, flink wat te verduren gekregen.

Ik heb daarom een gedichtje geschreven. Dat is het uitlaatklepje van mijn hart.

Je Hartje

Je bent nog niet eens geboren, en dan klopt je hartje al

Als je wordt geboren, klopt je hartje een hoog getal

Je begint te lopen, en je hartje klopt, en is van de partij

Je bent aan het spelen, en je hartje klopt nog heel blij

Je gaat naar school, en je hartje klopt een beetje zenuwachtig

Je gaat sporten, en je hartje klopt en is blij, waarachtig

Je hartje blijft alsmaar kloppen, dat moet hij blijven doen

Zo blijven wij leven, we geven hem van katoen

Soms klopt je hartje langzaam, en dan weer iets te snel,

Ben je aan het sporten, dan is je hartje optimaal in tel

Je wordt ouder en leert een vriendje kennen,

Dan is je hartje in een romantische bui aan het rennen

En als je ziek bent, word je hartje een beetje lui

Dan ben je in een niet al te beste bui

Soms krijg je wat klachten, je moet naar het ziekenhuis toe

Een adertje dicht geslibd, dan wordt je wel wat moe

Een hart klepje wordt soms ook wel eens vervangen

Dan wordt er een nieuw hart klepje in gehangen

Je kunt ook hebben een hart vol liefde

Maar soms is een hart ook vervuld van haat

Je hartje, dat is jouw motor

Je hartje, dat is het waar het omgaat

Ik ben blij dat ik de gelegenheid krijg, en heb, om het met andere mensen te delen.